Why? H.S

Σωπαίνω

Πληκτρολόγησα το νούμερο του.Χτύπησε τρεις φορές αλλά δεν απάντησε.

Harry's POV

Δεν ήξερα αν ήθελα να ακούσω ξανά την φωνή της...Κάθε λέξη της που ηχούσε απο το στόμα της ηταν σαν ένα μικρό κομμάτι γυαλί στην καρδιά μου τόσο μικρό. Τόσο αιχμηρό. Τα μάτια μου κόκκινα απο τον λιγοστό ύπνο και το ποτό. Ήμουν ένα τίποτα πλέον. Δεν είχα προσωπικότητα. Ήμουν σαν ενα ρομπότ. Πήγαινα στην δουλειά,ετρωγα και και κοιμόμουν.Οι άνθρωποι γύρω μου να χαμογελάνε και εγώ ήμουν ανέκφραστος.
Κοιτούσα το κινητό. Τι έκανα; Το όνομά της γραμμένο στην οθόνη.Εγώ την κάλεσα και τώρα ανίκανος να υποστώ τις συνέπειες.
Έπιασα το κινητό και απάντησα.

-Χαρρυ;;;
-.....
-Γιατί δεν μιλάς; Ξέρω ότι εσύ με πήρες. Αναγνωρίζω την χροιά της φωνής σου.
-Μην το κάνεις πιο δύσκολο απο οτι είναι.
-Εσύ το κάνεις.Εσύ με πήρες.
-Λάθος μου.Καταλαβαίνω τώρα.Συγνώμη. Είσαι άκαρδη.
-Δεν είναι έτσι και το ξες.Αν ήμουν δεν θα σε ερωτευόμουν.Δεν θα έκλαιγα.Δεν θα πονούσα.
-Σταμάτα.
- Φοβάσαι να ακούσεις την αλήθεια. Η αλήθεια πονάει. Την ζω εδώ και έξι μήνες. Η ζωή δεν είναι παραμύθι για να έχει αίσιο τέλος.Γιατί όλοι πεθαίνουν.Και πονάει να νιώθεις κάθε μέρα ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή. Νομίζουμε ότι ζούμε την ζωή μας ενώ πλησιάζουμε πιο κοντά στον θάνατο. Εγώ το νιώθω αυτό εδώ και έξι μήνες. Δεν έχω λόγο να περιμένω να έρθει το αύριο ενώ δεν είσαι εδώ. Δεν είμαστε μαζί.Σε αγαπάω γαμώτο.Δεν νομίζω όλα αυτά να τα έλεγε μια άκαρδη.

Η φωνή της έσπαγε σε κάθε λέξη που έλεγε.Όπως και η καρδιά μου.Ήθελα να μιλήσω αλλά τα δάκρυα έβγαιναν ανεξέλεγκτα.

-Δεν φοβάμαι. Πονάω.Εδώ και εξι μήνες.
-Και τι κάνεις για αυτό;
-Εσύ Στέισι τι έκανες; Εγώ σε πήρα τηλέφωνο.Εγώ έκανα βήμα. Εγώ.
-Το ξερω.
-Και τι κάνεις για αυτό; 
-Σώπαίνω.
-Δεν καταλαβαίνω την λογική σου. Είσαι τόσο ανεκφραστή...
-Δεν ξέρεις τίποτα για την καρδιά μου.
-Εσύ έφυγες.
-Εσύ με έδιωξες.
-Πότε;  Τι λες;

*- Στέσι...*

Ακούστηκε μια φωνή.

-Συγνώμη χαρρυ. Πρέπει να κλείσω. Θα σε πάρω αργότερα.
-Μη..Όχι...

Έκλεισε. Η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια είναι τόσο εύκολο για αυτήν.

Στέισι POV

Έκλεισα το κινητό.Με φώναξε ο Ίαν.Σκούπισα τα δάκρυά μου και μπήκα μέσα στο γραφείο. 

-Συγνώμη που άργησα.
-Ήθελα απλά να σου πω ότι τώρα που πλησιάζουν τα χριστούγεννα Θα έχεις 3 εβδομάδες άδεια.
-Ευχαριστώ.
-Λοιπόν που θα περάσεις τις γιορτές;
-Λογικά στο Λονδίνο. Δεν ξέρω.
-Ωραία. Καλη συνέχεια.
-Ευχαριστώ.

Προχώρησα προς την έξοδο.

-Στέισι έχεις κάτι; 
-Ο..όχι.Γιατί?
-Γιατί είναι κόκκινα τα μάτια σου.
-Είναι...Από...την αλλεργία.
-Μάλιστα...Ότι πεις.
-Γεια σας.
-Γεια σου.

Βγήκα από το γραφείο και προχώρησα προς το δικό μου.
Έβγαλα το κινητό μου απο την τσέπη μου και πήρα τιον μπαμπά μου.

-Που είναι η πριγκίπισσά μου;
-Γεια σου μπαμπά μου.
-Τι κάνεις; 
-Καλά είμαι εσύ?
-Καλά. Ήθελα να σου πω ότι θα έρθω στις γιορτές.
-Αλήθεια; Πολύ ωραία.
-Ναι μπαμπά μου.Αλλά σε κλείνω τώρα γιατί με παίρνουν σε άλλη γραμμή. Σ'αγαπώ πολύ.
-Και εγώ.

Κοίταξα την οθόνη και ήταν ο Χαρρυ.

-Ναι.
-Εγώ...
-Εσύ αυτός εμείς εσείς αυτοί. Πες μια φορά αυτό νιώθεις στα ίσα.
-Πονάω.
-Τι;
- Να..Να ξες.. ο..οο..ότι αν δ..δεν τα καταφέρω σε...σε..αγ... αγαπ...

Το ακουστικό έπεσε από το χέρι του.

-Χαρρυυυ.
-Χαρρυυυ.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ. ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. PLEASE VOTE.😘😘😘