Your Hope, Your Angel (Yoonseok MiniFic)

6 - What?

Her taraf rahatsız edici derecede aydınlıktı, sıcak başımdan başlayıp bütün bedenimi yakıp geçiyordu. Ben sıcağı sevmiyordum. Güneşi ve onun verdiği sıcaklığı sevmiyordum. Midemi bulandırma etkisi yaratıyordu. Doğada insanlara güzel gelen her şey, beni itiyordu.

Oysaki sadece Hoseok'un isteği üzerine dışarı çıkmıştık. Onun beni mutlu etme çalışmalarını takdir ediyordum, ama evrende bunu başarabilecek bir varlık olduğundan şüpheliydim.

Baktığım her yerden, burnuma dolan her kokudan, dokunduğum her yerden, duyduğum her sesten iticilik akıyordu. Bunların hepsi resmen suratıma "Sen buraya ait değilsin, siyah ve karanlık içindeki dünyana geri dön." der gibiydi.

Biz yan yana yürürken, etrafımdaki insanlar bana sert bakışlar atıp kafalarını iki yana sallayarak geçiyorlardı. Bu dünyadaki bütün problemlerin yutan elemanıydım sanki.

Hoseok ise yürürken yanımızdan geçen her insana kafası eğip gülümseyerek selam veriyordu. Bakışlar benden meleğe doğru yönlendiğinde, insanlar da aynı sıcaklıkla karşılık verip yollarına devam ediyorlardı.

Çevremdeki bütün iki ayaklı yürüyen canavarların bu ani ruh değişimlerinden korkuyor sayılırdım. Bu yüzden kendimi dünyadan soyutlamıştım.

İnsanların bakışları ikimiz arasında gidip geldiğinde, gözlerinde acıma gördüğüme yemin edebilirdim. Hoseok ve ben iki zıt kutuptuk, nasıl yan yana durduğumuzu anlamamaları normaldi aslında. Ama bizi yargılamak, onlara düşmezdi.

Ellerimi cebime atmış, etrafa bakmadan başımı öne eğmiş adımlarımı izleyerek yürüyordum. Hoseok bir anda koluma girdi ve başını omzuma yasladı. Saçlarının omzuma yayılmasıyla, burnuma dünyadaki hiçbir kokuya benzeyemeyecek derecede güzel olan bir koku doldu.

İç çekme bahanesiyle derin bir nefes aldım ve bıraktım. Dünyaya duyduğum nefretin, bir melek bozuntusunun engellemesine izin vermek istemiyordum.

"İnsanların bana dokunmasından hoşlanmadığımı söylemiştim."

"Ama ben insan değilim ki Yoongi-ah."

"Boşa uğraşıyorsun."

Kafasını omzumdan kaldırdı ve baygın gözlerle bana baktı. Her yeri onun gözünden görebilmeyi isterdim, çünkü her şey hoşuna gitmişe benziyordu. Doğa, ağaçlar, çiçekler, yüzüne gülümseyen insanlar... Bu gördükleri bu gezegenin kötülüklerinin yanında bir toz tanesi gibi kalırdı. Yani hemen hemen hiçbir şey gibi.

"Neden böylesin? Hiç düşündün mü?"

Elime ilerideki bankı işaret ettim. Onun gibi ışıktan yapılmış bir varlık olmak yerine insan olduğum ve bir metabolizmam olduğu için dinlenmeye ihtiyacım vardı.

Halbuki sadece yarım saattir dolaşıyorduk.

Banka yerleştik, ben öne doğru eğilip kollarımı bacaklarıma dayararak parmaklarımla oynamaya başlamıştım. Hoseok da bana taraf bankta bağdaş kurmuştu. Bir eliyle omzuma vurup bedenimi sarstı. Kafamı çevirip ona baktım ve "Ya sabır." dercesine iki yana salladım.

"Ya hadi Yoongi-ah. Anlatsana."

"Aklıma girip çığrınabiliyorsun ama neler yaşadığımı göremiyor musun?"

İki eliyle ağzını kapatarak kıkırdadı. Bu hareketi çok fazla yapıyordu ve kendime o anda itiraf etmeyi reddetsem de gözüme çok güzel görünüyordu. Gördüğüm her şeyde kötü bir şey bulma yeteneğime rağmen, onda kötü hiçbir şey göremiyordum.

"Evet istersem yapabilirim. Ama seni dinleyecek kimse yok etrafında. Anlatırsan biraz da olsa rahatlayabileceğini umuyordum. Ne dersin?"

Çocuk gibiydi. Bendeki bu duygusuzluk olmasa ona tatlı bile diyebilirdim.

Diyebilirdim ama demek istemiyordum. Çünkü kısa sürede üzerimde böylesine değişiklik yapabiliyorsa, uzun vadede neler yapabileceğini aklım almıyordu.

Ona hayır diyememekten nefret ediyordum. Önce dışarıya çıkartmıştı, şimdi ise benden konuşmamı bekliyordu. Ben konuşmaya konuşmaya, kendi sesimi bile unutmuştum. Kendime bile yabancıyken, bana beni buldurmayı nasıl başaracaktın Hoseok?

"Peki, peki. Tamam. İstediğin gibi olsun."

Olacağından şüpheliydim, ama yine de denemekten zarar gelmezdi.

-----------------------------------------------------------
İçimden geldi ^-^

Love you all♡
-----------------------------------------------------------