I'm no good without you | Derek Hale (2)

Rozdział 11

- Po co? - zapytałam. - Przecież żyję i mam się dobrze.
- Na razie. – odparł. - Przebierz się w coś na czym nie ma krwi i chodź.
Wyciągnęłam z szafy czystą koszulkę, przebrałam się szybko i poszliśmy do samochodu. Bardzo szybko dojechaliśmy do kliniki bo Derek jechał jak wariat.

Weszliśmy do środka.
- Dzień dobry. - odpowiedział Deaton. - Pokaż tą ranę.
Zdziwiłam się, że wie co mi jest, ale zrobiłam co kazał. Przyjrzał się tylko i zebrał trochę krwi na jakiś patyczek.
- Trzeba będzie to zszyć. Siadaj. - zadecydował.
- Nie ma innej możliwości? - zapytałam siadając na krześle, które mi wskazał. Od dziecka boję się igieł.
-Nie. Wytrzymasz. - odparł. - Derek, pomóż mi. Będziesz musiał ją przytrzymać.
Podszedł i położył mi ręce na ramionach, a Deaton zaczął zszywać ranę.
- Nie było aż tak źle. - stwierdził po wszystkim.
- Dziękuję. - powiedziałam.
W odpowiedzi uśmiechnął się.
- Poczekajcie jeszcze chwilę. Sprawdzę, dlaczego rana się nie goiła. - powiedział.
Usiedliśmy. Derek chwycił mnie za rękę i spojrzał mi w oczy.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? - spytał.
- Nie chciałam cię martwić. Przepraszam.
- Wolałbym, żebyś informowała mnie o takich rzeczach.
- Dobrze. Ale denerwuje mnie to, że się o mnie tak trzęsiesz.
Derek uśmiechnął się, a tymczasem wrócił doktor.
- Znalazłem tam narkotyki. - oznajmił. – To one uniemożliwiły gojenie się rany.
- Jakie narkotyki? – zdziwiłam się.
- Brałaś coś? - zapytał mnie Derek z wyrzutem.
- Za kogo ty mnie uważasz?! - zdenerwowałam się. Jak on w ogóle może tak myśleć. - Skąd one mogły się tam wziąć? - zwróciłam się do Deatona.
- Może osoba, która ci to zrobiła je zażyła.
To może być prawda.
- Skoro już wszystko wiadomo, to będę się zbierać. - oznajmiłam. - Do zobaczenia i jeszcze raz dziękuję. - pożegnałam się z Deatonem i nie zwracając uwagi na Dereka wyszłam.

- Zaczekaj! - zawołał i pobiegł za mną, lecz nie przystawałam.
- Karolina, proszę poczekaj. - usłyszałam jego głos tuż za sobą. Przystanęłam.
- Co takiego chcesz mi przekazać? - zapytałam. – Chyba powiedziałeś wystarczająco.
- Ja... Przepraszam. Nie chciałem tego powiedzieć.
- Ale powiedziałeś. I tak myślałeś. Jak mogłeś! - krzyknęłam.
- Naprawdę przepraszam.
- Wystarczy. - powiedziałam i poszłam przed siebie. Poczułam, że po policzkach spływają mi łzy. Postanowiłam pójść do Scotta. Zadzwoniłam do drzwi, otworzyła mi jego mama.
- Dzień dobry, czy zastałam Scotta? - zapytałam.
- Jasne, jest u siebie. Wejdź proszę. Wszystko w porządku? – zapytała. Skinęłam nieznacznie głową i weszłam po schodach na górę.
- Cześć. - odezwałam się smutno.
- Hej. Co się stało? - zapytał.
- Mam prośbę. Mogę dziś u ciebie przenocować?
- Oczywiście, nie ma sprawy. - odrzekł, a ja opowiedziałam mu wszystko.
- Pewnie jesteś zmęczona. - rzekł. - Połóż się u mnie, a ja prześpię się na kanapie.
- Dziękuję. - powiedziałam. Niedługo potem zapadłam w sen.

Perspektywa Dereka

Naprawdę nie chciałem jej urazić. Nie wiem dlaczego w ogóle tak pomyślałem i w dodatku zapytałem. Nie było sensu iść za nią, bo i tak nic by to nie dało. Skierowałem się w stronę kliniki, pod którą zaparkowałem samochód. Nagle zobaczyłem idącą w moją stronę Violet. Świetnie, jeszcze jej tutaj brakuje.
- Hej Derek. - powiedziała zalotnie podchodząc bliżej. Nic nie odpowiedziałem, ale przystanąłem.
- Gdzie zgubiłeś swoją dziewczynę? – zapytała.
- To chyba nie twój interes. - uciąłem.
- Zraniła cię? Ona już taka jest. Mógłbyś mieć każdą, a wybrałeś ją.
- Zostaw mnie w spokoju. - powiedziałem.
- Pewnie boisz się, że mógłbyś ją zdradzić. A przydałaby ci się chwila rozrywki... - to mówiąc podeszła niebezpiecznie blisko.
Jednym ruchem odepchnąłem ją, wsiadłem do samochodu i odjechałem z piskiem opon. Za kogo ta dziewczyna się uważa?
Pojechałem prosto do domu. Czuję teraz ogromną pustkę, która wypełnia moje serce. Jutro muszę ją odzyskać, inaczej zwariuję.