Why? H.S

Γιατι;

Φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση.Τι θα κάνω; 
Με έχει λούσει κρύος ιδρώτας.Αν έχει πάθει κάτι κακό δεν θα το αντέξω.
Δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου.
Παίρνω το κινητό στο χέρι μου και πληκτρολογώ γρήγορα το νούμερο του Λούις.

-Ναι;
-Λούι...
-Στέισι είσαι καλά;
-Κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ. Μίλησα με τον Χαρρυ και μου είπε ότι πονάει και μετά έπεσε το ακουστικό. Πάνε σπίτι του και δες.Σε παρακαλώ!
Αν πάθει κάτι....

Η φωνή μου σπάει και μόνο στην σκέψη.

-Σσσς. Όλα θα πάνε καλά. Κλείσε και μόλις έχω νέα σε ξαναπαίρνω.
-Σε ευχαριστώ. Πολύ.

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πολύ δυνατά. Η σκέψη μου ήταν σε αυτόν. Το μυαλό μου έφτιαχνε διάφορα σενάρια και η κατάσταση γινόταν χειρότερα.
Έπρεπε  να ηρεμήσω. Αλλά μου ήταν αδύνατον.
Μετά από ώρα  τα οποία μου φάνηκε  αιωνιότητα με πήρε ο Λούις.

-Ναι! Λούι;;;
-Δεν θέλω να σε αναστατώσω.
-Πες μου!!!!
-Τον βρήκα αναίσθητο και τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο.
-Τι; Τι; Τι; Αιμορραγεί; 
-Εε....
-Κατάλαβα.
-Ηρέμησε!
-Δεν νιώθω καλά.
-Στέισι! Ήρεμα. Όλα καλά θα πάνε. Σε παρακαλώ.
-Θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο και θα έρθω .
-Δεν χρειάζεται.
-Έτσι και αλλιώς μεθαύριο θα ερχόμουν θα έρθω τώρα.
-Δεν είναι ανάγκη!
-Δεν μπορώ  να τον αφήσω ετσι! Τον αγαπάω!!!!

Τα δάκρυα στα μάτια μου αυξάνονται.

-Στέισι.Σε παρακαλώ. Πρέπει να είσαι ψύχραιμη.
- Τα λέμε σε λίγες ώρες.

Έκλεισα το κινητό μου και πήγα στο γραφείο του Ίαν.
Χτύπησα την πόρτα .

-Περάστε.

Ακούστηκε η φωνή του από μέσα και πέρασα.

-Στέισι είσαι καλα;
-Μια χαρά. Απλά θα σε παρακαλούσα αν γίνεται να φύγω σήμερα. Προέκυψε κάτι πολύ σοβαρό σε έναν συγγενή μου.
-Ναι βέβαια. Είναι κάτι σοβαρό; 
-Ελπίζω πως όχι άλλα σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
-Τίποτα! Καλές γιορτές και καλή ανάρρωση.
-Επίσης και ευχαριστώ.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πήγα στο γραφείο μου.

Πήρα την τσάντα μου να έφυγα. Κατέβηκα με τις σκάλες όσο πιο γρήγορα μπορούσα και όταν έφτασα στο ισόγειο χτύπησα την κάρτα μου για να ανοίξει η πόρτα και πήγα κατευθείαν στο αμάξι μου. Μπήκα μέσα. Έβαλα μπρος και οδήγησα για το σπίτι μου.
Από μέσα μου προσευχόμουν να είναι καλά. Ελπίζω ο θεός να με ακούσει.
Τα δάκρυα ακόμα έτρεχαν από τα μάτια μου.
Όταν έφτασα στο σπίτι μου κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πήγα στο διαμέρισμα μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Άρπαξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα την  βαλίτσα  μου και την γέμισα με ρούχα.
Έτρεξα στον υπολογιστή για να ψάξω για εισιτήριο. Βρήκα αλλά ήταν για αύριο.
Γαμώτο.
Δεν πειράζει. Τουλάχιστον είναι 9 το πρωί.
Έκλεισα τα εισιτήρια και πήρα τον Λου.

-Έλα.
-Έλα. Βρήκα για αύριο εισιτήρια.
-Ωραία.
-Πώς ειναι;
-Θα δεις από κοντά. Δεν θα τα πούμε από το τηλέφωνο.Σε φιλώ.
-Λου....

Μου το έκλεισε...What the fuck.Κατι συνέβη.Γαμωτο χαρρυ σε αγαπώ.

Ήταν ακόμα 3 το μεσημέρι αλλά ένιωθα πολύ εξαντλημένη. Αλλά είχα να κάνω πάρα πολλά.
Μάζεψα όλα τα χαρτιά (ταυτότητες κλπ ) και τα είχα έτοιμα.
Τακτοποίησα την βαλίτσα μου και την έβαλα στην άκρη.

Όλα ήταν τακτοποιημένα εκτός από την σκέψη μου.
Σκεφτόμουν μόνο αυτόν. Αν πράγματι έχει κάτι κακό δεν θα το αντέξω. Δεν ξέρω πως άντεξα τόσο καιρό μακριά του. Ίσως η δουλειά ήταν ένα καταφύγιο για να ξεφύγω από την πραγματικότητα.
Όλα ήταν τόσο δύσκολα τους πρώτους 2 μήνες αλλά μετά έφτιαξαν ... κάπως....
Γαμώτο. Ας είναι καλά.

Θα έκανα τα πάντα για να είμαι εκεί.
Το κινητό μου δονηθηκε και ήταν ένα μήνυμα.
Από τον χάρρυ;