Why? H.S

Πονάω

Louis POV

Μετανιώνουμε για τα λάθη που κάνουμε ξέροντας πως δεν γίνεται να διορθώσουμε τίποτα. Πέφτουμε μέσα σε λακούβες και νομίζουμε πως όταν σηκωθούμε απλά θα είμαστε λερωμένοι αλλά δυστυχώς θα έχουμε γεμίσει με ενοχές και αναμνήσεις που δε σβήνουν... μένουν ανεξίτηλα γραμμένα στην μνήμη.

Όταν την φίλησα ήταν ότι πιο όμορφο έχω νιώσει αλλά επίσης ένιωσα ότι δεν το ήθελε.Την πίεσα.Έκανα λάθος αλλά θέλω να επανορθώσω.Δεν θέλω να με μισεί. Θέλω να με αγαπάει.Γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα.

Την πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απαντούσε. Είναι θυμωμένη. Πρέπει να της αφήσω χρόνο. Να σκεφτεί. Ποσό μαλάκας ήμουν.... Πόσο απαίσια της φέρθηκα.Πόσο....

Δεν έχει σημασία πια...

Δεν είμαι τέρας. Δεν κοιτάζω το συμφέρον μου.Απλά την αγαπώ. Τόσο καιρό την έβλεπα και ήξερα πως δεν ήταν σκύλα. Όποιος την αποκαλούσε έτσι μπροστά μου ήθελα να τον πατήσω κάτω.

Με πληγώνει που δεν είμαι που δεν είμαι εγώ αυτός που αγαπάει. Η καρδιά της είναι δωσμένη αλλού.

Έχω δει πως τον κοιτάει. Πως αυτός νοιάζεται για αυτήν. Πως αυτή τον κοιτάει και νιώθω την καρδιά μου να χάνει παλμούς.

Δεν πρέπει να την χάσω δεν θα την χάσω.

Πήρα το κινητό μου και τα κλειδιά μου και πήγα κατευθείαν προς το σπίτι της.

(…)

Όταν έφτασα εκεί χτύπησα το  θηροτηλέφωνο αλλά δεν απάντησε.
Κάποια στιγμή μπήκε κάποιος άλλος στην πολυκατοικία και βρήκα την ευκαιρία να μπω.Ανέβηκα τα σκαλιά γρήγορα και χτύπησα την πόρτα της.Δεν απαντούσε.

-Στέισι.Σε παρακαλώ. Θέλω να μιλήσουμε. Έκανα λάθος.Συγνώμη. Άνοιξε μου σε παρακαλώ.

Χτυπούσα την πόρτα σαν μανιακός αλλά δεν άνοιξε. Ηταν θυμωμένη.Αυτό έκανε την καρδιά μου να σπάσει σε μικρά κομμάτια.

Έφυγα. Δεν ήθελα να την πιέσω.

Harry's POV

Πάλι αυτός ο πόνος στο στήθος. Αυτή την φορά πιο δυνατός. Ένιωθα οτι ο θώρακάς μου θα ματώσει απο τον πόνο.

Σύρθηκα μέχρι το τραπεζάκι καο πήρα το κινητό μου.

-Ναι...
-N...N..Ναιλ.... Νάιαλλ....
-Χαρρυ εσύ είσαι; 
-Π..Πον... Πονα... Ααααα... πονάω.
-Που είσαι;  Έρχομαι...
-Σ...σπι... σπίτι...
-Έρχομαι αμέσως αδερφέ...