Elini göstererek "Bu elleri kimsenin eli değmedi"
Yanaklarını göstererek "Bunları kimse öpmedi"
Dudaklarını göstererek "Bunları kimse öpmedi"
"Yani birisinin senden beni alabilmesi için çok önemli ve özel olması lazım ama bu okulda çok zor. Kimse ku...
Hayat çok garipti gerçekten. On sekiz yıllık hayatımda bugün gerçekten bir ailem oluğunu hissetmiştim. Çok garip bir duygu gibi gelmişti gerçekten. Hani hiç hissetmediğin duyguları hissettiğinde kalp ritmin artar karnına kramplar girer dalgalanmalar olur ya hah işte aynı onu yaşamıştım bugün. Ölüm gibi gelmişti o zaman dilimi.
Güzel sözleri bana acı vermis iğne gibi batmıştı tüm vücuduma tek tek işkence etmiş ve ruhumun o ücra köşesine ittiğim üstüne kilitler vurduğum çocuk bugün kilitleri kırmış tam karşıma oturmuştu.
Hissizleşmiştim ve kendimi kaybetmek istemistim. Bu yüzden evden çıktığım anda kendimi bilmediğim yollara vermiş kafama estiği gibi yürümüştüm..
Ben yürüdüm o çocuk ağladı. Yürüdüm hıçkırıkları arttı. Göz taneleri birbir döküldü. Ona baktıkça geçmiş birbir önüme serildi. Birden düştü o küçük çocuk önümde.benim kaldıranım olmamıştı ama o mini elleri tuttum olduğu yerden kaldırdım. Umut ışığı hala aynı yerinde duran kıza baktım.
Hiç birşey yapmadan demeden ellerini sımsıkı tuttum. Yürüdüm kimsesizliği tattığım o çocukla beraber. Yürüdükçe yürüdüm benliğimi kaybetmek istedim. Sonra kaçmak istedim o çocuktan. Çocuğun üstüne yine kilit vurdum ama üstüne kilitlerini vurduğum halde o çıktı geldi. Tuttu yine elimden. Sakladığım duygularım gün yüzüne çıktı onunla beraber.
Mutsuzdum işte. Bu hayat bana fazlaydı. Yine nefret ettim. Kendimden başkasına değildi nefretim. Acizliğimeydi aslında. Kendimi küçük düşürmemeydi. Ettiğim tüm lafların üstüne tükürüp yalamamaydı. Onları bir laf söyledi diye affedecek kadar aciz olmamaydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çıktığım yollarda en sonunda kaybolmuştum. Ta ki önümde uzanan bu maviliğe karışana kadar. Uçsuz bucaksız görünen maviliklerde kaybolmak istedim.
Gitmek istedim.
Yanıma hiçbir şeyi almadan kimseye haber vermeden kaybolmak istedim bir kere daha ama biliyordum ki istemekle kalacaktım sadece. Kendi başıma bu şehri terk edemeyecek kadar güçsüzdüm. Ya da ailemi hala sevecek kadar aptal.
🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸🐸
Kafamı yan tarafa çevirdiğimde hemen ileride bir simitçi gördüm ve adımlarımı oraya ilerledim. Simidi aldım ve parasını ödeyerek geldiğim yöne geri dönerek banka oturdum.
