Heaven (Ολοκληρωμένο)

Μέρος πρώτο- Κεφάλαιο 1

 Άνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα τριγύρω και διαπίστωσα ότι βρισκόμουν στο δωμάτιο μου. Έκλεισα ξανά τα μάτια μου δυνατά και προσπάθησα να θυμηθώ το όνειρο που είδα αλλά μάταια. Το μόνο που θυμάμαι είναι η εικόνα της μητέρας μου. Είμαι σίγουρη πως ήταν στο όνειρο μου. Όπως πάντα τον τελευταίο μήνα. 

 Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που την έχασα. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Μα πως θα μπορούσα; Ήταν ότι πιο σημαντικό είχα στη ζωή μου. Και τώρα χάθηκε. Για πάντα...

 Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Άλλο ένα πρωινό κλαίγοντας. Δεν αντέχω άλλο.

 Σκούπισα τα δάκρυα μου και προσπάθησα να δω την ώρα. Ήταν 6. Φαίνεται πως θα πάω νωρίς στο σχολείο σήμερα. Καλύτερα..

 Πήγα στο μπάνιο και κοίταξα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη. Αυτό που έβλεπα με αηδίαζε. Τα μάτια μου κόκκινα από το κλάμα, τα χείλη μου ξεραμένα και τα καστανά μαλλιά μου ατημέλητα.

 Άνοιξα την βρύση και έπλυνα το πρόσωπό μου. Έπειτα βούρτσισα τα δόντια μου και χτένισα τα μαλλιά μου.

 Μόλις μπήκα στο δωμάτιό μου είδα ένα σημείωμα πάνω στο κομοδίνο μου. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν από τον πατέρα μου. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα.

"Θα αργήσω να έρθω. Μη με περιμένεις για βραδινό."  έγραφε με τον χαρακτηριστικό γραφικό του χαρακτήρα 

 Άλλη μια μέρα χωρίς τον πατέρα μου. Από τότε που πέθανε η μαμά δεν τον έβλεπα σχεδόν καθόλου. Και όταν τον έβλεπα ήταν χάλια από το ποτό. Παρ'ολα αυτά μου φτάνει που μου αφήνει αυτά τα σημειώματα και ξέρω ότι είναι καλά. Ζωντανός εννοώ...

 Κατηγορεί τον εαυτό του για τον χαμό της μαμάς. Εκείνη την ήμερα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

 Είχαν έναν σοβαρό καβγά μεταξύ τους. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ούτε έμαθα ποτέ. Η μαμά έφυγε τρέχοντας και κλαίγοντας από το σπίτι και ο μπαμπάς την ακολούθησε. Έλειπαν περίπου τρεις ώρες ίσως και παραπάνω. Θυμάμαι ήταν 4 ηωρα τα ξημερώματα και ο μπαμπάς με είχε πάρει τηλέφωνο. δεν είχα αναγνωρίσει την φωνή του από το κλάμα αλλά ήξερα πως κάτι είχε συμβεί στη μαμά.

" Δεν είχε προσέξει το φορτηγό όταν περνούσε τον δρόμο" είχε πει ο μπαμπάς μου κλαίγοντας.

"Εγώ την σκότωσα. Εγώ φταίω." έλεγε συνέχεια στο νοσοκομείο.

 Εγώ ποτέ δεν τον κατηγόρησα. Δεν είναι λίγο να βλέπεις το άτομο που αγαπάς να χάνεται μπροστά στα μάτια σου.