...
"Nasıl olur da biri,masum bir çocuğun çocukluğunu öldürebilir?"
Küçüklüğünde yaşadığı travmanın etkisinden kurtulamayan genç bir adam.İkizinin ölümünden kendini suçlu tutan bu asabi adamın çaresiz olduğunu fark edebilen güzel bir kız.
Yardım eli...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Uyudu galiba" dedim dizime yatan Batın'a doğru eğilirken.
Kıvanç Batın ın dediği şeyden beridir habire bana bakıp durmuştu.Oyunda da bir rahat vermemişti. Yarım saatten fazla vakittir bana bakıyor,bende onun bakmasıyla daha da imkan varmışcasına kızarmaya devam ediyordum.
"Onu ben alayım" diye doğrulduğunda bana yaklaşıp kucağına aldı Batın'ı.Bu garipti ama fazla yakınıma gelmesiyle üzerindeki şeftali kokusunun burnumun sızısını titretmesine izin vermiştim. İliklerime kadar işlemişti kokusu doğrusu. Harikaydı.
Aklım allak bullak olmuştu,belki de tek yaptığım geri dönemeyeceğim bir yola girdiğimden onda olumlu yönler aramaktı. Başarılıda oluyordum çünkü olumlu çok yönü vardı. Sanırım. Oyuncakları ses çıkarmamaya dikkat ederek toplarken göz ucuyla baktım Batın ın minik araba yatağına doğru. Kıvanç eğilip terli saçlarını düzeltirken alnından öptü yeğeninin. "İyi uykular küçük adam" dediğini duyduğumda önümdeki işime geri döndüm yüzümdeki sırıtışla.
Sert görünüşünün altında ki merhamet öyle bir belli ediyordu ki kendini...
"Buraları toplarlar, çıkalım da uyusun" dediğinde onu dinleyip ayağa kalktım ve çıktım odadan.
"Biraz konuşalım mı?" merdivenlere yönelmiştim ki dediği şeyle dona kaldım yerimde. Ritim bozukluğu yaşayan kalbimin sesini es geçerek onayladım onu ve bir şey demeden yürümeye başladığında onu takip ettim.
Bir odaya girdi, elim ile duvarı yokladığımda ışık düğmesini bulamamanın verdiği hayal kırıklığı ile devam etmedim ve karanlık odanın aydınlanması için kapı eşiğinde bekledim. Karanlıktan hoşlanmıyordum. Açtığı balkon kapısından girmeden önce bana döndüğünü görebilsem de mimiklerini seçemiyordum.
"Ne bekliyorsun sen?"
Kalın sesi kulaklarıma dolduğunda aşağıdan yansıyan ışığa bakıp tekrar ona döndüm,
"Işığı açar mısın?"
"Gel işte"
"Işık" dedim mızmızlanarak.
Homurdandığını duyduğumda kollarımı göğsümde birleştirip bekledim. Benden oldukça uzak olan düğmeye basıp odanın aydınlanmasını sağladığında bana baktı çatık kaşlarıyla.
"Karanlıktan mı korkuyorsun sen?" diye azarlayarak konuştuğunda omuz silkip devam ettim ve ondan önce balkona geçtim. Hava esiyordu,şalımın uçuşmasını engellemek için çabaya girmiştim ama nafile oluyordu.En sonunda pes edip bıraktım.
"Şuradaki şalı üzerine al esiyor hava"
İçeri girmek yerine neden konuşmayı burada yapmayı seçmişti ki sanki.
