Kurtuluş Yok

4. BÖLÜM

Skillet- Would it Matter

Sessizlik... Sessizlik dost mudur insana? Yoksa düşman mı?

Karanlık... Karanlık örtünce bütün hatlarını, silince seni yer yüzünden huzura mı bulanır insan? Yoksa düşer mi dehşete?

İnsanlar... İnsanlar hak eder mi bunca iyiliği? Yoksa onlara karşı olan her adımda pişman mı eder iyilikleri?

Yalnızlık... Yalnızlık, kimse olmadığında yalnızca, tek başına, bir bütün halinde bulunmaz mı senin yanında? Yalnızlık, seni yalnız bırakmamak için durmaz mı göz bebeklerinde, avuç içlerinde, yüreğinde?

Neden korkar insanlar, onlara dost olmaya çalışan sessizlikten?

Neden her adımlarında huzura bulanacak iken kendi karanlıklarını dehşetle harmanlar?

Neden onlara koşan milyonlarca iyiliği, çelme takarak bir çırpıda yere düşürür?

Neden sevmezler yalnızlığı? Her daim yanlarında olan bir tek yalnızlık değil midir? Neden ufacık bir sevgiyi ona çok görürler?

Peki bunca güzellik, bencil insanoğlu için neden bu kadar çabalar?

Bugün 548. günüm.

Yalnızlığımın,

Sessizliğimin,

Karanlığımın 548. günü.

Yarın için ayırdığım mürekkebimi de bugün kullanıyorum sırdaşım.

Sana bir şey söylemem gerekiyor.

Hücremin diğer ucunda bir beden yatıyor şuan.

Evet, benden başka bir beden.

Benden başka bir nefes.

Sanırım seni benden almak için gönderdiler onu.

Ama seni hiçbir zaman bırakmayacağımı bilmeleri gerekiyor. Binlerce kişi içerisinde olsam da, benimle olacağını biliyorum. Seni her zaman hissediyorum yalnızlığım. Bir hücrenin köşesinde, tek başıma olmam gerekmiyor seni hissetmem için. Ben daima sendeyim. Ben daima yalnızım.

"Tuhaf bir kızsın."

Elimdeki defteri hızla kapatırken dehşetle karşımda uzanan adama baktım. Bir kolu başının altında yastık görevi görürken, bedenini bana doğru çevirmişti. Gözleri kısık bir şekilde elimdeki defteri incelerken, onu rulo haline getirip arkama sakladım. Ne zaman uyanmıştı da beni izlemeye başlamıştı?

"Yazmak yerine biraz konuşmayı denesen, hem kalemlerin daha geç tükenir, hem de kendine biraz iyilik etmiş olursun."

Kendime iyilik etmek istemiyorum, diye mırıldandım içimden. Ben, bana doğru koşan her iyiliğe, hiç acımadan çelme geçirmiştim ve şimdi ona gidecek yüzüm yok.

"Deliyim ben," dedim onu başımdan savmak için. Ben tek başıma iyiydim, birileriyle konuşmak istemiyordum. "Kendi iyiliğimi düşünmem. Kimsenin iyiliğini düşünmem. "

"Dedi küçük kız, adamdan kurtulmak için. "

İnanamaz şekilde ona baktım. Buraya girdiği andan beri bana deli olup olmadığımı soruyordu. Deli olduğumu söylediğimde ise inanmıyor muydu?

"Hayır," dedim boğazıma yapışan yumru yüzünden öksürürken. "Öğrenmek istediğin sorunun cevabı bu: ben deliyim."

Alayla sırıtırken, dilini damağına vurarak yattığı yerde doğruldu. "Deli olmadığını biliyorum."