İçeri gir,kapıyı kapat.Işıkları yak sarıl bana.Dışarı çıkalım sinemaya gideriz,film bitmeden terk ederiz,yani illa terk etmek istoyorsan.
Yürürüz,sarhoş oluruz,sarılırım sana,yıldızları seyrederiz.
Bitmeyen bir yol buluruz,bitmeyen bir şarkı söyleriz,aşık olurum,sen olma zaten sen bana sarıl yeter.
Konuşuruz uzun uzun kimleri öptüğünden bashedersin,ağlarsın,ama ağlama sen bana sarıl.
Küsersin,kavga ederiz,küfür ederiz,bağırırız ama sonra sen yine sarıl.
Unuturuz öleceğini babaların,babalar ölmesin.Çünkü bazen babalar ölünce çocuklar hep hüzünle,yorgun ve hep siyah bakar.Düşecekmiş gibi bakar.Ve benim sırtımı yaslaya bileceğim bir duvarım yok.Gölgesinde dinlene bileceğim bir omuz da yok.Korkarım ben,sen bana sarıl.Canım acıyınca,ellerim titreyince,en çok da gök gürleyince,yağmur yağınca.Ve her gün doğumunda,düşünce bir bebek rahme,bir kuş uçunca,en çok yıldızların altında,bu cehennemin dört bir yanında,nefes aldıkca sen bana sarıl...
