Buiten adem stoppen jullie bij het park bij het ziekenhuis. Je hebt geen idee waarom jullie hierheen zijn gegaan. Je lacht naar hem. Hij lacht terug. Je miste het, alweer. Waarom moet je zijn lach zo vaak missen? Wordt het dan nu beter? Je kijkt naar de kleine lachrimpeltjes om zijn ogen. "Ik hou van je." zegt hij.
"Ik meer van jou."
Je nestelt je in zijn vertrouwde armen. "Het spijt me." zegt Liam.
"Nee, niet doen. Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen." fluister je. Je geniet van de stilte die daarop volgt. Het zachte getik van de regen in het meertje. De wind die met de herfstbladeren speelt.
En dan, net alsof hij jouw gedachte kan lezen zegt hij: "Is het hiermee afgesloten? Geen problemen meer? Alleen geluk?"
Op de een of andere manier voel je je weer opgelucht. Je maakt je los uit zijn armen en pakt zijn handen vast.
"Ik denk het wel.." zeg je terug.
Een kleine glimlach op zijn lippen. De warme hand die over je wang aait. De armen die je daarna weer op je rug voelt. En dan weet je het. Ik heb de oude Liam weer terug. De jongen die ik gezien had bij de Albert Heijn. De jongen die ik eerst als onbereikbaar zag. De jongen die mij gelukkig maakt zoals niemand anders dat doet. De jongen, die al vanaf het eerste moment mijn hart heeft.
JE LEEST
Perfect Stranger
Non-FictionEva is al een tijdje smoorverliefd op een jongen die bij de Albert Heijn werkt. Op een dag stapt ze op hem af en dit veranderd haar hele leven.
