Ένοχα Μυστικά

Κεφάλαιο 7

Ο Γιαννης έμεινε να κοιτάζει το ταβάνι έκπληκτος και ταυτόχρονα σκεπτικός.....

Μετά πηρε μια έκφραση θυμου και αμέσως στράφηκε στην Ελπίδα.

"Και τι δουλεια ηθελε αυτος εδω? σου εχω πει πως δεν γουσταρω να εχω παρτιδες μαζι του. Εξαιτιας του μεγαλωσα χωρις μανα και χωρις πατερα"

"Παιδι μου ηρεμισε, μην φωναζεις. Ηταν ο μονος που ηταν διαθεσιμος να μας μεταφερει στο νοσοκομειο"

"Ωραια μεχρι εκει ομως. Δεν γουσταρω να εισβαλλει στην ζωη μου και  να αρχισει να μου το παιζει πατερας μετα απο 23 χρονια"

"Αμα δεν το θελησεις εσυ δεν θα γινει. Θελει ομως να σου μιλησει, να σε γνωρισει"

"Να μου λειπει Ελπιδα. Γαμω την πουτανα μου κινεζικα μιλαω οταν λεω πως δεν θελω να εχω καμια επαφη μαζι του?"

Η κατασταση ηταν εκτος ελεγχου. Τα νευρα του Γιαννη ειχαν χτυπησει κοκκινο.

Τοσο που μια νοσοκομα ακουσε τις φωνες, μπηκε και του εκανε μια ηρεμιστικη μπας και χαλαρωσει

"Αδελφη ειναι σωστο το παιδι να ειναι συνεχεια σε καταστολη? Ολη μερα με ηρεμιστικες τον εχετε. Θα μου γινει ναρκομανης και θα ψαχνομαι"

"Ηρεμιστε κυρια μου. Ειναι πολυ ανησυχο και ευερεθιστο παιδι και πρεπει να ηρεμει που και που αν θελει να συνελθει πληρως. Οποτε αυτες οι ενεσεις τον βοηθουν"

"Μαλιστα... καταλαβα.... ευχαριστω αδελφη"

Ετσι κυλησαν οι επομενες ημερες ωσπου ο Γιαννης εγινε τελειως καλα και βγηκε απο το νοσοκομειο..... Επρεπε ομως να μεινει μερικες μερες μεσα για να αναρρωσει πληρως.

Ο Θοδωρης με την Γεωργια μολις γυρισαν απο το ταξιδι ετρεξαν κατευθειαν στο σπιτι να τον δουν

"Ρε μανα πως αρρωστησε στα ξαφνικα το παιδι?"

"Τι να σου πω Θοδωρη μου, οι γιατροι ειπαν ηταν ψυχολογικο. Συζητησαμε καποια θεματα για την μανα του και προφανως το γεννησε η ψυχολογια του"

"Και ποιος σας πηγε μεχρι εκει"

"Ο Μαρκος"

"Εμαθε επιτελους?"

"Ναι και θελει να τον γνωρισει... Αλλα ο μικρος αγυριστο κεφαλι. Δεν θελει να τον δει λεει ουτε ζωγραφιστο"

"Ιδιος εκεινη στο χαρακτηρα.. Σκληρος μα ταυτοχρονα τοσο ευαισθητος"

"Αυτο βλεπω ολα αυτα τα χρονια που τον μεγαλωνω παιδι μου"

Ο Γιαννης κοιτουσε μονιμως το ταβανι... Δεν ηθελε να δει ουτε να μιλησει σε κανενα. Μονο στην Ελπιδα και στον Θοδωρη μιλουσε

Την ιδια μερα το απογευμα ο Μαρκος πηγε στο σπιτι. Ηθελε να δει το παιδι και ας μην ειχε παρει το Οκ απο την Ελπιδα.

Κατι τον ετρωγε μεσα του. Ηθελε πολυ να γνωρισει τον γιο του. 

"Ελπιδα ηθελα να τον δω. Σε παρακαλω. Δεν μπορω να κοιμηθω τα βραδια. Εχω πολλες τυψεις. Σε παρακαλω πολυ."

"Ενταξει. Πηγαινε. Μεσα . Στο δωματιο του Θοδωρη ειναι"

Τον λυπηθηκε η Ελπιδα. Δεν μπορουσε να του στερει αλλο τον γιο του. Αρκετα του τον στερησε 23 χρονια. Ενιωθε κι εκεινη υπευθυνη για ενα μερος του προβληματος.

Ο Μαρκος χτυπησε διακριτικα την πορτα του δωματιου . Μεχρι να ακουσει το πολυποθητο "Περαστε" ενιωσε οτι περασαν αιωνες.

Μπηκε μεσα δειλα.

"Καλησπερα Γιαννη. Συγνωμη που ηρθα απροσκλητος αλλα πηρα την πρωτοβουλια γιατι ηθελα πολυ να σε δω"

 Ο Γιαννης εμεινε εκπληκτος. Δεν μπορουσε ομως να τον διωξει. Για αρχη τουλαχιστον. Ας ακουγε τι ηθελε να του πει αυτος ο αντρας που ηταν πατερας του και ας τον εδιωχνε  μετα.

"Καθισε" του ειπε με σοβαροτητα στη φωνη.

"Σε ευχαριστω παιδι μου"

"Και τωρα σ ακουω. Γιατι ξερω πως κατι εχεις να μου πεις"

Ο Μαρκος ξεροβηξε και πηρε μια βαθια ανασα. Θα αρχιζε απο την αρχη.

"Ωπ. Εχουμε τρανταχτη συναντηση πατερα - γιου μετα απο τοσα χρονια....... Τι λετε να γινει?

Περιμενω τα σχολια και τις ψηφους σας"