Ιστορίες από το τρελοκομείο

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ

Γεννημένος στο αίμα

       " Νεκρός από πυροβολισμούς βρέθηκε νεαρός. Άλλο ένα θύμα της βεντέτας."

      Έγραφε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας που κρατούσα στα χέρια μου. Στην φωτογραφία ένα παληκάρι κοντά στα χρόνια μου βρισκόταν πεσμένο χάμω........ Μέσα στα αίματα........ Νεκρό...........

       Κρίμα να χάνονται νέοι άνθρωποι έτσι. Κρίμα να ριμάζεται ο τόπος μας. Κι ακόμα πιο κρίμα να μην αντιδράει κανείς. Να μην μιλάει κανείς. Να μην φέρνει κανείς αντίρρηση. Τέτοιες ώρες η σιωπή είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου.

     Ωχ, συγγνώμη! Ξέχασα να σας συστηθώ. Είμαι ο Στυλιανός. Ετών 23. Το γένος Μαυραγαράκη. Γέννημα θρέμμα της Κρήτης. Μεγαλωμένος στο μίσος και την εκδίκηση. Θύμα κι εγώ της........βεντέτας.

     Και τώρα θα αναρωτιέστε ποιας βεντέτας. Της βεντέτας, λοιπόν, που εδώ και 200 χρόνια αποδεκατίζει την οικογένειά μου. Της βεντέτας που έβαψε όλο το νησί με το αίμα των δικών μου και των Λεοντακάκηδων.

      Η ιστορία λέει πως πριν 200 χρόνια περίπου ο Αντώνης Μαυραγαράκης έκλεψε την Ιωσηφίνα Λεοντακάκη. Η οικογένειά της θεώρησε την πράξη αυτή μεγάλη προσβολή και ατιμία. Σκότωσαν τον προπάππου μου και κάπως έτσι, ο Χάροντας έγινε μόνιμος κάτοικος του χωριού μου. Κάθε νεκρός της μίας οικογένειας σέρνει μαζί του κι έναν νεκρό της άλλης. Και πάει λέγοντας. Μπαλωθιά για μπαλωθιά. Νεκρός για νεκρός.

         Βέβαια, η βεντέτα έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες. Γυναίκες και κοπέλια δεν πειράζει κανείς. Γι' αυτό γεμίσαμε χήρες κι ορφανά. Και πως από κοπέλι γίνεσαι άντρας; Όταν τραβήξεις για πρώτη φορά την σκανδάλη. Τότε παύεις να λέγεσαι παιδί. Τότε παύεις να είσαι άνθρωπος.

           Μικρός σαν ήμουνα δεν τα καταλάβαινα αυτά. Ώσπου πάτησα τα 5 μου. Εκείνη την εποχή, το μίσος φούντωσε. Το αίμα έγινε ποτάμι. Χείμαρρος ορμητικός, έτοιμος να μας πνίξει ούλους στο διάβα του.

       Ο μεγαλύτερος αδερφός μου μαχαιρώθηκε από τον Γιώργη Λεοντακάκη. Αιτία; Η γυναίκα του. Πάντα η αιτία είναι μια γυναίκα. Την επόμενη μέρα, οι δικοί μου έκαψαν τον στάβλο των Λεοντακάκηδων και μαζί δυο απ' τα κοπέλια τους. 15 και 16 χρονών. Οι νόμοι της βεντέτας καταπατήθηκαν. Τα επόμενα χρόνια σφραγίστηκαν από δύο μονάχα χρώματα: κόκκινο και μαύρο.

        Η μάνα μου πάνω στην απελπισία της να μην χάσει κι άλλους γιούς, έστειλε εμένα και τον μικρό μου αδερφό, τον Μιχάλη, μακρυά της. Εγώ γύρω στα 6 και ο Μιχάλης βρέφος. Μόλις είχε γεννηθεί. Μεγαλώσαμε σ' ένα μοναστήρι στην άλλη άκρη του νησιού. Εκεί έμαθα να καλλιεργώ την γη.