Why? H.S

Σε αγαπάω

Είναι ψέματα.Είναι όλοι ψεύτες. Κάνεις δεν θα έπρεπε να φοβάται εφόσον δεν έχει να κρύψει κάτι.
Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που όλοι φοβούνται να πούνε αυτό που νιώθουν. Να εκφράσουν αυτό που θέλουν... Να ζήσουν την ζωή που έχουν ονειρευτεί. Γιατί πάντα η ίδια ερώτηση περιτριγυρίζει το μυαλό μας.
Τι θα πει ο κόσμος;

Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Δεν ήξερα με ποιον ήθελα να πάω. Προς το παρόν έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από τότε που έγινε αυτό με τον Λούις και από τότε δεν τον έχω ξαναδεί. Ούτε τον Χαρρυ.Με έχει πάρει τηλέφωνο πάρα πολλές φορες αλλά δεν ήθελα να του απαντήσω. Ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να του πω αντίο.  Δεν πηγαίνω πλέον στην εταιρεία. Σε δύο μέρες είναι το ταξίδι μου.Και αυτό δεν αλλάζει. Δεν το ξέρει κανείς. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι σωστό αλλά εγώ θα πάω.
Κάθομαι στο κρεβάτι και αγναντεύω το απέραντο κενό του ταβανιού. Είναι λευκό. Τόσο απλό τόσο απρόσωπο.
Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου.
Ο Χαρρυ.

-Ναι...
-Επ...Που είσαι χαμένη; 
-Να μωρέ... Δουλειά.
-Στέισι.. Είμαι κάθε μέρα στην εταιρεία και εσύ δεν είσαι εκεί...έχει συμβεί κάτι; Είσαι καλά;
-Είμαι μια χαρά...
-Γιατί δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματά μου; (Είπε με πιο σοβαρό τόνο)
-Γιατί... Γιατί ήθελα να σκεφτώ. Είμαι πολύ μπερδεμένη... Και...

Ένας κόμπος στον λαιμό μου.Ήθελα να ξεσπάσω σε κλάματα αλλά κρατήθηκα.

-Και...αυτό...
-Δεν είναι απάντηση αυτή...Δεν σου έχω κάνει τίποτα.
-Δεν...Άστο... δεν οδηγεί κάπου όλο αυτό.
-Εσύ το κάνεις πιο δύσκολο απο οτι είναι. Είσαι εξαφανισμένη τόσες μέρες και τώρα απλά μου πετάς μια δικαιολογία.
-Και τι σε νοιάζει;Γκόμενά σου είμαι ή κόρη σου; Έλεγχο θα κάνω μόνο εγώ στον εαυτό μου.
-Είσαι πολύ σκληρή με τους ανθρώπους. Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα και δεν μπορείς να με κρίνεις.
-Μην ανησυχείς θα σε απαλλάξω από την παρουσία μου.Πολύ σύντομα. Και θα απαλλαχτείς.
-Δεν είπα αυτό.
-Δεν έχεις σημασία.
-Έχει για εμένα.
-Γιατί;
-Γιατί... Γιατί σε αγαπάω.
-Τι;

Το ακουστικό έπεσε από το χέρι μου.

-Στέισι;  Στέισι; Εγώ...

Το έκλεισε αλλά εγώ είχα μείνει στήλη άλατος. Νόμιζα πως όλα αυτά ήταν μέσα στο μυαλό μου.Νόμιζα... Τι χαζή που είμαι. Μου είπε οτι με αγαπάει και εγώ. Φεύγω? Δεν... Δεν έχω άλλη επιλογή.
Ξάπλωσα και έβαλα το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου.
Πως τα έχω κάνει έτσι στην ζωή μου;
Καθώς οι σκέψεις είχαν καταλάβει το μυαλό μου αποκοιμήθηκα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Σε αγαπάω
-Σε αγαπάω
-Σε αγαπάω
-Είσαι πολύ σκληρή.
-Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα και δεν μπορείς να  με κρίνεις.
-Δεν θα απαλλαχτώ ποτέ από εσένα.
-Σε αγαπάω

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι λέξεις αυτές με περιτριγυρίζουν ακόμη και στα όνειρά μου.Το όνειρο αυτό ήταν πολύ περίεργο. Ήμουν καθισμένη σε μια καρέκλα και δεν μιλούσα.Μόνο αυτός... Έκανε βόλτες γύρω από την καρέκλα και απλά μιλούσε.Χωρίς να περιμένει απάντηση. Ήταν σαν μια κούκλα η οποία της πατάς το κουμπί και αρχίζει να μιλάει.
Αλλά ήταν απλά ένα όνειρο.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κοίταξα το ρολόι. Ήταν 6:00.
Πήγα έκανα ένα ντουζ και ντύθηκα για να κάνω τα τελευταία ψώνια για το ταξίδι. Βγήκα από το διαμέρισμα μου,μπήκα στο ασανσέρ, και άρχισα να περπατάω...
Αφού έκανα τα ψώνια μου πήγα στην τράπεζα για να τραβήξω μερικά χρήματα.
Μπροστά μου ήταν ένας νεαρός.
Καθώς έφευγε με κοίταξε. Ήταν ο ξανθός που είχα δει στο νοσοκομείο.
Τότε κατάλαβα ότι τον είχα καρφώσει με το βλέμμα μου.

-Γνωριζόμαστε; (με ρώτησε )
-Εε.. όχι...
-Τότε συγνώμη... λάθος μου.
-Δεν..δεν πειράζει.

Μου έκλεισε το μάτι και έφυγε.Περίεργο...
Αφού τράβηξα λεφτά πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Ήμουν αρκετά χαρούμενη. Όταν έφτασα μπήκα στην πολυκατοικία και ύστερα στο ασανσέρ.Μου είχε κολλήσει το τραγούδι Four Five Seconds Και το τραγουδούσα μέσα στο ασανσέρ.

-And we got three more days till Friday...

Καθώς άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ είδα κάποιον να στέκεται μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματός.

-Μπορώ να σας βοηθήσω;
-Ναι...

Γύρισε το κεφάλι του.

-Χαρρυ.;

Hello!!  Ελπίζω να σας άρεσε. 💜💜
Please Vote.! ❤❤

VOTE PLEASE ☆