George's POV
"Aaah." I groaned.
Hinawakan ko yung noo ko. Ang sakit ng ulo ko. Ang bigat ng katawan ko at nilalamig ako. Ano bang nangyari sa akin?
"Mabuti naman at nagising ka na."
Nagulat ako ng may nagsalita.
"Teka, ikaw yung--"
"I'm Krista. Kapatid ni Cedrick."
"Anong ginagawa mo dito?"
Tinignan ko yung buong kwarto.
Asan ako?!
Hindi ganito ang kwarto ko!
"Nasa loob ka ng pamamahay ng kapatid ko. At simula ngayon dito ka na titira." Diretsang sabi niya.
0_____0
"What?!...Ouch!" Napahawak ako sa pagsakit muli ng ulo ko.
"Pahinga ka na ulit. Mamaya na tayo mag-uusap. Atsaka ipapahitd ko na lang yung kakainin mo."
Hindi na ako sumagot at umalis na siya sa loob ng kwarto.
Ano na nangyayari?!
Wait....
"Ibig sabihin... wala na talaga si Tina? "
"Iniwan niya na talaga ako?"
Mas lalong bumigat yung pakiramdam ko. Talaga ngang umalis na siya. Pero bakit hindi ko man lang siya nakitang umalis? Bakit parang, pakiramdam ko wala na siya pero hindi ko siya nakitang nawala.
Ano ba ang nangyari?! Bakit ako andito?
At bakit ako dito titira?
Asan ang bahay namin?!
"Ma'am, here's your meal."
Natigil ako sa pag-iisip ng may pumasok na kasambahay sa kwarto.
"Leave it there." I said in a lazy tone. Ang sakit pa rin ng ulo ko.. Tss!
Lumipas na ang ilang minuto, heto parin ako nagtatanong sa sarili ko.
"Ano na nangyayari?"
Hindi ko ginalaw yung pagkain though ginagutom na talaga ako..pero ininda ako! Wala ako sa mood!
"Bakit hindi ka pa kumakain?"
Tinignan ko siya. Bakit iniwan ako ni Tina sa babaeng to at sa pamilya niya?! Keya ko namang mag-isa sa bahay ha!
"Wag ka ng magtampo sa ate mo."
I stared at her blanky.
"Naexplain niya naman na siguro kung bakit kelangan niyang lumisan."
"Para sa pangarap niya yun..." lumapit siya at naupo sa kama na kinauupuan ko. "Bilang kapatid...naiintindihan mo naman siya diba?"
Oo naman!
Tumango-tango ako. "Alam ko. Pero, bakit ako andito?"
"Iniwan ka niya sa akin para alagaan at bantayan and it the same time, ako na rin ang bagong principal ng school ng ate mo."
"Kaya ko naman sarili ko!"
"Bata ka pa rin."
"Pero--"
"Enough. Wala ka ng magagawa pa. Binilin ka na sa akin ng Ate Cristina mo kaya wala na tayong magagawa doon."
Napabaling na lang ako ng tingin sa ibang direksyon. Nakakainis! Naiinis ako! Bakit hindi ko magawang rumason!
