Eskiden yalnız kalmaktan çok korkardım.Yalnız kalmak kimsesiz olmak sanırdım.
Şimdilerde çayımı yalnız içiyorum,
Sokakları yalnız başıma dolaşıyorum,
Zamanın nasıl geçtiğinden habersizim.
Masam,dolaplar,kanepe..
Ne zaman almışım bunları da haberim yok.
Ve çift kişilik yatak benim neyime?
Masamdaki çiçek solmuş.
Hangimiz daha yalnızız?
İnsanların olması bizi yalnızlıktan kurtarmaz,alıştın mı alışırsın,işte böyledir.
Kimsesiz değilim,sadece kimse 'O' değil...
Toparlamayın masamı,ben hayatı dağınık sevdim.
