I'm no good without you | Derek Hale (2)

Rozdział 12

Obudziłam się o ósmej, Scotta już nie było. Pewnie poszedł do szkoły. Wstałam, poprawiłam pościel, aby zostawić wszystko w jak najlepszym stanie i wyszłam. Muszę porozmawiać ze Stilesem na temat Oliwii, ale zapewne też jest w szkole. Powinnam pogodzić się z Derekiem, ale to chyba ostatnia rzecz, którą chcę teraz robić.
Skierowałam się w stronę najbliższej kawiarni. Zamówiłam kawę i usiadłam. Nie mam nic do roboty przez najbliższe dwie godziny. Później Stiles i Scott mają okienko, więc będę mogła z nimi pogadać. Nagle ujrzałam chłopaka zmierzającego w moją stronę. Był to jeden ze stada Michaela.
- Hej. Jak leci? - zapytał dosiadając się.
- Nie znamy się. - odparłam nawet na niego nie patrząc.
- Jestem Marshall Turner. - przedstawił. – Teraz mnie znasz. Odpowiesz mi na pytanie?
- Dlaczego mam ci ufać?
- Nie musisz mi ufać. Po prostu powiedz jak leci.
- Chyba widać. - rzuciłam.
- Owszem, nie wyglądasz najlepiej. Mam dla ciebie dwie wiadomości, dobrą i złą. - oznajmił. - Którą chcesz usłyszeć najpierw?
Zastanowiłam się chwilę.
- Czy są ze sobą powiązane?
- Nie. - odrzekł z namysłem.
- Poproszę dobrą. - zdecydowałam.
- Zamierzamy oddać wam Oliwię. - rzekł.
Moja twarz od razu się rozjaśniła.
- Nie cofniemy czasu, więc pozostanie wilkołakiem, ale wróci do was cała i zdrowa.
- Kiedy?
- Nie ma nic za darmo.
- Mam wam zapłacić? - zapytałam.
Marshall roześmiał się.
- Nie chodzi o pieniądze. - powiedział.
- Więc co mam zrobić?
- Musisz powiedzieć nam czym dokładnie jesteś. - wyjaśnił.
- Cholera. - zaklęłam pod nosem. - Nie mam pojęcia.
- No to jak będziesz miała, oddamy ci Oliwię. - uśmiechnął się chytrze. - Teraz zła wiadomość.
- Słucham.
- Wkrótce ktoś zginie.
- Dzięki za ostrzeżenie. - rzekłam.
- Nie ma sprawy. - uśmiechnął się. - Do zobaczenia. - dodał wstając. Wyrzucił kubek po kawie do kosza i opuścił kawiarnię.
Uznałam, że także powinnam już iść. Wyszłam i udałam się w stronę szkoły. Teraz mogę dać Stilesowi choćby nadzieję. Nie minęło dużo czasu aż zobaczyłam chłopaków idących w moją stronę.
- Hej. - przywitali się.
- Hej. - odparłam. - Stiles, mam wieści.
Spojrzał na mnie z nadzieją.
- Chcą nam oddać Oliwię.
- Naprawdę? - ucieszył się.
- Tak, ale... kazali mi najpierw powiedzieć czym jestem.
- Ale ty nie wiesz... - dokończył za mnie Scott.
- Dokładnie. I nie wiem jak mam się dowiedzieć.
- Prosze cię Karolina, zrób wszystko co tylko się da. - powiedział Stiles patrząc na mnie błagalnie. - Musimy ją odzyskać.
- Wiem Stiles. I obiecuję ci, że nam się uda.
- Rozmawiałaś z Derekiem? - zapytał Scott zmieniając temat.
- Nie. - odpowiedziałam.
- Masz świadomość, że kiedyś musisz to zrobić?
Skinęłam głową.
- Mam taki zamiar, ale jeszcze nie teraz. Nie jestem gotowa.
- Dobrze, ale zrób to. - rzekł Scott.
- Postaram się, a wy wracajcie na lekcje. Do zobaczenia. – uśmiechnęłam się smutno.
- Do zobaczenia. - pożegnali się i poszli w stronę szkoły.
Ja podjęłam decyzję, że pójdę do Dereka i pogadam z nim.
Po niedługim czasie byłam już pod jego domem. Nie byłam pewna, czy mogę tak po prostu wejść do środka, więc zapukałam. Po chwili usłyszałam kroki, drzwi otworzyły się, a stał w nich Derek we własnej osobie.
- Cześć. - odezwałam się wpatrując się w czubki butów.
- Hej. - odpowiedział. - Wejdziesz?
Skinęłam głową i weszłam do środka. Usiadłam na kanapie, a on obok mnie.
- Posłuchaj. - zaczął. - Naprawdę cię przepraszam. Nie chciałem cię zranić.
- Wiem. - odparłam po chwili. - Ja też przepraszam, nie powinnam się tak wściekać.
- Nie wiem po co to powiedziałem i w ogóle dlaczego przyszło mi to do głowy. - mówił dalej. Chwyciłam go za rękę.
- Skończmy ten temat. Wszystko między nami w porządku?
Pokiwał głową i przytulił mnie. Po chwili się odsunęłam i oznajmiłam:
- Chcą nam oddać Oliwię.
Spojrzał na mnie z lekkim niedowierzaniem.
- Tak po prostu? - zapytał.
- Nie do końca. Najpierw mam powiedzieć czym jestem.
- A co to ma do Oliwii?
- Nie wiem. - odpowiedziałam.
- Więc poczekajmy. Możliwe, że odpowiedź znajdzie się sama. - powiedział.
- Miejmy taką nadzieję.