Why? H.S

Πόσο γρήγορα περνάει η ζωή

Είναι στιγμές που θες να ζεις ξανά και ξανά και άλλες που εύχεσαι να μην υπήρξαν ποτέ. Μακάρι να υπήρχε ένα βιβλίο που να μας έδινε οδηγίες για την ζωή. Έτσι δεν θα κάναμε λάθη. Θα ήμασταν πιο προσεκτικοί ή έτσι νομίζουμε; 

Αν γινόταν να μας εξηγούσε κάποιος τι κάνουμε λάθος και τι σωστό.

Στέισι POV

-Προσεκτικά...
-Μπορώ μπαμπά!!!
-Στέισι σταμάτα... Άσε με να σε βοηθήσω να ντυθείς να φύγουμε επιτέλους απο το νοσοκομείο....
-Καλά...συγνώμη...

Δεν είχα καμία όρεξη να ακούω την γκρίνια του για αυτό δεν είπα κάτι άλλο... Ήθελα να φύγω από αυτό το απαίσιο μέρος... Μύριζε περίεργα και ήταν απλά.... απαίσιο...!

Πήραμε τα πράγματα μου και βγήκαμε από το δωμάτιο και πήγαμε να πάρουμε εξιτήριο.
Ενώ ο μπαμπάς μου έκανε τα χαρτιά για το εξιτήριο  έκανα μια μικρή περιήγηση στον διάδρομο..
Πόσο τους λυπάμαι... Αν υπήρχε ένα φάρμακο για να τους κάνει όλους καλά σίγουρα θα το αγόραζα και θα τους το έδινα.Ποτέ δεν ήθελα να βλέπω ανθρώπους να υποφέρουν.

-Τι λες; Ακούς τι λες; Δεν παίζουμε με την υγεία μας Χάρρρυ....
-Σταμάτα...
-Όχι δεν θα σταματήσω...Δεν έχεις να πας πουθενά...  Δεν είσαι σίγουρος ότι την έχουν εδώ... Δεν θυμάσαι καλά...  Δεν πρόκειται να σηκωθείς...
-Είμαι απόλυτα σίγουρος... Πράγματα που με ενδιαφέρουν τα θυμάμαι πολύ καλά κύριε Νάιαλλ.

Άκουσα φωνές από ένα δωμάτιο... Γνώριμες φωνές... πλησίασα λίγο πιο κοντά...

-Είναι εδώ σου λέω...
-Χάρρυ...Πάει και τελείωσε. Θα την δεις όταν βγεις.Τέρμα.
-Δεν θα καταλάβεις ποτέ.
-Σκάσε γαμώτο... Σκάσε. Ξες τι είναι να βλέπεις τον κολλητό σου στο πάτωμα να πονάει και εσύ να μην μπορείς να τον βοηθήσεις;; Ξες;
-Συγνώμη. Συγνώμη. Αλλά την αγαπώ γαμώτο.

Δεν μπόρεσα να ακούσω... μάλλον θα ήταν η φαντασία μου.Ξαφνικά το χερούλι της πόρτας ακούστηκε και εγώ περπάτησα γρήγορα μακριά.

-Πάω να πάρω καφέ. Μόνο και δεν σς βρω κακομοίρη μου εδώ την έβαψες.

Ωραίο παιδί...γιατί να είναι στο νοσοκομείο; Μάλλον θα έχει κάποιον συγγενή του... Πήγα προς τον μπαμπά μου.

-Πάμε;
-Ναι.

Βγήκαμε και ένιωσα τον αέρα να με χτυπάει. Ένιωσα τον αέρα να πηγαίνει στα πνευμόνια μου και να καθαρίζουν από την μούχλα του νοσοκομείου...

Μπήκαμε μέσα στο αμάξι και πήγαμε στο σπίτι του μπαμπά μου μέχρι να γίνω τελείως  καλά αν και αισθανόμουν πολύ καλά..
Κατεβήκαμε από το αμάξι και πήγαμε μέσα. Ανέβηκα κατευθείαν πάνω. Στο παλιό μου δωμάτιο. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχα αφήσει... Ακόμη και κάτι χαζές αφίσες της Pink ήταν ακόμη κολλημένες στον τοίχο. Μετά από τόσα χρόνια.
Δεν είναι ωραίο να μεγαλώνεις.Δεν είναι δίκαιο. Στην αρχή σου παρουσιάζουν την ζωή τόσο απλή και σου λένε όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις αλλά τελικά είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις και ακόμα πιο δύσκολο να τα ζήσεις.
Πλησίασα στο γραφείο και είδα μια κούκλα της μπαρμι  την οποία είχα από όταν ήμουν 8 χρονών...

Πόσο γρήγορα περνάει η ζωή.

ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. 😊😘
VOTE PLEASE.

LOVE YOU.❤💜