Het bloed dat door onze aderen stroomt (Voltooid)

14.

Kane

Ik weet niet wat me bezielt. Ineens vliegen alle zinnen mijn mond uit, zonder dat ik überhaupt weet wat ik zeg. Al die zinnen die ik wekenlang alleen tegen mijzelf heb kunnen vertellen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en sluit haar ogen. Het voelt vertrouwd, maar het kan niet. Het kán niet. Ik wil haar ook graag omhelzen, maar het is gewoon niet mogelijk. Ik beweeg mijn schouder, als teken dat ze haar hoofd er vanaf moet halen. Ze lijkt te schrikken, maar ik blijf voor me uit staren.

'Maar het gaat niet, Alex.' zeg ik fluisterend, maar steenhard.

'Ik kan nu niet mijn focus verliezen, voor zover dat al gebeurt is. Ik wil niet zoals mijn vader worden; hard, kil en emotieloos.' Ik kijk haar aan. Ze kijkt naar haar voeten die voor haar uitgestrekt liggen. Haar blauwe ogen staan somber. Ik leg een vinger onder haar kin, zodat ze me aan moet kijken. Ik breng haar gezicht dichtbij het mijne.

'Ik wil het niet, maar ik moet...' fluister ik. Een traan glijdt vanuit haar oog over haar wang heen. Ik veeg hem weg. Ik druk zacht mijn lippen op de hare, in de hoop de pijn wat te verlichten. Ze glimlacht, maar niet zo vrolijk als altijd.

'Ik snap het.' is het enige wat ze zegt. Ze klinkt gebroken en dat is begrijpelijk.

'Ik wil nog een leven lijden, oud worden. Het liefst met jou, maar echt...' Ik haal een hand door mijn haar.

'Ik kan morgen al dood zijn. Jij ook.' fluister ik. Ik zie dat ik haar alleen maar meer pijn doe, maar we moeten realistisch blijven. Ik moet realistisch blijven. Ik leg mijn hoofd tegen de muur aan en zucht. Ze staat op, wat me niet verbaast. Ik grijp haar hand.

'Blijf bij me.' Ze schudt licht haar hoofd en kijkt somber. Haar bewegingen zijn zo klein, maar ze doen me zo veel.

'Ik kan het niet.' zegt ze gebroken. Een traan glijdt over haar wang.

'Ik wil de tijd die ik nog heb met je doorbrengen.' fluister ik.

'Ik ook met jou, maar...' Ze wendt haar blik af. Ik sta op en ga voor haar staan, zodat ze me recht in de ogen moet aankijken.

'Het is nu nog niet klaar. Nog lang niet.' Ik leun met mijn voorhoofd tegen haar voorhoofd.

'Ik heb geen zin in cliché liefdesverklaringen. Ik ken jouw soort. Jij wilt voordat je doodgaat nog even een potje staan te zoenen met iemand. Dag, Kane.' Ze loopt weg. Ze heeft gelijk, normaal zou ik dat doen. Maar bij haar is het anders. Zij is anders. Ik trek een sprintje en loop achter haar aan.

'Je begrijpt me verkeerd. Ik ben niet zoals alle anderen en jij ook niet.' Ze stopt.

'Wij zijn anders zoals alle anderen. Wij zijn kinderen van een maffiabaas. Wij zijn harder dan de rest.'

'Kane, ik heb geen zin in jouw onzin.'

'Maar het is zo!'

'Ik weet dat het zo is en daarom wil ik het juist niet horen!' Ze loopt om mij heen de loods uit.

'Luister,ik houd van je! Meer dan alles en ik wil je niet kwijt.' roep ik haar na, maarik heb geen idee of ze mij gehoord heeft. Ik krijg het gevoel alsof mijn benenhet begeven, waardoor ik mezelf laat vallen. Ik word opgevangen door de koude,harde grond. Mijn hoofd bonkt van de stilte. Ik sluit mijn ogen en zucht. Ik gastaan en kijk om me heen. In alle wanhoop haal ik het pistool uit de houder. Ikkijk naar de grond, terwijl het pistool lijkt te versmelten met mijn hand.

Hierna nog 1 hoofdstuk... :D