Duygularımdan biri beni terk etmişti. Sahip olmadığım tek şey umuttu.
Önce sevgilim bırakmıştı beni. Eskisi gibi değilmiş bakışlarım. Ben ona herkese baktığım gibi bakmıştım aslında. Doğamda vardı bu soğukluk. Umudun gidişiyle, kutuplara dönmüştü bu soğukluk. Yüzüme tokadı basıp gitmeden önce son söylediği ne kadar pislik biri olduğumdu.
Kimse kimsenin içini bilmiyor tabi.
Bilse benim kendim için dökmeye üşendiğim gözyaşlarını o dökerdi.
Sonra arkadaşlarım uzaklaştılar.
Zaten yeni insanlarla tanışmayı hiçbir zaman sevmemiştim. Şimdi ise hiçbir insanı etrafımda istemiyordum. Artık çağırdıkları zaman dışarı çıkmıyor, yaptıkları hiçbir etkinliğe katılmıyordum.
Bir gün ise artık bu hareketlerimden sıkıldıklarını, benim nazımla uğraşamayacaklarını ve ne halim varsa görmemi söylemişti hepsi teker teker.
Eğer yüzüme karşı söylüyorlarsa omzumu silkip arkamı dönerek onlardan uzaklaşmıştım. Eğer telefonda konuşuyorsak da sözlerini bitirmeden telefonu yüzlerine kapatmıştım.
Yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim.
Zaten son zamanlarda kendimi oldukça çirkin, bayağı bir aptal, çok yeteneksiz ve fazlaca gereksiz bir insanmışım gibi hissediyordum.
