Music is who I am

Een grote menigte, een eigen mening

Nienke had in de hal waar Madelon zou vertrekken gevraagd of ze haar via de intercom konden bereiken. Het was nu alleen afwachten of Madelon zou komen én of haar vrienden haar niet eerder zoude vinden. Nienke had om niet meteen de aandacht te trekken zich teruggetrokken op een bankje naast de inschrijfbalie.

'Er werd naar mij gevraagd', klonk een bekende stem. De vrouw aan de balie wees Nienke's kant uit. Madelons gezicht verstarde. 'Ik had toch gezegd dat je me niet achterna moest komen.'

'Ja, maar ik laat jou niet zomaar vertrekken.'

'Ik mis zo mijn vliegtuig', ontweek Madelon haar.

'Ja, een vliegtuig dat pas over 3 en een half uur vertrekt.' Madelon bleef Nienke aankijken en draaide zich toen om, om in de menigte te verdwijnen. Madelon!' riep Nienke luid, maar ze draaide zich niet om. In volle paniek liep ze naar de balie, verontschuldigde zich bij de dame en greep de micro van de intercom. 'Madelon!', riep Nienke weer en nu stond Madelon wel stil. Nienke zag dat ze zich naar haar omdraaide. 'Het kan me niet schelen dat je niet met me wilt praten, maar IK wil dat wel. Dus nu ga je even naar me luisteren en dan weet je dat je bij mij niet moet afkomen met zo'n stomme afscheidsbrief.' Het merendeel van de menigte in de hal was stil geworden en had een opening gevormd zodat Nienke en Madelon elkaar recht aanstaarden. 'Luister, het kan me niet schelen dat je mijn broer hebt laten verongelukken, dat je me voor een trein gooide, dat je jaloers op me bent omdat ik de hoofdrol kreeg in de musical, het kan me allemaal niet meer schelen. Het feit dat je de klas gijzelde en al die andere dingen waar je spijt van hebt. Wat me wel kan schelen is hoe je afscheid neemt.  En neen, ik ga haar niet laten verongelukken', beet ze een groepje mensen dat naast haar stond te fluisteren toe. 'Ik ben hier zodat Madelon kan weten dat ik een deel van haar excuses aanvaard heb. Niet allemaal, maar een groot deel. En ik weet dat hier mensen zijn die me nu voor gek verklaren, maar IK weet heel goed wat ik doe. Ik weet wat het is om in een gezin te leven waar er de hele tijd ruzie is. Ik weet wat het is om niet overal de beste in te zijn. En het enige wat je daaraan kan doen is je er ofwel bij neerleggen, ofwel oefenen en doorgaan tot je je doel bereikt hebt. En jij Madelon hebt die 2de keuze genomen, maar je hebt de weg gewoon verkeerd genomen. Je hebt anderen proberen uit te schakelen in plaats van ze te overwinnen.' Nienke liet even een stilte vallen en haar ogen gleden door de hal. Tot haar schrik zag ze Raphael en Nina staan, snel ging ze door met wat ze wou zeggen, anders zou Madelon het nooit weten. 'Weet je Madelon, ik ben hier niet om een preek te geven over alle slechte dingen die je hebt gedaan. Ik ben hier zodat je weet dat ik je vergeven heb. Nog niet helemaal, maar wel al deels. En ik hoop dat waar je nu ook heen mag gaan, je je lessen meeneemt die je hier geleerd hebt. En dat, als je ooit beslist om terug te komen, ik heel graag eens met je zou zingen. Dat hoop ik. Succes nog. En sorry mevrouw voor het ophoud.' Nienke gaf de micro terug aan de geïrriteerde baliedame. Even was het nog stil, maar stilaan begon het geroezemoes weer.

'Nienke, ik', begon Madelon, maar Nienke schudde haar hoofd en legde haar hand op Madelons schouder. 'Luister, jij bent jij, niemand moet proberen jou te veranderen. Jij moet gewoon je lessen trekken uit wat je met anderen doet, wat je met jezelf doet. Je moet je niet laten leiden door jaloezie of op iemand willen lijken. Leven gaat over wat je zelf wild, hoe jij de wereld wilt veranderen met jou persoonlijkheid. Over hoe jij je dromen wilt bereiken. Niemand is voor honderd procent goed of slecht. Het is gewoon de kant waar we naar handelen die ons maakt. Keep that in mind.' En Nienke liet de verbaasde Madlon achter om zich bij Raf en Nina te voegen die haar allebei verbouwereerd aankeken.

'Nienke, wat doe je?' vroeg Nina boos. 'Je zegt dat je haar sorry oké vind?'

'Heb je alles gehoord wat ik gezegd heb?' vroeg Nienke.

'Vanaf het moment dat je de intercom pakte totdat je naar hier kwam', siste Nina.

'Wel, dan heb je ook gehoord dat ik Madelon heel goed begrijp. We hebben toen we klein waren ... zeg maar dat we ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.' Raphael keek haar vragend aan, maar Nienke schudde haar hoofd.