Music is who I am

Tranen

Beneden, in een plas bloed lag Nienke. Zo snel ze konden liepen ze met z'n allen naar beneden.
"Nienke!" riep Nina en ze knielde naast haar vriendin.
"Leeft ..... Leeft ze nog?" vroeg Madelon met een bibberstem.
Raphael die ook al naast Nienke knielde voelde de pols. Iedereen wachtte in stilte af."Ik voel ... Ik voel nog een hartslag, maar zwak, iemand bel de ambulance."
Daniël wist niet hoe snel die zijn GSM moest nemen oms te bellen, maar zijn handen trilden zo hard dat Jolien het van hem overnam.
"Nienke, arme arme Nienke, waarom jij", huilde Nina.
Ondertussen waren omstandigers en andere leerlingen ook al naar buiten gekomen. Niet eens merkend dat ook Jolien, Daniël en Madelon er stonden.
Vreemd genoeg voelde Madelon een traan branden achter haar ogen. Ze had Nienke haar broer vermoord, ze had haar voor de trein geduwd, ze heeft zelfs haar bijna gewurgd en dat heeft Nienke allemaal overleefd. En nu was ze uit het raam gesprongen. Iets wat ze nooit van Nienke verwacht zou hebben. Dat gebeurde nu. Als Nienke dit niet overleefde dan zou Madelon het zichzelf nooit vergeven. Maar waarom deed ze het dan allemaal? Uit wraak? Uit moordlust? Uit concurrentie? Het werd allemaal teveel. En Madelon rende weg, maar de wc's, maar dat zag niemand. Ze hoorde Nina wel nog roepen: "Kom terug lafaard." maar misschien was het haar verbeelding wel.

Toen de ambulance broeders Nienke op de brancard legde wisten ze al dat de overlevingskansen van Nienke laag waren. Nienkes ouders werden op de hoogte gesteld en Madelon werd door de politie met haar broer en zus meegenomen naar het bureau. Om wee voor de rechter gekomen. Nina en Raphael bleven uiteindelijk triest achter op de parking van de school. Niemand durfde iets te zeggen of naar hen toe te komen.
Die avond zat Nina op haar bed naar een foto te kijken die ze van haar vriendin hpgekregen had. Er werd op de deur geklopt en Kev kwam binnen.
"Gaat het en beetje?" vroeg hij.
"Mijn beste vriendin... Zelfmoord ... Voor mijn eigen ogen ... Om ons te .... Te .... Beschermen." was het enige dat ze eruit kreeg. En toen barstte ze in tranen uit. Raphael kwam binnen.
"Nieuws?" vroeg Kev.
Raph schudde zijn hoofd en ging op Nienkes bed zitten een keek naar een foto op haar kastje. Een foto waar ze zo verliefd naar hem stond te kijken. Hij wou niet huilen, hij geloofde nog dat Nienke leefde. Dat moest.
"Toen werd er op de deur geklopt en mevrouw Dupont kwam binnen, jullie moeten in de zaal verzamelen."

"Beste leerlingen", begon de directrice haar toespraak in de grote zaal.
"Wat er afgelopen week is gebeurt is een schokkende ervaring gweest. Zowel voor jullie als voor ons. Bepaalde leerlingen en leraren moeten in therapie en wij dulden het niet dat hiermee gelachen wordt. Denk zelf eerst maar eens na over hoe jij zou reageren op zo'n gebeurtenis. Zelf krijgt elke klas ook nog begeleiding van hoe hij of zij de slachtoffers kan helpen met het verwerken van deze moeilijke tijden."
"Hoe zit het nu met dat meisje?" vroeg een jongen uit de zesde.
"Haar toestand is op het moment zeer kritiek, en of ze het halen zal is de grote vraag."
Het geluid van een vallende stoel liet iedereen naar achteren kijken. Raphael had zijn stoel laten vallen en was naar buiten gerend.

Raphael ging op het bed van Nienke liggen en pakte haar lievelings knuffel. Terwijl hij huilde bedroeg hij zijn neus in de knuffel. Die rook naar Nienke. Dat deed hem zoveel herrinneringen naar boven brengen.
Kev kwam binnen:"het is niet goed om hier te zijn." zei hei fluisterend.
"Maar i, wil hier zijn, hier is Nienke", zei Raph.
"Dat begrijp ik", zei Nina die haar spullen nam en bij Kev kwam staan, "maar het is niet goed."
Uiteindelijk liet Raphael de kamer van Nienke achter zich, maar hij nam wel de knuffel mee. Die nacht zou Nina bij de jongens op de kamer slapen. En terwijl de rest sliep en Raphael met zijn neus begraven in Nienkes knuffel aan de zorgelozen tijden dacht ging er een alarm af in het ziekenhuis.
---
Ik weet het deperisief, maar (ik hoop) dat de komende hoofdstukken minder depri zullen zijn, maar zelf zit ik ook in een dip dus...
En ik blijf oproepen doen naar mijn vraag in mijn vorig hoofdstuk.