Nazlı
Kaşlarım çatılırken alayla güldüm. Ona biraz daha yaklaştım ve bogazimi temizleyerek gulmemi durdurdum ve anında ciddi halime büründüm.
"Ne diyosun sen be?!"
"Kardeşinim diyorum. Hayır yani bunun nesini anlamıyorsun ki?"
Öyle bir söylüyordu ki inandım bian. Cevap vermek istedim ama sanki dilim tutulmuştu.
"Bu kim?"
Dedi kaşıyla Savaş'ı göstererek.
"Sanane ya!!! Kimsin sen?! Neden benim aklımı karıştırıyorsun?!!"
"Nazlı tamam, bak sakin ol"
Dedi Savas araya girip, arkadan benim kollarimi tutarken.
"Ya Savaş ne diyor duymuyor musun? Kardesinim diyor"
Dedim ona dönerken dolan gözlerimle.
"Tamam. Ogrenicez herşeyi bak sakin ol"
"Ben cevabimi almadım yalnız"
Sinirle soluyarak ona döndüm yine.
"Ya sanan-"
"Kocasiyim"
Diye araya girdi Savaş birkez daha.
"Kocan?"
Diyor alayla gülüp bana bakarken.
"Ya bak seni-"
"Nazlı, Nazli sakin ol. Gel"
Savas yine beni kollarimdan tuttu ve oradan uzaklaştırmaya başladı. En sonunda ise hastanenin bahçesine gittik. Tuhaf olansa koca hastaneden kimsenin burda olmaması.
Savas beni bıraktığında ona döndüm hızla.
"Ya Savaş bana ben senin kardesinim dedi ya!"
"Nazlı bak baban uyansin öğreniriz herşeyi"
Dedi mümkünmüş gibi bana daha çok yaklaşırken.
"Ya o değil sana nasıl baktığını gördün mü? Sanki aylardır seni tanıyor üstüne bide bana inat gibi!"
"Nazlı bir bagirma. Sakin ol lutfen...Hem"
Lafını yarıda bıraktı ve ufak bir tebessum ile çenemi tuttu.
"Senden başkasını görmüyor ki gözüm"
"Ama Savas sana nasıl ba-"
Dudaklarimda hissettiğim sıcaklıkla sözümü bitirememestim. Önce şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemesemde ardından yavaş bir şekilde karşılık verdim bende. Çok sürmeden benden ayrıldığında alnını, alnima yasladı.
"O kiz yok gibi yap"
Dedi ve elimi tuttu.
*
"Hanımefendi Zafer bey uyandı. Görebilirsiniz"
Hemşire bana haber verdiginde ayağa kalktim. Tam iceri girecekken 'o kız' tarafından durduruldum.
"Sen nereye?"
"Bana bak benim sabrimi siniyorsan eğer, artık kalmadı"
Dedim ve onu ittirip iceri girdim. Onu görür görmez gözlerim acı ile bakmaya başladı.
"Kim o kiz?"
Dedim anında. Bana bakti uzunca.
"K-kim?"
"O kim?! Bana kardeşim olduğunu söyledi, doğru mu bu?!"
Dedim onun tam karşısına geçerek.
"Doğru"
Diyor rahat bir şekilde. Bir sözü ile tüm bedenimin sinirle kaplanmasini sağlıyor.
"Sana inanamıyorum!"
Onun bir tepki bile vermesine izin vermeden çıkıyorum odadan. Savaş'in ani bir hareket ile kolumu tutmasiyla duruyorum. Onu takmadan yurudugumu ve ağlamaya başladığımı yeni fark ediyorum. Beni kendisine çekiyor ve sarılıyor. O pozisyonda yürüyerek daha önce geldiğimiz bahçeye gidiyoruz.
