Het bloed dat door onze aderen stroomt (Voltooid)

15.

Alexis

'Kane, doe het niet.' Hij wendt zijn blik af van de grond als hij ziet dat ik terugloop. Ik heb zijn woorden gehoord.

'Het is te laat Alex, ik heb mezelf te ver in de shit gewerkt. Veel te ver. Ik ga toch wel dood, het maakt dus niet meer uit hoe.' Hij zet nog een stap verder weg van mij.

'Kane, we komen eruit! Geloof me toch, je gaat nu niet dood! Ik wil niet dat je doodgaat.' Hij heft het pistool dat hij in zijn handen heeft op en brengt het naar zijn slaap.

'Kane...' De tranen branden in mijn ogen.

'Ga weg, Alex. Ik wil niet dat je het ziet.' Ik zet krachtig een paar stappen naar voren en ga dichtbij hem staan.

'Doe het niet.' fluister ik.

'Sorry...' Hij laadt het pistool. Mijn hart bonkt als een gek, dit mag hij niet doen! We vinden wel een oplossing.

'Luister,' zegt ik vastberaden.

'we vinden wel wat. Het komt goed, maar ik wil niet alleen achterblijven. Niet op deze manier.' Hij schudt zijn hoofd en sluit zijn ogen. Ik druk mijn lippen op de zijne en op dat moment hoor ik een knal. Ik stop met ademen, kan alleen maar staren. Hij zakt voor mij in elkaar. Ik kniel naast hem neer, met een waterval van tranen. Ik strijk door zijn haar. Het bloed stroomt over mijn handen. Hij is weg, voorgoed. Trillend buig ik voorover en druk ik een kus op zijn lippen. Ik kan niet weggaan, maar ik moet door. Door met mijn leven zonder hem. Ik moet verder in dit leven en een hoge maffiacarrière opbouwen. Dat is het bloed, ons bloed, dat door mijn aderen stroomt. Dat moet, en dat had hij ook gewild.