Joking Together #2

26. the hospital

Ik ben in het ziekenhuis, Cara ligt hier ter observatie. Ze zat helemaal onder de blauwe plekken en schrammen. Ik wilde haar zo graag zien nu. Zachtjes klopte ik op haar kamerdeur. Niet veel later deed Eva open. 'Zayn, wat doe jij hier?' vroeg ze verrast. 'Ik wil Cara zien, mag dat?' antwoorde ik. 'Kom maar, ze ligt wel in een kunstmatige coma. Dat hebben we gedaan zodat ze niet in paniek zou raken. Ze heeft een stressvolle en traumatiserende tijd achter zich' vertelde Eva. Ik knikte en liep naar binnen.

Biep.....biep.....biep.....biep.....

De monitoren maakte zachtjes een bliep geluid. Cara lag met slangetjes door haar neus en haar ogen waren gesloten. Haar haren waren verdeeld over het kussen en ze had een infuus in haar onderarm. Het maakte me gewoon verdrietig en boos. Dit heeft Kyle allemaal gedaan, hij moet boeten. Ik ging op de stoel naast haar bed zitten en keek naar haar.

'Het komt wel goed, ze is een vechter' zei een stem achter me. Ik draai me om en zie Charles staan. 'Hé wat doe jij hier?' vroeg ik. 'Mijn kleine zusje ligt in het ziekenhuis, ik wilde haar zien' antwoorde Charles. Hij ging naast mij zitten en keek naar Cara. 'Ze komt er wel bovenop, ze is sterk' zei Charles. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik. 'Mam had verteld dat ze had gevochten voor haar vrijheid, zelfs toen haar pogingen mislukte bleef ze vechten' antwoorde Charles. Ik knikte en voelde hoe een traan over mijn wang stroomde.

~*~

Het was al laat in de avond en ik zat nog steeds bij Cara. Ik keek hoe ze waarschijnlijk droomde want soms bewoog ze haar hoofd even. 'Jongeman mag ik u mededelen dat het bezoekuur allang voorbij is' zei een stem achter me. Het was een zuster, eentje met een humeur. 'Ik blijf hier, bij mijn vriendin' zei ik standvastig. 'Ik haal de beveiliging als u nú niet weg gaat' zei de zuster. 'Vera laat mij het maar afhandelen' zei een stem. Eva stond aan de deur en wenkte dat ik moest komen.

'Zayn ga naar huis, je hebt rust nodig' zei Eva. Ik zuchtte en ging met mijn hand door mijn haar. 'Ik wil gewoon bij haar blijven' zuchtte ik. 'Dat snap ik maar Cara moet ook rust krijgen' zei Eva en ze legt meelevend haar hand op mijn schouder. 'We bellen wanneer ze wakker is' zei Eva.

~*~

Na 2 dagen kreeg ik een telefoontje: Cara was weer wakker. Samen met Natt en Emily reden we naar het ziekenhuis. We wilde haar allemaal zo graag zien.

'Ik ben zo nerveus' zei Emily toen we bij de receptie aankwamen. 'Ze is vast heel stil en wil misschien niet praten' zei Natt. We gaven door dat we er waren en liepern naar de lift. 'Ik hoop dat ze nog steeds de oude is' zei Emily. 'Ik denk het niet' zei ik.

Zachtjes klopte we op de deur en we hoorde voetstappen en Charles deed open. 'Kom binnen' zei hij enthousiast. We liepen door en zagen Cara op bed zitten met haar moeder naast haar.

Pov Cara

'Adem in, adem uit' zei mama. Ik ademde in en langzaam weer uit. 'Adem in, adem uit' zei mama opnieuw. We herhaalde dit even toen mama alles goedkeurde. 'Eindelijk klaar' zuchtte ik waarna ik merkte dat er bezoek was. 'Cara!' riep Emily blij en ze vloog me om de hals. Emily knuffelde me pakant dood. 'Emily krijg geen lucht' piepte ik. 'Oeps sorry' zei Emily en ze liet me los. Natt omhelsde me ook stevig toen er een nog één iemand stond. 'Wij laten jullie even alleen' zei Natt en iedereen die er nog was liepen de kamer uit. Zayn en ik waren alleen.

'Cara' zei Zayn en hij liep naar me toe. Ik ging liggen want ik was best vermoeit van alles. Hij ging op de rand van mijn bed zitten en legde zijn hand op mijn wang. 'Ik was zo bang dat ik je nooit meer terug zou vinden' zei Zayn. Ik voelde al tranen over mijn wangen glijden als hij me in een omhelsding trekt. Ik klamp me vast aan zijn shirt en begon zachtjes te snikken. Ik moest vertellen wat hij had gedaan. 'Zayn ik moet je iets vertellen' zei ik.

~*~

'Die klootzak!' riep Zayn razend. Hij keek naar mij en zijn blik veranderde. 'Hij is deze keer wel verder geweest en het feit dat ik hem niet kon tegenhouden geeft me het gevoel dat het mijn schuld is' zei Zayn. 'Nee dat is het niet' zei ik. Zayn keek me aan en ik wenkte dat hij dichterbij moest komen.

'Het is niemands schuld, alleen die van Kyle. Jij moet je niet schuldig voelen om zijn acties' zei ik. Zayn keek me met schuldige blik aan. 'Papa vertelde dat zonder jouw idee om het signaal te achterhalen ik nog steeds in die kelder zat. Zonder jouw zou ik nu niet hier bij jouw zijn' zei ik. Ik legde mijn handen op zijn wangen en bracht zijn hoofd dichter bij de mijne. 'Dankje' zei ik zacht. Zayn drukte zachtjes zijn lippen op de mijne. Dat we elkaars lippen hadden gemist was te merken. Want al snel zoende we.

'Wil je vanavond bij mij blijven?' vroeg ik. 'Sorry maar ik kan niet, ik moet getuigenis afleggen bij de politie voor de zaak tegen Kyle' antwoorde Zayn. Dat klopt, de rechtzaak tegen Kyle was morgen maar ik mocht er niet zijn. De politie heeft genoeg bewijs om Kyle celstraf te geven. 'O-oké' zei ik. Zayn gaf me een afscheidskus en ging toen weg.

Morgen zou er gerechtigheid zijn, morgen mag ik naar huis. Maar ik heb ze niet verteld dat ik niet meer naar school mag.

A/N

Extra lang (maar saai) hoofdstuk.
Ben momenteel Game of Thrones aan het kijken.

Vote

Comment

Follow

Xxx Sunny