Perfect Stranger

perfect Stranger 12

"En nu godverdomme mijn huis uit!"

Je fietst en blijft fietsen. Je weet niet waar je ooit zult stoppen. Je raakt uitgeput en buiten adem. Je fietst tussen twee open velden in. Er is niemand hier te bekennen. Je kijkt snel op je telefoon. Vijf uur. Niks van Liam. Je fietst maar door. Je wil niet meer terug. Je wil alleen naar Liam. Je bent kapot, maar het kan je niks schelen. Je hebt er alles voor over. Zwarte vlekken beginnen voor je ogen te verschijnen. Nog sneller. Je hoofd begint te bonken. Je benen verslappen. Kom terug Liam. Kom alsjeblieft terug. De zwarte vlekken worden een grote zwarte vlek. Het laatste wat je voelt is de harde klap op het asfalt.

De hele wereld draait. De hele wereld is ook wit. Is dit dan dood zijn? Is dit dan de hemel? Of is er helemaal niks? Gesnik op de achtergrond. Het komt van ver weg. "Kom alsjeblieft weer terug lieverd." de stem klinkt nu dichterbij. "Wie is dat?" wil je zeggen, maar het kan niet. Er zit iets op je mond. Moeizaam probeer je je ogen te openen. Het lukt. Langzaam begin je alles scherp te zien. Een stoel, een raam, een bed. Niet jouw bed. Een vrouw. Het is je moeder. Ze houd haar hand voor haar mond en huilt. "Mama, niet huilen." wil je zeggen. "Ik haal de dokter lieverd, ik kom zo terug. Ik ben zo blij dat je er weer bent." zegt ze en ze gaat de kamer uit. Dan beginnen je gedachtes langzaam weer op gang te komen. "Blij dat ik er weer ben? Waarom? Waar ben ik heen geweest? Wat doe ik hier? Waarom huilt mijn moeder?" denk je. "En waar is Liam?" de vraag komt ineens in je hoofd tevoorschijn. "Nee! Ik kan hier niet zijn! Ik moet Liam zoeken! Ik moet hier weg, nu!" je probeert op te staan. Je kan het niet. Er zitten zoveel draden door je lijf. Je begint te schoppen. Daarna begin je wild met je armen te zwaaien. "Weg, weg, weg, weg." is het enige wat je kan denken. Dan komt de dokter binnen. Snel komt hij op je af en probeert je te kalmeren. Je wil gillen, schreeuwen, rennen. Alles wat niet kan. Tranen. Nog meer schoppen. Nog meer slaan. Een naald. Je ogen sluiten zich vanzelf en de wereld is weer zwart.

Moeizaam open je je ogen. De wereld is weer vaag. Dan stelt alles weer scherp. Nog steeds hetzelfde. Raam, wit, bed, moeder. Nu ook je vader. Maar er is nog iets veranderd. Je voelt je anders. Niks meer op je mond. Misschien kan je weer praten? "Goedemorgen schat." het is je moeder. Je wil goedemorgen terugzeggen, maar het enige dat uit je mond komt is een vaag gegorgel. "Je hebt al 3 weken niet gepraat, dus schrik niet van je stem." zegt je vader. Hoezo drie weken? denk je. Ik heb toch alleen een nachtje geslapen? Misschien hooguit een dag. Je wil zoveel praten, maar weet dat het nu niet verstandig is. Vragend kijk je je vader aan. Hopelijk begrijpt hij wat je bedoeld. Je vader en moeder geven elkaar die blik, die veelbetekende blik die je nooit zal begrijpen. Een zucht van je vader. Dan begint hij te praten.

"Je hebt in coma gelegen, voor drie, bijna vier weken om precies te zijn." je moeder pakt je hand en je ziet de tranen in haar ogen. Je vader kijkt je medelijdend aan. Je moet het nu weten. Je stem boeit je niks meer.

"Li. Liiiia...." je probeert met alle kracht het woord te vormen, maar het lukt niet. Gefrustreerd begin je te huilen.

"Lia... Liam." zeg je schor. Alweer die blik van je ouders. Ze weten het. Je ziet het aan ze. Ze weten dat hij weg is.

"Lieverd, ik weet niet of ik dat nu wel moet vertellen. Je hebt rust nodig." zegt je vader.

Boos begin je om je heen te slaan en dan te huilen.

"Blieft." zeg je. "Vertel het haar maar." zegt je moeder.

Alweer die zucht van je vader.

"Schat, Liam is nog niet gevonden."

Je doet je oortjes in je oren en zet de muziek aan. Het is een week later en je ligt nog in het ziekenhuis. Praten gaat gelukkig weer. Lopen gaat niet zo goed.

Je luistert muziek om je gedachten even uit te zetten. Je kan er niet tegen dat je niet weet waar Liam is. Je bent bang. Je hebt een naar voorgevoel in je buik. Je hebt nachtmerries, over Liam. Over de politie die op een dag voor jullie deur staat om het slechte nieuws te vertellen. Je familie probeert je op te vrolijken, het lukt ze tot nu toe niet goed.

Gelukkig komen je vriendinnen vanmiddag weer langs. Ze zijn deze week al een keer langs geweest. Ook Manon en Steffie, waar jullie de hele middag zo hard mogelijk hebben meegezongen op de muziek van One Direction. Dat was de enige middag waar je weer even kon lachen. De volgende middag kwamen Floor, Hanna, Lynn en Roos. Ze waren zo blij dat je weer uit je coma was. Met een lach denk je terug aan die middag, jullie moesten allemaal huilen. Ze weten ook van Liam. Maar je vriendinnen zorgen tenminste wel voor de afleiding. Dan val je onrustig weer in slaap.

"Ey slaapkop!" hoor je ineens luid in je oor. Het is Floor. Je strekt je uit en gaat rechtop zitten. Je andere vriendinnen staan naast je bed. "Hey." zeg je slaperig.

"Hoe gaat het met de zieke?" zegt Lynn. "Wel goed." zeg je. Niet huilen, niet nu. denk je. Je laat je hoofd zakken. "Aaah Eva. Het komt goed, ik beloof het." zegt Hanna, ze geeft je een knuffel. Dan kan je de tranen niet meer inhouden. Alles komt eruit. Je wil dit niet meer. Je wil hem zo graag terug. Je hebt er alles voor over.

"Groepsknuffel!" zegt Roos. Je andere vriendinnen geven je ook een knuffel, maar het lege gevoel blijft aan je knagen.