Wolf

Run

Hey lieve lezers!

Dit is mijn tweede boek ooit geschreven op Wattpad en geloof me: Toen schreef ik nog niet goed. Zeg maar gerust SLECHT.

Ik heb een remake van dit boek gemaakt, waar het al een stuk beter is, dus dat kun je ook lezen als je wilt, het is precies hetzelfde maar dan zijn er wat dingen aangepast.

Oki, dat wilde ik eigenlijk zeggen, dus suc6045304583048 met lezen!

Xleeniex :) x

----

Ik bleef rennen.

Ik kon niet meer stoppen.

De pikzwarte lucht zag er dreigend uit.

Ik kon niet veel zien.

Als ik uit ademde zag ik waterdamp wolkjes uit mijn mond komen.

Elke keer als ik om heen keek, leek het of ik overal schimmen zag.

Maar het waren de naaldbomen.

Ik rende, en rende.

Toen zag ik hem.

Er kwam een glimlach op mijn gezicht.

Ik rende naar hem toe, en omhelsde hem.

Voor mij was hij mijn dierbaarste.

Hij had prachtige blauwe ogen.

En was helemaal wit.

Maar het opvallende aan hem was, dat zijn staart op het puntje zwart was.

Hij begreep me.

Altijd.

Ik zag aan hem dat hij ook blij was mij te zien.

Zonder ook maar een woord te zeggen, rende we samen weg.

We renden steil omhoog.

Ik vond het fijn om niks te zeggen, hij ook.

De bladeren en mos op de grond, werden vervangen door rotsen.

Na een tijdje stonden we op de punt van een meters lange rots.

Ik ging zitten.

Hij ook.

Toen zag ik achter de wolken, de maan tevoorschijn komen.

Ik hoorde hem janken.

Het gehuil was van meters ver te horen.

Daarna kwam er weer een pikdonkere wolk voor de maan en stopte hij.

Na een tijdje zitten liepen we de rots weer af.

Nog een paar uur bleef ik bij hem.

Toen zag ik dat de zon bijna opkwam.

Ik liep naar hem toe, gaf een knuffel, en rende weg.

Het bos uit.

Ik werd wakker in bed.

De zon scheen door mijn raam.

Nog steeds weet ik niet precies hoe het kwam, dat ik bij hem kon zijn.

Altijd als ik midden in de nacht naar het raam toe liep, en de maan zag, riep ik hem.

Dan was ik weer in het bos.

In mijn wereld.

Voor even.

Soms wenste ik dat ik hem kon zijn.

Een wolf.