Music is who I am

Spijt

Madelon liep net het ziekenhuis binnen toen ze Nina, Raphael en Nienke de lift uit zag komen. Aan Nienke's gezicht te zien zag ze dat er iets was gebeurd. Ze wou niet dat iemand haar zag en ze verstopte zich achter de hoek van het toilet.

'Nina, wil je even met me mee naar het toilet?' hoorde ze Nienke vragen. Nina antwoorde niet, maar ze hoorde wel voetstappen en snel verstopte ze zich in een hokje.

'Gaat het?' hoorde ze Nina vragen.

'Ja, het gaat.'

'Heb je dat dagboek echt helemaal gelezen?'

Dagboek? Had Nienke alles opgeschreven in haar dagboek? En had ze daar alles in gelezen over wat ik allemaal gedaan had? Over hoe slecht ik geweest was? Dat spookte allemaal door Madelons hoofd

'Ja', was het enige wat Nienke zei, maar haar stem klonk alsof ze er niet bij was. Even was het stil en Madelon vroeg zich af of ze al door waren?

'Nien, weet je, het was echt niet mijn bedoeling je zo te laten schrikken. Ik, ik dacht dat ik het boek weer meegenomen had, maar blijkbaar had ik het in je kamer laten liggen...'

'Nina, stop. Het was je schuld niet, als ik thuis was gekomen en ik had het boek gevonden had ik het ook allemaal geweten. En weet je, ik ben blij dat ik eindelijk weer weet wie jij en Raphael zijn.' Ik haar stem klonk een glimlach door. 'Gaan we naar huis?' vroeg Nina. Nienke antwoorde niet, maar Madelon had zo wel haar vermoedde dat Nienke "ja" had geknikt.

Madelon voelde spijt opborrelen. Dat de politie nog niets gedaan had was opmerkelijk. Ze had een hele klas gegijzeld samen met Jolien en Daniël, al was hij uit het plan gestapt. Alleen omdat hij verliefd geworden was op Nienke. Alsof dat allemaal al niet erg genoeg was geweest. Haar hele leven stond momenteel op haar kop. Nog 5 minuten lang bleef ze daar op de grond van het wc-hokje zitten, niet wetend waar ze naartoe moest. 'Wat moet ik doen?'

 

'Nienke, als je iets nodig hebt, dan mag je altijd naar ons toe komen.' Nienke keek de directrice wel aan, maar niemand had echt het gevoel dat alles wat er rond haar gebeurde wel echt tot haar doordrong.

'We brengen haar wel naar haar kamer', zei Raphael en hij begon samen met Nina Nienke de trap op de sleuren op weg naar haar kamer.

'Wat erg toch voor dat kind, alleen omdat ze de rest wou beschermen', hoorde ze een leerkracht zeggen.

'En dat allemaal omdat Madelon jaloers was', zei een andere leerkracht. En er klonk instemmend gemompel.

Zowel Nina als Raphael durfde de hele weg niets te zeggen of te vragen. Leerlingen keken net niet subtiel genoeg door de ramen van de klaslokalen en hun kamers. Nina wist dat heel veel leerlingen spijt hadden van wat ze allemaal hadden gezegd in het lokaal. Over dat het allemaal haar schuld was dat ze daar opgesloten hadden gezeten. En ergens voelde Nina weer die spijt opkomen over het feit dat ze een vriendin was geweest van Madelon. Maar hoe had ze ooit kunnen weten waartoe Madelon in staat was geweest? Hoe zou dat kunnen weten?

Raphael voelde dat er iets mis was met Nina, maar hij durfde niets te vragen. En daarnaast, wilde hij Nienke zo snel als mogelijk was uit het zicht van die pottenkijkers halen. 

Toen ze bij de kamer kwamen bleef Nienke voor de deur staan terwijl Nina Nienkes koffer naar binnendroeg. 'Gaat het wel?' vroeg Raf en Nienke knikte. Ze wist niet wat het zo moeilijk maakte om de drempel over te gaan. Ze kon het niet eens benoemen; het gevoel dat ze nu had.

'Kom', zei Nina en stilletjes trok ze Nienke de kamer in en zette haar neer op haar bed. Nienke keek rond, van de foto's aan de muur, naar het cd-rekje naast Nina's bed, naar de paarse gordijnen en de overvolle boekenkast van zichzelf. Zelfs het keyboard stond nog naast het raam en de deur naar de badkamer stond open en Nienke zag een paar blauwe tegels van de muur. Hier was gewoon al teveel gebeurd. Als het even kon zou ze volgend jaar om een andere kamer vragen.

'We, we zullen je even alleen laten', zei Nina en ze liep al richting de deur die ze openhield voor Raphael. Deze keek echter met een bezorgd gezicht naar zijn vriendin.

'Het gaat wel', zei Nienke, ze wilde even weg van al die blikken, even alleen zijn om te kunnen relativeren. Raphael knikte. Hij gaf haar nog een kus op haar haar en hij vertrok met een ernstige en bezorgde blik in zijn ogen.