Don't let me down|L.S

3.

Ik stond als versteend te kijken naar de jongen die kaarsrecht voor me stond. Hij was best wel lang en hij had kort bruin haar wat perfect in model zat. Zijn huid was spierwit en hij droeg een zwart t-shirt en een zwarte broek. Verder keken zijn ondoordringbare zwarte ogen mij onderzoekend aan. Door deze pure schoonheid wist ik niks uit te brengen. Ik kon hem enkel aanstaren. Hoewel mijn geweten aan alle kanten me waarschuwde om te vluchten kon ik dat niet. Mijn benen hadden een eigen wil en bleven precies staan waar ze stonden. Ik hoorde hoe de stem in mijn hoofd steeds harder begon te schreeuwen toen hij langzaam op me af kwam lopen. 'Vlucht Louis! Ren weg van hem!'. Maar ik luisterde er niet naar en bleef staan waar ik stond. Zelfs toen hij recht voor me stond kijk ik hem met open mond aan. 'Zeg dan iets!' Schreeuwde diezelfde stem weer. 'Wie ben jij?' Vroeg ik zacht. Bijna onhoorbaar want het voelde alsof mijn keel was dichtgeknepen. De jongen knipperde even met zijn zwarte ogen. Hij antwoordde niet. In plaats daarvan liep hij langzaam een rondje om me heen. Vanuit mijn ooghoeken volgde ik hem. 'Je hebt je nieuwschierigheid dus laten overwinnen om hierheen te komen Louis?' Vroeg hij. Ik zuchtte bij het horen van zijn stem. Hij was diep en zangerig. Bijna te perfect. Alsof er een engel tegen me stond te praten.

'Hoe weet je mijn naam?' Vroeg ik nu. Al iets zekerder van mijn stem. Hij had zijn rondje afgemaakt en stond weer voor me. 'Dat doet er niet toe' zei hij. Ik bleef hem even aanstaren en observeerde hem zoals ik net deed. Die zwarte ogen.. Die witte huid.. Dat kon niet menselijk zijn toch? Ik kon al bijna raden wat hij was. 'Ben jij.. Een geest?' Vroeg ik voorzichtig. Hij knikte. 'Cool' fluisterde ik. Hij grijnsde even en keek me weer een tijdje zwijgend aan. Ik verbrak uiteindelijk de stilte die me teveel werd. 'Ik wist niet dat geesten daadwerkelijk bestonden'. 'De meeste mensen niet, maar een aantal mensen op deze wereld kunnen ons geesten zien' zei hij met zijn mooie stem. 'Waarom kan ik dat dan?' Vroeg ik. 'Het is een gave Louis, jij bent met deze gave geboren'. 'Als dat zo is, waarom heb ik dan nog nooit eerder een geest gezien?'. 'We laten ons nooit zo zien in het openbaar Louis' antwoordde hij. 'Zeg jij weet mijn naam wel maar ik de jouwe niet' zei ik. Het floepte eruit voor ik er erg in had. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Mijn naam is Harry.. Harry Edward Styles'. Zelfs zijn naam was perfect en vol van schoonheid. Ik knikte kort. 'Je hebt zeker veel vragen is het niet?'. Ik knikte alweer alleen dit keer zelfverzekerder. Hij ging op de grond zitten en ik ging tegenover hem zitten. Ik trok mijn knieën op en liet mijn hoofd erop rusten. 'Hoe lang ben je al geest?' was mijn eerste vraag. 'Al 97 jaar' antwoordde hij. Ik slikte even. 'En heb je al die tijd hier rond gezwerfd?'. Hij knikte. 'Al die jaren heb ik hier in de kelder doorgebracht. Soms ook in het huis aangezien het volledig verlaten was maar het liefst was ik hier, hier ben ik immers vermoord'. 'V-vermoord?' Vroeg ik een toonhoogte hoger dan normaal. 'Dat vertel ik je later wel Louis, ga eerst maar door met de rest van je vragen'. Ik besloot maar om hem niet tegen te spreken. 'Waarom zijn je ogen zwart?'. 'Dat is de kleur van mijn emotie. Zwart staat voor woede, verdriet en verwarring. De enige andere kleur die ik nog kan krijgen is goud. Zodra die kleur komt weet ik dat ik gevonden heb waar ik naar zocht' zei hij. Ik keek hem vragend aan. 'Ik kan je niet helemaal volgen'. 'Als je sterft dan kan je kiezen of je direct naar het hiernamaals gaat of dat je nog op aarde blijft. Maar dan kan je enkel naar het hiernamaals gaan als je een bijzondere band hebt met iemand gemaakt hebt. Dat kan eeuwen duren' legde hij uit. 'Denk je.. Dat ik die persoon ben?' Vroeg ik zacht. Hij haalde zijn schouders op. 'Wie weet, de tijd zal het leren'. Ik wilde hem nog een vraag stellen toen ik plots de voordeur hoorde. 'Louis? Ben je thuis?' Riep de stem van Niall. Ik keek even naar Harry. 'Je moet gaan' zei hij melodieus. Ik knikte. 'Kom terug wanneer je tijd hebt, als je dat tenminste durft' zegt hij. Ik stond op. 'Dat durf ik'. Harry grinnikte even. 'Ik weet zeker dat je daar later anders over denkt'.

--------------------------------------------------
LoveYouu❤️❤️