Music is who I am

Een stil moment

Alles was nog zwart. Ze zag niets. In de verte hoorde ze een stem die dichterbij kwam. Of, het waren er meer.
'Nienke, Nien', de stem van Nina was veel te luid in het donker. Ze voelde een hand die in haar hand kneep. Hij wa geruststellend.
'Nina, doe rustig, ze komt zo wel weer bij', hoorde ze Raphael zeggen. Hij had dus in haar hand geknepen.
'Ze ligt nu zo al tien minuten. En je zag haar net ook al bewegen. Hoe lang moet het nu dan nog duren?'
Nienke zocht de kracht om haar ogen te openen. En beetje bij beetj lukte het. Alleen, het licht was te fel. Ze knipperde met haar ogen en het eerste wat ze zag waren de bezorgde gezichten van Nina en Raphael.
'Gaat het?' vroeg Raf. Nienke knikte alleen maar en rustig hielpen ze haar overreind. Toen viel haar blik op het dagboek. Het lag niet meer op de grond. Nina of Raf zou het wel daar op het tafeltje geleg hebben. En dat deed alles weer terugkomen. Nienke probeerde wat te zeggen, maar het lukte niet. Haar woorden zaten vast in haar keel.
'Wat krijgt ze?' vroeg Nina bezorgd. 'Het lijkt wel of ze stikt!'
'Kalm Nina, alles komt goed. Laat haar even bijkomen.' Maar toen zag hij waar Nienke naar keek. 'Heb je het dagboek gelezen Nien?' vroeg hij. Ze antwoorde niet. Niemand zei iets. Nienke omdat ze geen woord eruit kreeg. Raf omdat hij op een verklaring wachtte en Nina omdat ze zich schuldig voelde. Dit was haar idee geweest. Dat dagboek en ze ad het gewoon terug mee moeten nemen en verbranden desnoods. Dit was gewoon eng hoe haar vriendin hier nu zo zat. Het was eng en haar schuld. Niene had dood kunnen zijn door har val. Ze had verlamd kunnen zijn. En nu ze dat allemaal niet was zatze her nu jn schok door alles wat ze gelezen had. En Nienke begreep alles terug. Z had haar geheugen volledig terug. Oké, misschien een paar gaten van dingen die ze net wist, maar nu ze haar dagboek gelezen had wist ze alles weer.
'Nienke?' Nienke draaide eindelijk haar hoofd af en keek naar Raphael. Recht in zijn vertrouwde ogen. Maar toch bleef het stil.
'We gaan naar huis', zei Raf opeens en hij trok Nienke van het bed. Zelfs Nina werd erdoorovervallen. 'Wat?'
'Nina, pak je haar spullen en weg waren ze uit de kamer.

---

Sorry voor het veel te lange niet te schrijven. Er was gewoon heel veel gebeurd de afgelopen maanden. En ik vond het effe moeilijk om het terug op te pakken. Vooral omdat een klasgenoot onlangs zelfmoord pleegde door van een gebouw te springen. En omdat Nienke eigenlijk hetzelfde heeft gedaan... Sorry, maar ik beloof echt dat ik snel verder ga schrijven. Erewoord.

P.S. Moet er een vervolg komen?