friends with benefits // l s

11

Na de hele ochtend te hebben gehuild besluit ik maar een rondje te wandelen om mijn hoofd leeg te maken. Ik pak mijn jas van de kapstok en trek hem aan waarna ik de deur achter me dichtgooi en naar buiten loop. Er hangen al donkere wolken boven me maar het maakt me niet uit, ik moet er gewoon even uit.

Ik loop langs de weg richting het parkje dicht bij mijn appartement. Ik wil net de hoek omslaan als iemand me op de grond gooit. Wat? Kunnen mensen me ook gewoon even alleen laten verdomme?

Ik sta snel op en zie de jongen onder ogen die me net op de grond heeft gegooid, ik laat echt niet zo snel over me heen lopen, letterlijk en figuurlijk in dit geval.

Louis' vriendje.

"Wat moet je?" sis ik.

Hij grijnst alleen maar en geeft me een knietje, ik reageer hetzelfde als dat hij deed en val kreunend neer op de grond. "Die kreeg je nog terug." grijnst hij.

Ik probeer op te staan maar ben te gefocust op mijn pijn.

Hij geeft me een trap in mijn zij. "En deze ook," ik hoor het gewoon in zijn stem, hoeveel hij hier van geniet.

"En deze ook," mompelt hij opnieuw als hij me nog een trap tegen mijn zij geeft.

Na de zoveelste trap stopt hij en haal ik opgelucht adem. "Volgens mij was dit het wel," hij wrijft met zijn vingers over zijn kin. "Ohnee," grijnst hij als hij me nog een harde laatste trap geeft. "Was ik hem bijna vergeten." lacht hij.

Heeft hij geen last meer van zijn verwondingen? Eerst moest hij nog hard huilen in Louis' armen, zo hard dat ik bijna medelijden met hem kreeg, bìjna hè. Het was vast allemaal toneelstuk zodat Louis me ging haten en hij Louis voor zichzelf kon houden met al het medelijden dat hij maar wilde.

"Ik ga weer naar mìjn Louis toe." hij legt de nadruk op het woord 'mijn' waardoor ik grom.

Hij kijkt me geamuseerd aan en haalt zijn wenkbrauwen op. "Wat?"

Als ik niet antwoord loopt hij lachend weg.

Louis moet weten hoe hij in elkaar steekt.

-

Ik kruip naar mijn appartement, ik heb veel meer pijn dan ik dacht. Allemaal mensen geven me rare blikken maar het maakt me niks meer uit.

Als ik eindelijk bij de deur aankom sta ik met veel moeite op en draai ik de deur open waarna ik naar binnen kruip en de deur weer achter me dichtgooi.

In de woonkamer aangekomen zie ik dat Liam er al is. "Jezus, wat is er met jou gebeurd?" ik laat me vermoeid vallen en zie Liam naar me toe komen lopen. Hij tilt me op en legt me op de bank waarna hij op de andere bank gaat zitten.

"Ik was zo jaloers.., dus sloeg ik Louis' vriendje vanochtend in elkaar. Ik liep net naar buiten, gewoon.. om mijn hoofd een beetje leeg te maken, en hij sloeg me daar in elkaar. Ik denk als een soort karma ofzo." hij knikt.

"Ik haal Louis wel even voor je, jullie moeten nodig praten."