Sabah karşı beş gibi gök yüzünün en güzel renginde,bulutların müzikle dans eder gibi süzüldüğü anlarda,kokun misafir olur odama,hüzüne bulaşmış sevgim karışır kokuna.Saatlerce suskun halde duvarlara bakarım.Biliyormusun susmak o kadarda koymaz insana.Susmak nefreti kusmak gibi.Derinden nefes alır,beynimden kalbime akarsın.Ciğerlerimdeki kokun yerini siqara dumanına bırakır,hatıraların tozları silinir.Gözlerindeki aşkı hatırlar,simsiyah bir kuyuda boğulur gibi olurum ama hep tesekkur ederim seni bana getiren her acıya.Kokun diyorum be kadın!Aşkı,sıcaklığı,bir dünya mutluluğu toplamış şeytana merhamet yağdırır gibi.Sana çıkan tüm engelleri aşa bilirdim,göz yaşlarımı sile bilirdim ruhum eriyip yok oluncaya kadar.Ama ben her sabah kokunu düşündüğüm saatlerde hayalinden öpmeyi tercih ettim.Artık cisminin hiç bir önemi yok,sen hayal oldun,cumle oldun kalemimden çikan.Gittiğin gün kalbime gömüldün bu gitmek sayılmaz ki...
Beynimde mezarlık var geceler söylemek isteyipde söyleyemediğim cümlelerden.
