Music is who I am

Nienke en Madelon

Nienke was helemaal over haar toeren, Raf mocht haar geheim niet te weten komen. Laat staan de hele school. Nina zou het alleen maar erger maken. 

Naar de directie gaan had ook geen zin, zij zouden niks kunnen doen als de roddel eenmaal verspreid was.

'Nienke, wat is er toch?', vroeg de leerkracht toen ze al de hele les gespannen had staan dansen. 'Je bent er helemaal niet bij vandaag.'

'Sorry, mevrouw, maar ... ' Nienke kreeg niets uit haar mond. De bel ging.

'Gered door de bel', zei de leerkracht en iedereen begon naar buiten te lopen. 

'Gaat het?', Raphael kwam naast haar staan en legde zijn handen op haar schouders. 

'Ik moet naar die bijeenkomst vanavond', zei Nienke.

'Nee dat moet je niet, je maakt het dan alleen maar erger.'

'Nee, ik maak het juist erger door niet te gaan. Dan is het alsof ik me verstop voor de waarheid. Er zijn namelijk dingen Raf, die ik je tijdens mijn verhaal niet heb verteld, en het is tijd dat alles nu aan het licht komt...'

Vanwege de grote opkomst had Nina op het laatste moment besloten om het GROTE VERHAAL op een andere locatie te laten doorgaan, de grote zaal. Nina wist niet dat Nienke in de zaal zat. Ze had Raf wel zien zitten, daar wat Nienke van overtuigd, maar haar zou Nina nooit vinden.

'Dames en heren', welkom en bedankt voor jullie massale opkomst naar het Grote Verhaal. Het verhaal dat voor eens en altijd een einde zal maken aan alle commotie rond Nienke De Engel.'

Er weerklonk een groot applaus. Raf klapte niet mee, hij vertrouwde het niet. Hij had gezien hoe gespannen Nienke de hele dag rondgelopen had en het feit dat er nog een staartje aan het hele verhaal gebonden zou worden maakte hem zelf ook wat onrustig.

'Niemand kent hier de geschiedenis van Nienke, maar ik zal hem even kort voor jullie schetsen, zodat dit niet heel lang hoeft te duren en dat de velen onder jullie nog kunnen gaan repeteren voor hun rol', Nina genoot ervan om in de spotlights te staan, dat zag je gewoon. 'Lang gelden toen onze kleine Nienke nog maar 6 jaar was, werd ze samen met haar tweelingzus gemarteld en misbruikt door haar ouders totdat haar vader op een avond hun moeder neerschoot. Ze werden beide in een ander gezin geplaatst en ze zagen elkaar sindsdien niet meer, tot ze elkaar terug tegenkwamen, hier op school. Ook al herkenden ze elkaar niet meer, tot voor kort.'

Nina startte een geluidsband waarop te horen was hoe Nienke het hele verhaal vertelde aan Raphael, toen die ene avond in het muzieklokaal.

'Ik weet niet precies hoe en wanneer, laat staan waarom het allemaal zo is gegaan en waarom, maar vanaf het vroegste moment dat ik me van mijn leven nog kan herinneren is dat mijn ouders in geldnood zaten. Nu weet ik dat ze aan de drugs zaten en ze dronken om hun problemen te vergeten. Ze gaven mij en mijn zus de schuld - '

'Heb jij een zus?' vroeg Raphael verbaasd. 'Sorry', zei hij vlug omdat hij had beloofd te zwijgen.

'Ja, ik had een zus. Eigenlijk zijn we een tweeling, alleen is zij één dag na mij geboren. Ik voor 12 uur 's nachts, zij erna. Maar oké, ze gaven mij en mijn zus de schuld. En mijn vader sloeg ons vaak. Maar we waren slim genoeg om niet aan al die vuile dingen te komen. We waren op die leeftijd al slim genoeg om na te trekken dat de papa en mama die we zagen werden veroorzaakt door al dat spul. We waren 5 of 6 geloof ik toen het gebeurde. We lagen in bed toen we beneden opeens geweerschoten hoorden. Stilletjes, maar bang liepen we de trap af en keken de hoek van de woonkamer om. Daar zagen we papa staan, met een geweer. Hij had mama neergeschoten. Dat was een beeld dat nog steeds op mijn netvlies gebrand staat. Omdat mijn zus en ik schrik hadden, verstopten we ons in een van de kasten in de kelder. Ik weet niet hoelang we daar gezeten hadden. Maar ik weet wel dat we boven veel lawaai hoorden. Vele voetstappen, sirenes en na wat een hele tijd duurde hoorden we de kelderdeur opengaan. Iemand kwam de trap af en begon in de kasten te zoeken. Toen werd onze kast geopend. De man die naar binnenkeek en ons, bang dat we waren, zag zitten, nam zijn walkietalkie en sprak erin. "Ik heb hier de 2 meisjes gevonden." Daarna ging alles heel snel. We werden uit ons huis gehaald en meegenomen naar het bureau waar we "verslag" moesten doen over wat er gebeurd was. Natuurlijk belande papa in de gevangenis en waren mijn zus en ik dus wees. En dat zijn we nu nog erger. Twee jaar na het voorval kregen we te horen dat papa zelfmoord gepleegd had in zijn cel. We kregen dus een gezin toegewezen. Elk een ander en tot overmaat van rap, nog gezinnen die niet bij elkaar in de buurt lagen. Mijn gezin is dat waar ik nu nog steeds woonde. Ik werd als familielid ontvangen alsof ik er een geboren dochter was. Hoe het met mijn zus is gegaan weet ik niet. Maar na de afgelopen 2 jaar heb ik het gevoel dat ze harder heeft moeten knokken dan ik. En dat ik de reden waarom ik Madelon vergeven heb. Omdat me dat weer is komen boven borrelen. Ik heb dit verhaal zo hard weggestoken dat het me volledig was vergaan na mijn val. Maar nu ik Madelon weer gesproken heb, met haar heb gezongen, haar brief heb gelezen, wist ik het weer.'

'Ja, Nienke wist het weer, ze wist weer dat Madelon niemand minder is dan haar eigen...'

'STOP!'

Nina viel stil. Iedereen keek naar de andere kant van de zaal. Daar stond Nienke, klaar voor haar weerwoord.

'Ik snap dat je dit verhaal zelf wilt vertellen Nina, want chapeau dat je het zelf allemaal gevonden en uitgeplozen hebt, maar omdat het mijn verhaal is zou ik toch zelf graag willen verantwoorden waar mijn woorden en daden vandaan komen.'

'Je kans is verkeken Nienke, je had van het begin eerlijk moeten zijn. Je had van het begin af aan moeten zeggen dat Madelon je biologische zus is. Ze is niet meer en niet minder dan dat!'

Er barstte enorm veel geroezemoes los in de zaal en Nienke liep naar het podium. 'Hoe zou ik op het moment dat ik hier aangekomen was moeten weten dat zij mijn zus was? Ik had haar al zo'n lange tijd niet gesproken, gezien, geschreven ... Ik weet dat niet elk kind het even makkelijk heeft. Maar het is mijn zus, en zussen vergeven elkaar, zelfs al doen ze de meest erge dingen die er bestaan. Soms laten dingen die gebeuren je andere dingen inzien, je iets van een ander perspectief zien.'

'Ja een perspectief waarin je jezelf ten gronde richt!'

'Vergeving en medelijden zijn iets menselijk.'

'Iets zwak!'

'Als je het zo ziet Nina, dan zal ik je niet meer in de weg staan. Dan zal ik morgen mijn definitieve vertrek aanleggen bij de directie.'

'Ja, je mag zelfs nu je koffers al pakken!' weerklonk een stem door de zaal. 'Wie heeft deze meute hier binnengelaten?' De directrice kwam binnengewandeld en was woest.

Nina vertelde het hele verhaal en voor even was de zaal stil. 

---

Wat zou er gebeuren? Zou Nienke echt haar koffers moeten pakken?