Het bloed dat door onze aderen stroomt (Voltooid)

4.

'Alex, kom je eten?' Mijn vader staat onderaan de trap naar me te schreeuwen. Ik zet mijn muziek uit en loop de trap af. Ik loop door naar de keuken, waar mijn moeder boven dampende pannen eten staat op te scheppen. Mijn vader zit al aan tafel. Zo petit mijn moeder is, zo breed is mijn vader. Brede schouders en een flink stel spieren. Ik ga zitten en krijg een bord spaghetti voor mijn neus. Als even later iedereen zit en een paar happen genomen heeft legt mijn vader ineens zijn vork neer.

'Alexis, ik denk dat het eens tijd wordt dat je je eerste paar klusjes gaat oplossen.' zegt hij doodkalm. Ik verslik me in de spaghetti en begin te kuchen. Als ik zo goed als klaar ben, gaat hij verder.

'Je bent oud en slim genoeg om aan je carrière als maffiabaas te werken. Ik vertrouw erop dat het je lukt.' Ik kijk mijn vader met open mond aan. Méént hij dit nou?

'Pa, ik...'

'Ik weet dat het niet niks is, maar ik vertrouw op je. Jij kunt dit.' Het is leuk dat mijn vader zo'n vertrouwen in mij heeft, maar dit gaat wel een béétje ver.

'Om wie of wat gaat het?' Ik besluit maar om door te vragen. Ik heb toch geen keuze.

'De familie McCort.' Ja, tuurlijk! Echt óngelofelijk is die man soms...

'Ik heb gehoord van Rass dat McCort zijn zoon op ons af stuurt. Jij moet hem tegenhouden.' Dit leek wel op zo'n spionnen film.

'Hoe oud is die zoon?' Mijn moeder begint zacht te kuchen.

'Net zo oud als jij.' zegt mijn vader. Even weet ik niets meer te bedenken. Ik moet iemand van mijn eigen leeftijd neerschieten. Of ik schiet hem, of hij schiet mij. Eén van ons twee overleeft dit niet.

'Pa, heb je goed nagedacht, dat dit ook verkeerd voor óns kan aflopen?' Mijn vader knikt.

'Datheb ik zeker, Alex. Ik vertrouw op je. Als je de familie McCort tegenhoud,betekend dat heel veel voor je status.' Ik zucht. Ik heb geen keuze. Ik zal welmoeten. Jarenlang wist ik dat het ooit zou komen, en nu is het zover.