Heaven (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 5

  Το πρωί ήρθε με εμένα ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού. Το βλεμμα μου καρφωμένο στο ταβάνι. Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, το στόμα μου ξυρό και το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις. 

 Δεν ήθελα να σηκωθώ από την θέση μου. Δεν ήθελα να παω στο σχολειό σήμερα. 

 Είχα μια μικρή ελπίδα πως αν καθόμουν στο σπίτι ίσως ο μπαμπάς μου να ερχόταν. Ίσως να το ξανά σκεφτόταν και καταλάβαινε πως είχα δίκιο. Πως έπρεπε να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον τώρα που είμαστε μόνο οι δυο μας.

  Αλλά ηξερα πως αυτό δεν θα γινόταν.

  Βγήκα απο το σπιτι έχοντας το σακίδιο μου κρεμασμένο στον ένα μου ώμο.  

"Ουο!!! Είσαι χάλια!" είπε ο Taehyung που ήταν ακριβώς μπροστά από την πόρτα

 Δεν είχα εκπλαγεί καθόλου που τον είδα εδώ. Ήξερα ότι θα έρθει άσχετα που δεν μου το είχε αναφερει. Αλλά δεν ενοχλήθηκα που ήταν εδώ. 

 Παρ'ολα αυτά δεν του απάντησα. Ούτε καν του χαμογέλασα. Τον κοίταξα ανέκφραστη και τον προσπέρασα. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν εκείνη τη στιγμή γιατί ένιωθα πως θα ξεσπούσα. Και ποτέ δεν εχω κλάψει μπροστά σε κανέναν. 

  Στην κηδεία της μητέρας μου δεν είχα κλάψει επειδή δεν ήθελα να με δει κανένας να βγάζω τα συναισθήματά μου. Πάντα ετσι ήμουν. Όταν είχα γυρίσει όμως στο σπιτι... δεν είχα αντέξει άλλο να το κρατάω.

"Θα μας πάει ο Jin στο σχολείο σήμερα" τον άκουσα να λέει

 Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε πει μέχρι που άκουσα μια κόρνα. Ένας δυνατός και ενοχλητικός ήχος που με έκανε να γυρίσω. Είδα ένα βαν παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά στο πεζοδρόμιο. Το ίδιο βαν που ήταν εχθές έξω από το μπεργκεράδικο. Μέσα είδα τον Jin να με χαιρετάει. 

 Κοιταξα τον Taehyung ο οποίος τώρα με κοιτουσε ανήσυχος. 

 Δεν αντέχω να με κοιτάνε ετσι. Δεν αντέχω οι άλλοι να ξέρουν τι αισθάνομαι. 

  "Εντάξει. Θα έρθω" είπα και κατευθύνθηκα προς το αμάξι προσπαθώντας να κρύψω κάθε αρνητικό συναίσθημα

   Ο Taehyung με άρπαξε από το χέρι κάνοντάς με να γυρίσω και να τον κοιτάξω. Το βλεμμα του σοβαρό και ανήσυχο.

"Αν δεν είσαι καλά δεν χρειάζεται να πας σήμερα. Θα κατσω εγώ μαζί σου αν θες." είπε χαμηλόφωνα

 Δεν απάντησα. Έμεινα εκεί ακίνητη να τον κοιτάω μέσα στα σκούρα καφέ του μάτια. Και ξαφνικά ένιωσα πως ήθελα τόσο πολύ να πέσω στην αγκαλιά του και να αρχίσω να κλαίω με όλη μου τη δύναμη. Ήθελα να του τα πω όλα. Το πως νιοθω. Το πόσο δύσκολη είναι η ζωή μου από τότε που μετακόμισα εδώ. Και για το πόσο μόνη είμαι.