Het bloed dat door onze aderen stroomt (Voltooid)

6.

Alexis

Het is zaterdagavond, een uur of één. Ik trek mijn zwarte spijkerbroek aan. Vanavond is de eerste klus die ik mag oplossen, en wat voor één... Ik klik mijn pistoolhouder aan mijn broek, trek een zwarte trui over mijn hoofd en bind mijn bruine haren in een knot. Mijn vader klopt op de deur.

'Alex, kan ik binnenkomen?' Ik geef hem toestemming en hij komt mijn kamer binnen. Hij heeft zijn handen op zijn rug en zijn ogen twinkelen van spanning.

'Alex.'

'Pa.' Hij haalt zijn handen achter zijn rug vandaan en er komt een zwart glimmend pistool tevoorschijn. Hij legt het in mijn handen. Het glimmende ijzeren apparaat is zwaar, maar mooi.

'De kogels zitten al in de houder.' Ik omhels hem.

'Dank je, pa.' Hij drukte me tegen hem aan.

'Kijk alsjeblieft uit.' Ik knik.

'Zal ik doen.' Hij laat me los en volgt me de trap af. Mijn moeder staat beneden te wachten. Als ik de woonkamer binnenkom, omhelst ze me.

'Ik ben trots op je, Alexandra. Kijk alsjeblieft dondersgoed uit. Ik wil je nog niet kwijt.' Ik laat haar los en zie tranen over haar wangen rollen. Ik veeg ze weg.

'Hetkomt goed, mam. Geloof me.' Ze knikt. Ik draai me om en loop naar de voordeur.Ik open de deur en draai me nog één keer om, waar mijn vader mijn moeder staatte troosten. Ik draai me terug en loop de deur uit. Een gevoel van leegteoverheerst, want dit zou nog wel eens de laatste keer kunnen zijn dat ik dezedeur uit liep.