Mischief Managed - Marauders

Chapter 9

De trein stopte en ik keek gelijk uit het raam. "Zijn we er?" Vroeg ik terwijl ik de condens van het raam veegde.
"Yes! Laten we onze spullen pakken." zegt Remus als hij opstaat en de coupé deur openschuift.
Ik trok mijn koffer uit het ruim en zette deze waar de rest van de leerlingen hun koffers plaatste.
"Moeten we ze niet mee naar Hogwarts tillen?" Zeg ik verbaasd.

"Ben je gek? Dat doen de conciërges wel!" Lacht James.
"Ja laat die oude Filch ook maar eens weer werken, hij heeft de hele zomer op zijn kont kunnen zitten met zijn vreselijke kat.." Zegt Sirius waardoor Peter begint te gniffellen.

"EERSTE JAARS DEZE KANT OP" brulde een reusachtig grote man die aan het einde van het perron stond. Hij had een grote pluizige bruine baard waar twee bruine kraalachtige oogjes boven zaten. Hij hield zijn lantaarn in zijn rechter hand.
Het perron was overvol en alle eerste jaars kwamen naar voren. Ze wurmde zich een weg door de mensenmassa heen en de reusachtige man begon ze te tellen.
"117, 118, 125, 126, 135. Ja! We motten compleet zijn!" Schreeuwde hij.

"Eindelijk! Als die eerste jaars nou eens opschieten kunnen wij ook nog een keer naar het Kasteel" fluisterde James geërgerd. Ik wist niet echt wat ik daar op moest zeggen dus ik glimlachte enkel.
"Wacht is effetjes.." Brulde de man terwijl hij een klein verfrommeld stuk perkament uit zijn zak viste. "Ik mot ene Audrey hebben, Audrey Lupin"
Ik werd vreselijk rood. Toen mijn naam werd gezegd werd het plots een stuk stiller. Er klonk geroezemoes en iedereen keek om zich heen, zoekend naar waar ik was.

Ik die nog steeds verstijfd was werd nog roder en ik wist niet wat ik moest doen."Audrey Lupin" herhaalde de man weer.
Ik kreeg een por in mijn zij. Ik keek om wie het was en zag mijn broer Remus dringend kijken. "Ga nou!" Fluistert hij. Ik zucht en kijk hem smekend aan, ik wilde niet dat iedereen gelijk wist wie ik was. En aan iedereen zijn blikken en gefluister te zien kon ik al weten dat mijn naam ook hier, op Hogwarts, honderden kilometers verder op van mijn oude school, bekent was.

"Ik loop wel met je mee" zei Sirius plots waardoor ik verbaasd keek.
Hij pakte mijn arm voorzichtig beet en liep met mij door de menigte naar de man. De leerlingen deden allemaal een stapje naar achter zodat we er door konden. Ik knikte vriendelijk en bedankte sommige. Maar het enige wat ik eigenlijk terug kreeg was een verbijsterde blik. Veel mensen bleven maar staren waardoor ik me nog al ongemakkelijk voelde.

"Ah daar ben je!" Zei de man terwijl hij zijn reusachtige hand uit stak. "Ik ben Rubeus, Rubeus Hagrid. Jachtopziener en terreinknecht van Hogwarts. "
Ik schudde voorzichtig zijn hand en fluisterde mijn naam.
"Volg mij maar meiske!" Zei Hagrid.
Ik keek naar Sirius. Hij gaf me een bemoedigend knikje, "we zien je zo wel weer! Maak je geen zorgen. Je bent in goede handen bij Hagrid!"
Ik lachte zwakjes naar hem en volgde Hagrid.

We liepen een helling af naar een groot meer waar boten. De enthousiaste eerste jaars waren luid aan het joelen.
"4 per boot!" Schreeuwde Hagrid. "En jij daar, Lupin. Kom maar met mij mee"

Ik knikte en volgde Hagrid. "Dus, jij bent een Lupin hè..." Zei hij, en ik knikte. "Nou dan hoop 'k maar dat je niet in zo veel problemen gaat komen als je broer...."
Ik begin te lachen. "Ja hij is echt een probleem maker..."
De rest van de boottocht vertelde Hagrid mij meer over Hogwarts en hoe de Sorteerceremonie werkte.