Dan zie je zijn gezicht. Zijn ogen, die je vanaf moment een al het mooiste op aarde vond. Zijn handen, die zo vertrouwd om je rug voelde. Het is Liam.
Stilte. Jullie kijken elkaar aan, maar het enige wat er is, is stilte. Dan strekt hij zijn armen, en je weet wat je moet doen. Je rent naar hem toe, je been kan je niks meer schelen. Je vliegt in zijn armen. Je bent niet eens boos, je kan het nog steeds niet geloven. "Ik heb je zo gemist." zegt hij met een schorre stem.
"Ik jou ook." zeg je met tranen in je ogen. Je kijkt hem recht in de ogen aan.
"Laat me alsjeblieft nooit meer alleen." zeg je.
"Ik laat je nooit meer gaan."
Je glimlacht naar hem. Je kan nog steeds niet geloven dat je zijn sterke armen om je heen voelt. Dit is echt. Dit is geen droom meer. Of een nachtmerrie waar hij dadelijk ineens verdwijnt.
"Je moet naar het ziekenhuis." zegt hij ineens vastbesloten.
"Maar ik... hoe weet je dat.." je wil te veel vragen stellen, maar je bent te moe.
"Ik leg het je later uit. Ik vertel je alles, ik beloof het je. Je moet rusten." zegt hij kalm, en hij tilt je op. Net zoals je vader je vroeger ook droeg toen je nog klein was. Je legt je hoofd op zijn schouder. De krukken laat hij staan. Wat maakt het ook uit. Duizenden vragen spoken door je hoofd. Hoe weet hij waar ik was? Waar is hij geweest? Waarom kwam hij ineens weer terug? Je voelt je hart al langzamer kloppen, en je ademhaling vertraagd. Dan sluit je je ogen en val je in slaap.
Iemand heeft je hand vast. Alweer bed. Alweer raam. Ander gevoel. Je voelt je niet meer leeg. Je hebt niet het gevoel dat je moet huilen. En je had ook geen nachmerrie vannacht. Waarom voel je je zo blij? Je opent je ogen. Iemand ligt op je schoot. Langzaam realiseer je wat gisteren gebeurd is. Liam is terug. Dat was het. Je voelt de langzame ademhaling van Liam op je schoot. Je klopt eens op je dekbed, en hij schrikt wakker.
"Wat gebeurd er? Moet ik een dokter halen?" vraagt hij verschrikt, nog half slapend.
"Nee gekkie, ik maak je alleen wakker." lach je.
"Was ik in slaap gevallen dan?"
vraagt hij terug. Je kan geen antwoord geven, want gelijk stelt hij de volgende vraag.
"Wil je thee? Een boterham? Moet ik iets halen?" vraagt hij allemaal tegelijk.
"Wat ben je toch lief. Maar ik hoef niks. Voel me nog niet helemaal goed." zeg je. Dan aarzel je even, maar voor je het weet zeg je het toch.
"Het enige wat ik wil is dat je me alles verteld. Ik wil geen geheimen meer." Hij is even stil. Hij loopt naar de deur en pakt de rolstoel.
Zonder nog iets te zeggen tilt hij je op en zet je erin. Je blijft hem aankijken. Hij kijkt niet terug.
"Ik denk dat wij maar eens even gaan wandelen." zegt hij uiteindelijk. Je hoort het aan zijn stem. Je ziet het aan de uitdrukking op zijn gezicht. Eindelijk. Eindelijk is hij helemaal eerlijk tegen je.
JE LEEST
Perfect Stranger
Non-FictionEva is al een tijdje smoorverliefd op een jongen die bij de Albert Heijn werkt. Op een dag stapt ze op hem af en dit veranderd haar hele leven.
