Je wil nu je antwoorden. Je kan het niet langer meer aanzien. Je woede begint weer naar boven te komen. Hoe kan je dat ooit doen? Hoe kan je iemand zo mishandelen? En al helemaal als het je eigen zoon is? Wat heeft Liam verkeerd gedaan? En waarom mag hij niets zeggen? Je wil antwoorden. Je wil ze nu. Je weet niet of je je verdriet nog langer kan verdragen. Je wil niet weten wat je dan jezelf aan zou kunnen doen. Je bent moe. Moe van alles op te kroppen, van proberen te lachen, van je eigen gedachten die je elke dag gek maken. Er zijn maar een paar seconden dat je je gelukkig voelt op een dag. Die paar seconden dat je net wakker bent. Als je even bent alles bent vergeten, als je alleen de zon ziet die al aan de hemel staat. Als je nog even niks van de wereld meekrijgt. En dan is het moment weg en kom je met een klap in de harde realiteit terug.
Met grote stappen loop je op de voordeur af en belt aan.
Het duurt even voordat er iemand opendoet, maar dan komt het gezicht tevoorschijn. Het is zijn vader. Je kijkt hem voor een paar seconden recht in de ogen aan.
Dan duw je hem aan de kant en loopt de trap op.
"Je zal Liam hier niet vinden hoor, of je moet voor mij komen."
Je blijft midden op de trap staan en draait je om.
"WAAR IS HIJ?!" schreeuw je. Je probeert jezelf in te houden hem niet te slaan. Je weet dat dat wel het domste is wat je kan doen. Hij zou je zo tegen de grond slaan.
Ineens wordt de stem van Liam's vader zachter.
"Hij is..." zijn stem blijft steken. Zijn ogen worden rood. Dan zakt hij op de grond, en begint te huilen.
"Wat?! Wat is hij?!" je kan je tranen niet meer stoppen.
"Hij is weg! Vermist! Alsof hij van de aardbodem is verdwenen!" Liam's vader is weer opgestaan en heeft zijn tranen weggeveegd.
"Hij is twee weken geleden op een donderdagavond niet meer thuisgekomen." Het lijkt alsof je hart drie tellen overslaat. Die donderdagavond. De donderdagavond van het skateparkje. Maar ook van jullie ruzie. Je voelt een steek in je hart. Het lege gevoel wordt alleen maar groter.
"Het spijt me zo meid, hij zal echt terugkomen." hij kijkt je vol medelijden aan en wil je hand op zijn schouder leggen als je je snel wegtrekt. "Ráák me niet aan." zeg je. "Dit is allemaal jouw schuld, wist je dat? Weetje hoeveel pijn je hem hebt gedaan? En waarom heb je in godsnaam nog niet de politie gebeld? Je bent bang dat de politie erachter komt wat jij doet he? LIAM KOMT NIET VANZELF TERUG, SNAP DAT." schreeuw je. Je hebt je nog nooit zo machteloos gevoeld.
"Ik ga nú de politie bellen." zeg je en je loopt naar de keuken om de telefoon te pakken.
"Nee niet doen!" Liam's vader rent naar je toe en houdt je tegen. Woedend kijk je hem aan.
"Natuurlijk wel! Ik wil dat hij terugkomt!" zeg je. De blik van Liam's vader veranderd. Hij heeft niet meer het zachtaardige gezicht, maar kijkt je nu vol haat aan.
"Als jij de politie belt, krijg je nog met mij te maken." zegt hij. Hij laat je arm los en loopt de gang weer in.
JE LEEST
Perfect Stranger
No FicciónEva is al een tijdje smoorverliefd op een jongen die bij de Albert Heijn werkt. Op een dag stapt ze op hem af en dit veranderd haar hele leven.
