Ona: 19 letnia dziewczyna o brązowych włosach i brązowych oczach. Jej 165 cm robi ją za małą, bezbromną dziewczynę z liceum, ale tak na prawdę jest przeciwieństwem.
On: 19 latek o brązowych włosach i niemal czarnych oczach. Jego wzrost i postura tyl...
1/5 A mi świat się zawalił... Jak to możliwe? To nie może być prawda! -A..ale jak to? Ale wyjdzie z tego prawda? -Słuchaj Chris... Lekarze robią co ich mocy, a pamiętaj że to jasna z najlepszych klinik-Patrick próbował utrzymać jako jedyny zimną krew, choć i tak wiem że przeżywa to tak samo jak wszyscy. Usiadłem na krześle i czekałem na moją księżniczkę. Siedzimy już tą cholerną godzinę a lekarze tylko wychodzą i przychodzą. Znowu wychodzi jakiś lekarz ale tym razem z pielęgniarkami i łóżkiem na którym jest moja Sky. Podeszłem do łóżka i jedną ręką chwyciłem a drugą lekko dotykałem jej policzka, była taka zimna.. -Panie doktorze co z nią?-zapytałem ale tylko na chwilę podniosłem na niego wzrok. -A kim pan jest? -Jestem jej....Chłopakiem-no co?musiałem sklmac inaczej nic bym nie wiedział. -Z pacjętką już wszystko dobrze były pewne komplikację ale teraz już jej życie jest bezpieczne-odetchnąłem z ulgi-ale jest możliwość że Panna Sky nie będzie pamiatać kilku ostatnich miesięcy. Doktor poszedł do pokoju lekarzy a pielęgniarki z łóżkiem do sali. I znowu czekać aż się obudzi, ale dla niej mogę tutaj nawet siedzieć kilka dni, muszę być przy niej jak to się stanie. I nagle mnie olśniło... To przeze mnie miała wypadek To przeze mnie mogła umrzeć.. NIE NIE NIE! -to wszystko moja wina...-powiedziałem po cichu lecz pani Luiza i tak to usłyszała no tak ona i jej super słuch... -Chris to nie twoja wina, to nie ty prowadziłeś tamten samochód, nie mogłeś tego przewidzieć-powiedziała spokojnie głaszcząc moje plecy swoją małą dłonią. -No nie ja prowadziłem auto, ale gdybym jej nie wyznał uczuć to by tego wszystkiego nie było...-zakryłem twarz rękami z akcie desperacji-przepraszam ale mogę już pójść do Sky-zapytałem -Och,oczywiście-powiedziała mama Sky z lekkim uśmiechem. Wstałem z tego niewygodnego siedzenia i ruszyłem do sali. Podeszłem do łóżka jeszcze nieprzytomnej Sky, chwyciłem jej drobną, małą dłoń i czekałem aż mój skarb się obudzi, nawet nie wiem kiedy łzy zaczęły kąpać na nasze splecione dłonie ale nie przejmuję się tym. -Sky czemu mi to robisz? Musisz się ubudzić jesteś silną zrób to dla mnie, rodziców, przyjaciół i Patricka, proszę. Powiedziałem i wyszedłem ze szpitala poszedłem do emi nikogo nie było przeprał się z dres i poszedłem na dół pooglądać tv, lecz myślami byłem przy Sky.
*4 dni później* Całe dni i noce przesiaduję u Sky, cały czas jest nieprzytomna. Moi rodzice jak i rodzice Sky cały czas mi mówią żebym poszedł już do domu odpocząć, przespać się, ale ja ich nie słucham muszę być przy moim skarbie. -Księżniczko proszę obudź się już, chcę znowu widzeć jak się uśmiechasz, słuchać twojego głosu, zrobię wszystko tylko się obudź. Proszę zostań...-powiedziałem płaczliwym głosem. Nagle poczułem jak chwyta mnie drugą ręką.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Sky obudziłaś się już?-szepnąłem-kochanie otwórz już swoje oczy. I w końcu stało się... Moja Sky się obudziła popatrzyłem w jej oczy w których było widać strach. -Kim ty jesteś?-o nie Obamie nie pamięta...-gdzie ja jestem?-pyta bardziej się siebie niż mnie rozgadając się dookoła. -Sky żarty sobie robisz prawda? Jak to nie pamiętasz mnie?-zapytałem stojąc koło łóżka *SKYLER POV.* -Sky żarty sobie robisz prawda? Jak to nie pamiętasz mnie?-zapytał stojąc koło łóżka -Skąd znasz moje imię?! I nie nie poznaję cię.-gdy to powiedziałam w jego oczach widziałam ból... Ale dlaczego? Może to mój przyjaciel? Albo nawet chłopak? Nie napewno nie przecież ja nie bawię się w związki... -Miałaś wypadek-szepnął i wyszedł ze sali zostawiając mnie zdezorientowaną...
