Mischief Managed - Marauders

Chapter 6

"Ben je er klaar voor?" Zegt Remus als we voor de deur van mijn oude huis staan.

Ik zucht en knik met gesloten ogen.
"Daar gaan we dan" zegt hij als hij het slot omdraait en de deur opent.

We lopen langzaam de hal binnen en Remus zet mijn koffers neer.

"Mam! Pap! We zijn thuis!" Roept hij.

Er klinkt gestamp van boven en al snel komen mijn twee ouders naar beneden gerend.

"Audrey!" Zegt pap als hij mij stevig omhelsd.
Ik zeg niks en omhels haar terug.
Als we loslaten uit de omhelzing kijkt hij me vol blijdschap aan. Achter hem staat mam, en ook haar geef ik een dikke knuffel, maar ze lijkt niet zo enthousiast...

"Hoe was het op de Beauxbattons je laatste dagen? Ben je zenuwachtig voor Hogwarts? En heb je al-"

"Pap!" Zegt Remus.

Pap zucht.
"Ze is net thuis, laat haar ook even ademen...."

"Sorry... Ik-" is alles wat pap weet uit te brengen. Ze stotterd en komt maar niet uit haar woorden.

"Het is oké pap... Ik zal jullie alles vertellen straks, vinden jullie het goed als ik eerst mijn spullen op mijn kamer zet?"

Mam en pap knikken en lopen naar de woonkamer.

Ik kijk Remus verbaasd aan, en hij haalt zijn schouders op.

"Zullen we dan maar?" Zeg ik.
"Weet je de weg dan nog?"
"Tuurlijk gekke! Ik was 2 jaar weg, geen eeuw!" Lach ik als ik hem een duwtje geef en we samen naar boven lopen.
De trap kraakt nog evenveel als altijd...

Ik stond voor mijn kamer en het moment dat ik de klink vast pakte hield Remus mij tegen.

"Audrey... Er is iets dat je moet weten?"

"Wat dan?" Zeg ik nieuwschierig.

"Na de moord op onze tante, draaide mam door. Die avond dat Thomas de onvergevelijke vloek uitsprak, verloor jij niet alleen een tante, mam verloor haar zus. Ze ging door een verschrikkelijke depressie, en nouja... Jij werd haar zondebok..."

"Zondebok?! Hoezo dat dan?" Zeg ik verbaasd.

"Ze bleef telkens maar zeggen dat als jij geen relatie had genomen met Thomas Prince, haar zus nu nog zou leven..."

Dat kwam als een klap in mijn gezicht... Maar ergens klikte er een hoop in mijn hoofd. Mijn moeder had voor een lange poos al mijn brieven die ik naar huis stuurde genegeerd. Ik hield mezelf altijd maar voor dat ze te druk was met haar baan op het Ministerie, maar in feite negeerde ze me dus kei hard.... Juist wanneer we elkaar het meeste nodig hadden.

Ik en Remus keken elkaar lang aan en op een gegeven moment duwde ik de klink naar beneden en opende ik de deur naar mijn kamer.

Ik was verbaasd van wat ik zag... Al mijn fotolijstjes, kapot op de grond. Poster van mijn favoriete Franse Quidditch speler Javier Roulot waren verscheurd. Mijn gordijnen waren eraf getrokken... Mijn kleren verscheurd.

"Wow mam moet echt een hekel aan me hebben gehad..." Zeg ik als er een traan over mijn wang rolt.

Remus slaat zijn arm om me heen. Trekt me naar hem toe en geeft me een kus op mijn hoofd.
We staren een tijdje voor ons uit tot dat we horen dat er iemand achter ons staat.

"Hey Remus ik heb je-" hoor ik een jongensstem zeggen.

We draaien ons om en de jongen verstijfd als hij mij ziet.

Hij was knap, lang, had half lang zwart haar, donkere ogen, en een strakke kaaklijn.