Het onbekende meisje

Hoofdstuk 10 ~ Margreeth

                 ↑↑↑

De Three Sisters is een bekende rotsformatie in de Blue Mountains.

" " " " " " "

"En?"
Ik keek naar Jeanine. Ze was veranderd, maar langzamerhand begon ze meer te praten.
Mijn zusje Lauren was ook meegegaan. Ik wist dat ze het lastig vond om onze zus zo te zien.
"Ik heb een meisje leren kennen. Ze heet Mendy Bronk."
Jeanine haar ogen werden groot. Ze knikte en ging rechtop zitten.
"Een poosje terug hadden we afgesproken wat leuks te gaan doen. Toen ik begon te praten over onze jeugd. Tot ik op ..."
Het bleef ongemakkelijk stil.
"Ik heb niets verteld. Alleen haar broer is toch Felix Bronk."
"Hij is mijn jeugdliefde." Jeanine praatte met een glans in haar ogen. "Ik zou hem nog een keer willen zien. Maar ik denk niet dat hij mij zou willen zien."
Margreeth pakte haar hand stevig beet. Ze schudde haar hoofd.
"Mendy heeft het tegen hem verteld en hij wil weten hoe het gaat. Omdat Mendy heeft gezegd dat het niet goed met je gaat."
Jeanine keek weg. Ik beet op mijn lippen. Mijn zusje Lauren pakte mijn hand.
Rustig blijven Margreeth! Rustig!
"Jeanine, ik wil niet vervelend zijn, maar je moet wel even luisteren."
Jeanine schrok op en keek mij met grote ogen aan.
"Je kan niet je hele leven hier blijven in deze gevangenis! Ik, wij.." Ik keek naar Lauren. "..willen jou helpen en je moet luisteren en meedenken anders komen we niet ver!"
Jeanine knikte en voorzichtig pakte ze de handen van Lauren en mij.
Een trio.
Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik miste Pierre. Hij was een kers op de taart. Al anderhalf jaar had ik niets van hem gehoord. Niets. Het maakte me boos, woedend, maar wat kon ik doen?
"Vertel alles maar tegen hem."
Ik schrok toen ik mijn zus dat hoorde zeggen. Een paar woorden, maar die alles duidelijk maakten.
"Echt?" vroeg Lauren ongelovig.
"Ik wil hier weg, maar ik wil wel dat hij het te weten komt!"
Lauren en ik keken elkaar aan.
"Jeanine, hij is mijn docent."
Jeanine keek verschrikt naar Lauren. Alsof ze een wezen was die opeens uit de lucht kwam vallen.
Lauren giechelde en Jeanine begreep er niets van.
"Wat?"
"Hij geeft AK."
Jeanine liet alles op zich inwerken en keek mij ook onderzoekend aan. Ik wist ook niet dat hij de docent van Lauren was.
"Hoe moeten we het aan gaan pakken?"
"Margreeth wil jij het vertellen?"
Ik keek naar buiten. Hoe zou het zijn om hem weer te zien? Moest ik alles vertellen?
Lauren pakte mijn hand vast.
Ik knikte en kreeg tranen in mijn ogen.
Ik zou alles er voor over hebben om mijn zus weer terug te krijgen.
"Ja, dat doe ik."
"Wil je dit aan hem geven?"
Jeanine pakte twee kettingen. Ik had ze vaak ermee in haar handen zien zitten.
Een hart in tweeën.
"We droegen elke dag deze ketting. Tot de verkering uitging. Hij heeft hem terug gegeven en ik heb de ketting van hem gekregen. Geef het aan hem!"
Margreeth knikte. Samen liepen mijn zus en ik naar de uitgang.
Thuis liepen we samen naar boven en Lauren volgde mij. Ik liep naar mijn kamer en weer liep Lauren achter mij aan.
Ik opende mijn deur en zag op mijn bureau een envelop liggen. Ik gilde en keek vragend naar Lauren.
"Mam, bracht hem onze beide namen staan erop. Dus ik wilde hem samen openmaken."
Ik pakte haar hand vast en pakte de brief en ging op mijn bed zitten en trok Lauren naast me.
"Zullen we hem open maken?"
Lauren keek mij aan en knikte. Ik legde mijn hoofd tegen de hare en lachte zachtjes.
Ik maakte hem open en las zachtjes voor wat erop stond.

Mijn lieve zusjes Jeanie, Marie en Laurie,

Ik heb jullie meer dan anderhalf jaar niet gezien of gesproken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik jullie vreselijk mis!

"Neee!" gilde ik. "Pierre!"

Ik ben een poos weg geweest. Heb gereisd de hele wereld rond. Op een avond keek ik naar de three sisters en besefte ik dat ik jullie in de steek had gelaten. Ik heb alles kunnen verwerken en ben wel veranderd. Ik was opzoek naar mezelf en heb mezelf gevonden! Ik mis jullie en hoe gaat het met Jeanine. Ik heb via via gehoord dat het niet goed met haar gaat! Ik ben mijn reis aan het afronden en kom terug, wanneer kan ik niet zeggen. Ik ben niet meer zo van het plannen! Ik mis jullie en heb elke dag aan jullie gedacht!
Ik snap dat jullie misschien boos op me zijn, maar ik kon het gewoon niet meer aan. Ik zal jullie keuze accepteren! Ik hou van jullie!
Liefs, Pierre.

"Wauw!" fluisterde Lauren zachtjes.
"Geweldig, hij komt terug."
Ik keek Lauren diep in haar ogen aan en vroeg zonder te spreken:
Is hij welkom?
We opende onze monden en knikten.
"Hij is welkom!"

Een paar dagen later zat ik zenuwachtig op een terrasje in Breda.
Via Mendy hadden we een datum geprikt. Zij zou het met haar broer regelen, als ik er maar zou zijn.
Ik tuurde alle jongemannen af, opzoek naar Felix.
Toen ik hem voor het laatst had gezien was hij 17 geweest. Hij was aardig, vriendelijk en nam de tijd voor ons. Mijn zus was gelukkig in die tijd. Opeens zag ik een gedaante op mij afkomen. Felix. Mijn hart ging als een razende tekeer.