Je kijkt naar je eigen spiegelbeeld. Een zwart jurkje, je haren los met een plukje vastgebonden met een klein vlechtje. Zo had ik mijn haar ook bij ons eerste afspraakje, bedenk je ineens. Er is zoveel gebeurd sinds die dag. Je kijkt naar je gezicht. Een klein laagje mascara. Wallen, bleek. Je armen lijken nu net takjes, zo dun zijn ze.
Na de begrafenis moet ik echt beter op mezelf gaan letten, denk je bezorgd.
Als de deurbel gaat heb je geen zin om open te doen. Toch loop je naar de gang. Uit de keuken komt nog snel je moeder aangelopen. Ze geeft je een dikke knuffel, fluistert in je oor nog iets van succes en loopt dan weer terug. Met trillende handen maak je de voordeur open. Je schrikt wat je ziet. Je hebt Liam maar twee dagen niet gezien, maar je herkent hem niet meer. Zijn ogen zijn net zwarte gaten, zijn wangen zijn ingevallen, hij is mager, té mager. Je geeft hem snel een knuffel en voelt hoe zijn buik onrustig op en neer gaat. Als je zijn gezicht van zo dichtbij ziet zie je zijn ogen. Ze kijken ongerust, alsof ze iets willen zeggen. Help me.. . Je kan het niet meer aanzien en geeft hem snel een kus. "Het komt goed, we kunnen dit wel." fluister je in zijn oor. "Ik hou van jou." zegt hij met een schorre stem terug. "Ik ook van jou" zeg je zacht. Met tranen in je ogen lopen jullie naar de auto. "Groot houden Eva, groot houden."
JE LEEST
Perfect Stranger
NonfiksiEva is al een tijdje smoorverliefd op een jongen die bij de Albert Heijn werkt. Op een dag stapt ze op hem af en dit veranderd haar hele leven.
