Ιστορίες από το τρελοκομείο

ΠΕΔΡΟ ΚΑΙ ΙΝΕΣ

                                                                             Πέδρο και Ινές

Απόψε θα αφήσω μια ιστορία στην πόρτα σας. Μαζί μ' ένα τραγούδι για συντροφιά. Όχι για καληνύχτα. Απλά γιατί μ' αρέσει να σας γράφω. Και γιατί λατρεύω να γεμίζουν με μελωδίες τα γραπτά μου. Άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από εικόνες και αναμνήσεις συνοδευόμενες με μουσική και ιστορίες.

Ήταν, λοιπόν, κάπου στο Μεσαίωνα, όταν ο Πέδρο γνώρισε την Ινές. Ο Πέδρο, γιος του βασιλιά Αλφόνσου του Δ' της Πορτογαλίας, πατέρας τριών παιδιών και σύζυγος της Κονστάντζα. Η Ινές, έμπιστη και κυρία των τιμών της βασίλισσας. Νέα, τίμια και πανέμορφη. Μια ομορφιά που δεν πέρασε απαρατήρητη από τα μάτια του πρίγκιπα. Μια ομορφιά που προκάλεσε και δημιούργησε τον μεγαλύτερο έρωτα όλης της χώρας.

Ναι, κυρίες και κύριοι, ερωτεύτηκαν! Βαθιά, αληθινά και πάνω απ' όλα αιώνια. Με τον έρωτα νίκησαν τον θάνατο! Ακόμα κι αυτόν τον αχρείο κατάφεραν να ξεγελάσουν.

Βέβαια, η Ινές προσπάθησε με νύχια και με δόντια να πάει κόντρα στη μοίρα της. Πως μπορούσε αυτή μια κοινή θνητή να σταθεί δίπλα στον πρίγκιπα και κύρη της? Μα, η μοίρα τα ήθελε αλλιώς. Έτσι, μετά το θάνατο της Κονστάντζα το σμίξιμό τους ήταν δρόμος δίχως γυρισμό.

Δυστυχώς, σε κάθε όμορφη και ρομαντική ιστορία υπάρχει κι ένα "αλλά". Γιατί πολύ απλά η ζωή δεν είναι ουτοπικά κι αγγελικά πλασμένη. Κάπως έτσι και στην περίπτωσή μας, οι δύο εραστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με την δικιά τους "κακιά μάγισσα" του παραμυθιού: τον Αλφόνσο τον Δ'. Βλέπετε, είναι δύσκολο για έναν βασιλιά να βλέπει τον διαδόχό του να ενδίδει σε έναν παράνομο κι απαγορευμένο έρωτα, του οποίου οι τρεις καρποί ζούσαν στο σπίτι της βασίλισσας, Ισαβέλλας. Γι' αυτό το λόγο, επιζητούσε διακαώς μια απλή και μόνη ευκαιρία να βγάλει για πάντα την Ινές από την ζωή του Πέδρου.

Τα χέρια ήρθαν να του λύσουν οι συμφορές της χώρας εκείνη τη χρονιά. Σεισμοί χτύπησαν τη Λισσαβόνα, η ξηρασία έκαψε όλα τα σπαρτά πριν το θερισμό, ενώ ο λιμός και η πανούκλα δεν άργησαν να εμφανιστούν. Ο λαός της Πορτογαλίας παραμερίζοντας τον έρωτα, ξεχνώντας τον τελείως, μιας και η πείνα και η αρρώστια δεν άφηναν χώρο για να πετάξει ο φτερωτός θεός ανάμεσά τους, κατηγόρησαν το νεαρό ζευγάρι. Πίστεψαν πως όλα τα δεινά τους οφείλονταν στην ανοχή που έδειξαν στον έρωτα. Μα πως μπορείς να ανεχτείς τον έρωτα? Καημένοι άνθρωποι! Το στομάχι, τελικά, είναι όντως ένας δεύτερος εγκέφαλος!

Ο Αλφόνσο άρπαξε την ευκαιρία και χωρίς δεύτερη σκέψη έστειλε τρεις έμπιστούς του να δολοφονήσουν την Ινές μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η ασφάλεια του θρόνου του ήταν πάνω απ' όλα! Ακόμα κι από την ευτυχία του ίδιου του του παιδιού.

Ο Πέδρο έξαλλος με το θάνατο της αγαπημένης του απομακρύνεται από τον πατέρα του, συγκροτεί δικό του στρατό και καταστρέφει αλύπητα όλα τα εδάφια που άνηκαν στη βασιλική περιουσία. Για χάρη του έρωτα, η Πορτογαλία κινδύνεψε από εμφύλιο πόλεμο. Και να 'ταν μόνο αυτό!

Στις 15 Αυγούστου 1355 ο Πέδρο αποφάσισε να "πλαγιάσει με τον εχθρό του". Συμφιλιώθηκε με τον βασιλιά κι έγινε παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους πρίγκιπες της οικουμένης. Μέσα του, όμως, μετρούσε τις μέρες για τον επικείμενο θάνατο του πατέρα του. Φυσικά, ήταν θέμα χρόνου να πεθάνει ο Αλφόνσο.

Όταν το αναμενόμενο γεγονός τελέστηκε και ο Πέδρο εδραιώθηκε σαν βασιλιάς στον θρόνο του, αναζήτησε τους εκτελεστές της Ινές. Δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να αφήσει ατιμώρητους τους δολοφόνους της αγαπημένης του. Από τους τρεις κατάφερε να βρει μόνο τους δυο, μιας και ο τρίτος διέφυγε στην Ισπανία. Ήταν ανελέητος μαζί τους! Αφού τους συνέλαβε και τους βασάνισε για μερόνυχτα, ξερίζωσε και έφαγε τις καρδιές τους. Και πολύ καλά τους έκανε! Άλλωστε, κι αυτοί το ίδιο δεν είχαν κάνει σκοτώνοντας την Ινές? Γιατί, αν δεν το ξέρετε, οι ερωτευμένοι μοιράζονται την ίδια καρδιά. Ή μάλλον καλύτερα δυο καρδιές που χτυπούν σαν μια.

Φυσικά, η ιστορία μας δεν τέλειωσε ακόμα. Μετά τον θάνατο των εκτελεστών της αγαπημένης του, ο Πέδρο ζήτησε την εκταφή της Ινές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά της φόρεσε δαντελωτό λευκό φόρεμα, ακριβά κοσμήματα και την βασιλική κορόνα- την παντρεύτηκε και ζήτησε απ' όλο το βασίλειο να προσκυνήσει τη νέα βασίλισσα. Έπειτα, διέταξε όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής να κατασκευάσουν το πιο μεγαλοπρεπές μνημείο στην Αλκομπάσα για να την συναντήσει εκεί μετά το θάνατό του. Από το 1367 μέχρι σήμερα κείτονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Αχώριστοι......Για πάντα μαζί.......

Πολλοί θα πουν οτι ο Πέδρο ήταν τρελός. Οτι ήταν νεκρόφιλος. Ή ακόμα χειρότερα ότι ήταν απλά ένας ακόμα κακομαθημένος πρίγκιπας που με τις ιδιοτροπίες του έμεινε γνωστός στις σελίδες της ιστορίας. Λάθος! Ο Πέδρο ήταν ερωτευμένος! Και στον έρωτα, όπως και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται. Του Πέδρου του αρνήθηκαν και του στέρησαν μια ζωή δίπλα στην αγαπημένη του, ενώ είχε τα κότσια να την ζήσει. Τον Πέδρο δεν τον άφησαν να χαρεί τα καλύτερα του χρόνια μ' αυτή που πραγματικά αγαπούσε. Καημένε, Πέδρο! Καημένη, ανθρωπότητα! Γιατί? Γιατί έχασες την πίστη στον έρωτα.......Γιατί τον άφησες να φύγει.....Μέσα σε λόγια μισά......Μέσα από στιγμές δίχως θάρρος και τόλμη......Μέσα από σκέψεις παράλογες και ζήλιες ατέρμονες.......Κρίμα! Και πάλι κρίμα.......Μια στάλα ελπίδα μας έμεινε σ' αυτή τη ζωή.......Μια στάλα ελπίδα που μπορεί να τον ξαναφέρει πίσω.......Μην την αφήσεις να χαθεί........Αφήσου στην δίνη του κι ας είναι η φωτιά του που θα σε κάψει.........Τα λέμε.........