Music is who I am

Gevecht in het ziekenhuis

De dagen daarna kwam Madelon Nienke elke dag bezoeken. Ze begon het meisje steeds meer te mogen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om alleen maar telkens de beste te willen zijn? Ze had dit meisje te veel pijn gedaan. Ze was van plan haar alles te vertellen. Ze wou de kamer inlopen, maar zag toen dat haar ouders binnen waren. Nienke zag er zo gelukkig uit. Madelon wou de ouders van Nienke niet onder ogen komen en draaide zich om maar het was te laat. Er kwam een verpleegster binnen en Madelon was gedwongen de kamer eerst in te lopen om de verpleegster door te laten.
"Jij!" riep de moeder van Nienke door de hele kamer terwijl ze boos opstond.
"Veronique, kalm", zei de vader. Maar de vrouw kalmeerde niet. Ze bleef maar roepen: "Hoe durf jij je in deze kamer te vertonen? Jij die mijn zoon vermoorde, mijn man een half jaar lang in coma bracht en nu mijn dochter het ziekenhuis inwerkt. Hoe kan jij nog buitenkomen."
Nienke die er niks van begreep zei: "Maar mama, Madelon is mijn vriendin, dat heeft ze zelf gezegd." Nu werd haar moeder nog bozer. Ze sprong op Madelon af. Nienkes vader kwam tussenbeide en de verpleegster riep hulp in. Een mannelijke verpleger en een man die zijn vrouw wa komen bezoeken hielden Nienkes vader en de verpleegster de 2 vrouwen van elkaar te houden.
"Mevrouw, ik denk dat u beter even meekomt", zei de verpleger terwijl hij Veronique naar buiten leidde. Deze bleef echter protesteren en riep dat ze haar dochter niet bij Madelon mochten laten.
"Sorry", zei Nienkes vader nog tegen de verpleegster, Madelon en Nienke en hij liep zijn vrouw achterna.
"Ik denk dat ik beter kan gaan", zei Madelon.
"Nee, ik wil dat je blijft!" zei Nienke. Maar veel had  ze niet aan Madelon. Het leek alsof ze de hele tijd iets wou zeggen, maar niet durfde. Uiteindelijk stapte ze op en kwam niet terug. Ook de dagen daarna kwam niemand haar opzoeken. Behalve haar Pa dan misschien.
"Hey meis, sorry dat we je even komen storen, maar ik vond niet wat ik zocht, want anders was ik veel eerder gekomen." Het was Nina. Ook de dokter kwam binnen. "Goed dat hier iemand is", zei hij, "Nienke mag als alles goed gaat over een week weer naar huis. Als alles goed gat genminste."
"Wat bedoelt u?" vroeg Nina.
"Wel, als ze zich plots enorm veel gaat herineren. Te veel dan ze aankan ... dan ... dan ..."
"Dan wat?"
"Dan kan het haar vorderingen an de afgelopen weken hevig in de war schoppen."
Nina keek naar het pakketje in haar handen en borg het snel achter haar rug. Rafael zou nog even moeten wachten. Ze kon Nienke niet zomaar opeens terug het ziekenhuis insturen door haar eerst nog FABULEUSE plan. En toend dokter weg was legde ze het pak tussen Nienkes kleren.
---
Ik heb er een emotionele zware periode opzitten dus sorry voor het lane wachten. Hopelijk hebben de 2 hoofdstukken van vandaag alles goed gemaakt.