Music is who I am

Interviews

Het leven van Nienke werd de rest van het schooljaar er alleen maar makkelijker op. Ze wist eindelijk hoe het was om naar school te gaan als een normale leerlinge. Maar langs de andere kant kreeg ze toch nog altijd veel aandacht. Vooral in het begin. Leraren en directie  waren boos omdat vele tijdschriften, kranten, tv-programma's allemaal het exacte verhaal wouden horen. Nienke vond het moeilijk om toe te geven dat ze het langs de ene kant allemaal heel eng vond, maar aan de andere kant wou ze het echt super graag. Uiteindelijk was er een leerkracht die had toegestemd dat Nienke zou gaan praten, alleen wisten ze niet welke leerkracht dit nu voor elkaar had weten te krijgen.  En na nog geen week had ze er wel een stuk of 15 interviews achter de rug. De school was vooral bang voor slechte reclame, maar nadat het eerste artikel was verschenen...

Ze was bijna omvergereden door een trein, gewurgd door een klasgenoot, sprong uit het raam puur en alleen om haar klasgenoten te beschermen voor maar 1 persoon. Het meisje dat vorig jaar voor poging op doodslag naar de jeugdgevangenis was gebracht, en weer vrij had weten te komen wilde wraak op haar vorige doel: Nienke de Engel. Maar ondanks alles en de vele slapeloze nachten is dit meisje toch in staat haar moordenares te vergeven voor alles wat ze ooit had gedaan.

We kunnen niet helemaal volgen hoe jij tegenover al de gebeurtenissen van de afgelopen jaren staat. Kun je ons dat misschien even toelichten?

Begin vorig schooljaar kreeg ik eindelijk mijn toelatingsbrief voor deze academie. Ik was echt super blij, maar een paar van mijn klasgenoten dachten daar anders over. M. was jaloers op mijn kunnen, en ik weet dat omdat ze het me zelf heeft gezegd en ik geloof haar. M. was jaloers omdat ik een vriendengroep had, een band, Brosi. Ik neem het haar ook niet kwalijk dat mijn vriendengroep daarna zodanig uitgedund was vanwege haar stunts. Ik was vooral heel blij dat ik Raphael en Nina nog had. 

Hoe is dat uitdunnen van je groep jou afgegaan?

Het lukte me wel. Ik snapte de beweegredenen van de ouders en ik was al blij dat mijn ouders me net van school hadden gehaald. Ze weten hoeveel deze school, deze opleiding voor me betekent.Maar ja, na het vertrek van Joyce en co ... ik was bang dat Nina en Raf ook niet meer zouden komen. Tot mijn waanzinnig groot geluk wel. Alleen is na dit jaar alleen Raphael diegene die me bijstaat momenteel. Nadat Nina had gezien en gehoord dat ik het M. vergeven had heeft ze geen woord meer tegen me gezegd. 

En je bent blij dat je Raphael nog steeds hebt?

Absoluut. Hij is mijn steun en toeverlaat. Hij laat me ook vrijwel nooit lang alleen. Soms vind ik hem een overbezorgde gek, maar ik snap het. Hij ziet sneller de woorden die het mij moeilijk maken. Soms sneller dan dat ik ze kan zien. En ja, vooral het samen zingen, dansen, acteren, huiswerk maken... het helpt me om de afgelopen jaren te verwerken. En niet alleen Raphael probeert me te helpen, ook de school is echt geweldig op dit vlak. Ze helpen me, laten me even de klas uit gaan als het even niet gaat en zo kan ik maar door blijven gaan.

We zien dat je veel geeft om je opleiding, je leraren en je school. Heeft dat alleen te maken met wat er is gebeurt?

Absoluut niet. Mijn school is gewoon geweldig. En ik vind het vooral goed dat ze mij behandelen zoals elke andere leerling. Ik krijg dezelfde kansen als de rest. Dat is goed, ik wil mezelf met andere kunnen meten in mijn vak dat ik graag doe. Ik wil de top zelf bereiken en niet door poortjes die anderen al voor me opengemaakt hebben. En daarom, omdat ze iedereen een eerlijke kans geven, maakt niet uit vanwaar je komt of wie je bent, daarom geef ik zoveel om deze school.

Dat zijn heel mooie woorden. Was je ook zo lovend om M. Heb je haar daarom vergeven?

Ik ben niet lovend over de daden die ze deed, ik ben niet lovend over alle slechte dingen die ze gedaan heeft, maar ik ben lovend om haar spijt. Als je weet wat haar beweegredenen waren, en dat was meer dan jaloezie alleen, dan kan ik niets anders doen dan daar in mee te voelen. M. heeft net als mij een moeilijk verleden achter de rug. En dan heb ik het over de tijd voor dat we op school kwamen. En dat verhaal zou ik ook liever voor mezelf houden. Het enige wat ik hier dan nog over kwijt zou willen is dat als je kan begrijpen waarom de ander het deed. Als je ziet dat hij of zij spijt heeft. Als je weet dat het verleden soms wordt vergeten en pijn doet. Dan kan je niets anders dan excuses aanvaarden. Niet iedereen is perfect. Je bent wie je bent en dat is goed zo. En als je dingen hebt gedaan in je leven waar je niet trots op bent, dan is dat zo. Het enige wat je dan kan doen is spijt hebben en hopen dat je slachtoffers dat zullen inzien. En al deze factoren hebben deels gezorgd voor mijn aanvaarding van haar excuses. 

Dank je wel Nienke voor deze mooie woorden. We hopen dat je het nog ver zal mogen schoppen.

Dank je wel.

En door deze woorden kunnen we zien, wat voor een sterke leerlingen er zich bevinden op de academie. Leerlingen worden er door anderen geïnspireerd en wie kan opboksen tegen jaloezie en venijn heeft op dat gebied net zo'n groot hart als Nienke. Waarden en normen leer je blijkbaar niet alleen op school van je leraren, thuis van je ouders, maar ook van je eigen vrienden en medeleerlingen, zo dus zei Nienke de Engel...

En zo kreeg de school weer eens het dubbel van de inschrijvingen voor audities binnen. Natuurlijk waren er ook leerlingen die di niet konden verdragen. Gelukkig was er Raphael om Nienke uit de problemen te houden, haar te helpen. Nienke wist dat zelfs haar broer super trots op haar zou zijn. En Raphael hield zijn woord over het verzwijgen van Nienkes verhaal. Alleen waren er ook andere mensen die per se achter dat verhaal wilden komen...

'Nee!'

'Nienke wat is er?'

Nienke stoof naar de stapel gele flyers die op het bankje, meteen naast de deur, lagen. 

HET VERHAAL VAN NIENKE DE ENGEL - WAT GEBEURDE ER ECHT? 

Vanavond in muzieklokaal 5.

Nienke wist niet wat ze las. Meteen haalde ze haar GSM tevoorschijn en begon op het internet te zoeken. 

'Welke idioot heeft dit hier neergelegd?' vroeg Raphael en zijn stem klonk vol van walging.

'O, nee'. Raphael ging naast Nienke staan om te kijken wat ze had gevonden.  'Is dat niet dat artikel van ...' Nienke knikte alleen maar. Haar naam kwam er in voor, alleen de achternaam was niet hetzelfde omdat ze die van haar nieuwe familie had overgenomen. Maar wat Nienke wel opviel, en ze hoopte zo hard dat Raphael het niet zou zien, de naam van haar zus was nog steeds hetzelfde, tot achternaam toe.