One Shot Happy Love Story

The Captain and the Writer

Sabi nila madalas daw sa mga writer karamihan Single, minsan kakabreak lang sa bf/gf na gustong makamove on at tila nagrereminisce sa mga pinagsamahan nila. Hopeless romantic. Naniniwala na makikita ang kanilang forever in an unexpected and romantic way.
In short sila yung walang LOVELIFE!

Yan ang paniniwala ni Amira.
Ang here's her story.

--

Amira Hermosa is 23 years old she's a writer from a well know publishing house in the Philippines. Single. Take note. Since birth. Why? Kase naniniwala siya na ang pagibig na hinihintay ay siyang magluluwat.

Nakikipag date naman siya minsan pero she just find herself not interested sa mga nirerekomenda sa kanya ng kanyang mga kaibigan.

Hindi naman siya pihikan sa lalaki, sadyang hindi pa lang siguro dumadating yung lalaking magpapatibok ng kanyang mailap na puso.

Kaya kahit bored na bored na siya sa pagiging single ay mas pinipili niya padin ito kesa magsuffer sa isang relasyon na hindi naman tutungo sa sinasabi nilang FOREVER.

Amira POV

"Haaaaaaaaaaa!" I screamed in frustration!

Kanina pa ako nakaharap sa laptop ko at kanina padin ako tipa ng tipa tapos bura ng bura sa mga sinusulat ko.

I just couldnt find my tempo! I dont know! Parang hindi ako ito. I usually gets alot of idea whenever I open my laptop to start a story!

I took a deep. Very very deep breath. Malay mo umepek. And again, I put my hand on my keyboard and started typing again.

After five minutes.

"Grrrr! Okay thats it!!" I turned my laptop off. Sa sitwasyon ko ngayon wala akong magagawa.

Kaya kahit alas diyes na halos ng gabi. Kinuha ko ang cardigan ko at lumabas ng condo.

Maybe i need some fresh air.
Maglalakad lakad muna ako dito. Safe naman dito kaya pwedeng pwedeng maglakad lakad.

After 5 minutes nakarating ako sa paborito kong lugar.

Ang parke.

Umupo ako sa may swing nagmasid sa paligid.

Panaka naka lang ung mga tao sa paligid. Hindi na katulad ng dati na kahit 10pm na ay madami kapang nakikitang nagdadaan.
Nagdadate. At minsan nagiinuman.

Takot lang nilang mahuli at makulong. Grabi talaga si duterte. Napangiti nalang ako sa naisip ko.

Siguro mga 20 mins din akong nagmuni muni duon hanggang sa mapansin kong may mga nakaunipormeng pulis na papunta sa gawi ko.

Nang makalapit na sila ay biglang nagsalita yung isa. Hindi ko makita ung mga mukha nila dahil mejo madilim na at malayo ang poste ng ilaw sa park.

"Ms anong ginagawa mo dito ng ganitong oras?" Maotoridad na usal niya.

Napakunot ako ng noo sa way ng pag sasalita niya.
Hindi porket pulis siya ay pwede na niya akong ganyanin!

"Cant you see?"pabalang kong sagot.

Kahit hindi ko nakikita ay alam kong nakakunot ang noo niya.

"Alam mo bang may curfew ang below 21 ng 10pm?" Napangiti naman ako. So i look 21 pala ha.

Tumayo nako at nagsimulang maglakad.

When i took my fifth step, I stopped and look back.

"I will take that as a compliment. But Im 23 so I can go out where ever  and whatever time i want to go out without thinking of the curfew."