Ιστορίες από το τρελοκομείο

ΘΑΛΑΣΣΑ, ΑΛΚΟΟΛ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ

                                                                                 Θάλασσα, αλκοόλ κι έρωτας

Καλοκαίρι. Η ζέστη αφόρητη. Η Αθήνα με έπνιγε. Όχι, μόνο εξαιτίας του καιρού της, αλλά και εξαιτίας αυτής. Ναι, αυτής! Αυτής που με τσάκισε! Που μ' έκανε χίλια δυο κομμάτια. Αυτή που με πόνεσε όσο καμιά άλλη γυναικά. Έγινα κουρέλι για χάρη της! Σερνόμουν από κωλόμπαρο σε κωλόμπαρο. Την έβλεπα παντού. Δυστυχώς! Πάλι καλά που υπήρχε ο Μάρκος στη ζωή μου και σώθηκα.

- "Άς το κάτω! Δεν βαρέθηκες να πίνεις για χάρη της;", μου είπε αρπάζοντας απ' τα χέρια μου το ου'ί'σκυ. Εκείνη η νύχτα της σωτηρίας μου, μας είχε βρει σ' ένα απόμερο ξενυχτάδικο κάπου στα Εξάρχεια.

- "Την θέλω! Μ' ακούς; Δεν μπορώ άλλο μακρυά της! Κι αυτή; Αυτή κυλιόταν πάνω στο κρεβάτι μας με τον Γιώργο. Με τον καλύτερό μου φίλο! Με τον κολλητό μας, ρε! Πάνω στο κρεβάτι που κοιμόμασταν μαζί!", οι λέξεις έβγαιναν ασυνάρτητες από το στόμα μου και η φωνή μου ακουγόταν τόσο δυνατά, που οι ελάχιστοι θαμώνες του μαγαζιού με κοιτούσαν πλέον με λύπηση.

- "Ρε σκάσε και πιες κανά νερό να συνέλθεις! Δες που κατάντησες! Που είναι ο Μιχάλης που ξέρω; Εκείνος για τον οποίο ήμουν περήφανος. Εκείνος που μας έλεγε ότι για καμιά γυναίκα δεν αξίζει να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας. Εκείνος που όλες τον παρακάλαγαν. Που είναι, ε;", ο Μάρκος με ταρακουνούσε μιλώντας δυνατά μπροστά στο προσωπό μου. Πάλευε να με αφυπνίσει με κάθε τρόπο.

-"Αυτός ο Μιχάλης έχει πεθάνει από καιρό. Μπροστά σου έχεις ότι του απέμεινε.", του απάντησα απογοητευμένος και ταυτόχρονα τσατισμένος με τον ίδο μου τον εαυτό.

-"Όχι! Αρνούμαι να το πιστέψω αυτό! Αρνούμαι να καταθέσω τα όπλα και να δεχτώ ότι ο φίλος μου, ο αδερφός μου χάθηκε εξαιτίας μιας τσούλας κι ενός προδότη! Τέρμα τα μιξοκλάμματα και τα ξενύχτια στα κωλόμπαρα! Αύριο φευγω για δουλειά στην Πάρο κι εσυ θα 'ρθεις μαζί μου!", μου δήλωσε δίχως να μου αφήνει περιθώριο επιλογής.

Έτσι, βρέθηκα στην Πάρο. Ομολογώ πως αν και όντας μπάρμαν τόσο σε χειμερινά, όσο και σε καλοκαιρινά μαγαζιά, στην Πάρο δεν είχε τύχει να πάω για δουλειά ποτέ μέχρι τότε. Και φυσικά, αν δεν ήταν ο Μάρκος να με πάρει μαζί του με το ζόρι κι αν ο ιδιοκτήτης δεν έψαχνε για κάποιον στο συγκεκριμένο πόστο, θα είχα μείνει άνεργος εκείνο το καλοκαίρι. Είχα τόσο απορροφηθεί απ' την απάτη και την προδοσία της, που είχα παραμελήσει την δουλειά μου, τους φίλους μου, την ίδια μου την ύπαρξη. Αλλά, όλα αυτά έπρεπε να τελειώσουν! Ο Μάρκος μου έδινε μια ευκαιρία κι εγώ δεν ήθελα πλέον να συνεχίσω να τον απογοητεύω.