Het onbekende meisje

Hoofdstuk 13 LAUREN

Hey lieve lezers! Dit is mijn het laatste hoofdstuk van Het onbekende meisje!
Ik heb met plezier aan dit boek gewekt en hoop dat jullie het een mooi boek vonden! Hebben jullie nog vragen of iets anders, stel ze gerust! Liefs!
Ik wil één persoon in het zonnetje zetten: TheycallmeFlo je bent werkelijk een schat! Voor je luisterend oor en adviezen!  :) thnxx!

" " " " " " "
Ik keek naar mijn notitieboek. Even keek ik op en keek recht in de ogen van Jacob. Het was tijd dat hij de waarheid te weten zou komen. Ik pakte mijn pen en begon:

Beste Jacob, ik moet je wat vertellen.....

Daarna keek ik op en met grote ogen keek ik naar Meneer Bronk. Sinds mijn zus meer praatte, ging het ook beter met mij. Ik sliep beter en had niet meer zoveel zorgen.
Samen waren mijn zus en ik op bezoek geweest en hadden na het bezoek een geweldig gesprek! We zijn dichter naar elkaar toe gegroeid!
Opeens keken zijn ogen mij recht aan en ik wist niet waar ik naar moest kijken. Want ik bleef hem recht aanstaren. Ik beefde en mijn knieën begonnen te trillen.
Nog een week, dan zou het eindelijk vakantie zijn.
"Oké, dames en heren! Bijna de laatste les! Voor volgende week geen boeken mee!"
Langzaam stond ik op, we waren uit! Eindelijk het zesde uit! Ik keek naar Sjantine. Ze keek mij ook aan en glimlachte.
Ik kon het niet laten en gaf haar onverwachts een knuffel. Ze lachte en sloeg haar armen ook om mij. Ik was zo blij! Alles leek vooruit te gaan.
"Ahw! Je bent zo'n schat!"
Sjantine hield mij vast en leek absoluut niet geschrokken van mijn gebaar.
"Kom anders in de vakantie naar mij toe!?"
Ik glimlachte! Geen neppe glimlach, maar van blijdschap.
Mijn zus knapte op, mijn broer had iets laten horen en school ging beter. Ik voelde tranen opkomen en keek Sjantine lachend aan. Ze lachte terug en pakte mijn hand even vast.
Ik draaide me om en keek regt in Jacob zijn ogen.
Ik pakte even zijn handen en pakte daarna de brief en gaf hem met trillende vingers aan hem.
"Bedankt!"
"Ik spreek je nog wel." fluisterde ik en zag hoe hij wegliep.
Toen liep hij weg en ik stond alleen nog in het lokaal en ruimde mijn spullen op en keek naar buiten, weer scheen de zon. Maar nu scheen hij ook recht in mijn gezicht. Ik keek naar de lucht en voelde op hetzelfde moment dat mijn zussen en broer ook keken. En genoten. Ik sloot even mijn ogen en pakte mijn tas en wilde weglopen, maar een stem hield mij tegen:
"Lauren."
Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Meneer Bronk. Ik had hem gelijk de eerste les al herkend en hij mij. We keken elkaar aan en ik vroeg me af of mijn zus Margreeth al had afgesproken met hem.
Ik was deze dag heel emotioneel, alles om me heen deed wat met me. Voor het eerst had ik mijn ogen geopend en gekeken. Ik beet op mijn lippen om mijn tranen in bedwang te houden. Ik zuchtte diep.
"U weet alles ondertussen?"
Hij keek mij aan en knikte.
"Je mag altijd naar me toe komen!" zei hij.
"Mag dat nu?" vroeg ik aarzelend. Hij keek mij raar aan en fonsde zijn wenkbrauwen.
Voorzichtig stapte ik op hen af, terwijl ik hem niet durfde aan te kijken. Maar voordat ik hem kon omhelzen stond hij voor me en opende beide armen.
Langzaam legde ik mijn hoofd tegen zijn borst aan en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik schaamde me, want ik huilde in bijzijn van iemand. Niemand mocht mij zien huilen.
"Lauren, kom maar!"
Hij legde zijn hand even op mijn hoofd en ik sloeg mijn armen om hem heen en mijn schouders schokten.
Al mijn worstelingen en angsten kwamen eruit. Ik huilde en er leek geen einde aan te komen, maar Felix troostte mij en hielp mij.
Ik bleef staan, dicht bij iemand waar ik kon zijn wie ik wilde zijn en werkelijk was.
Lauren.
Opeens hoorde ik voetstappen en maakte me van Felix los. Ik wilde zo graag dat hij mijn zus zou kunnen helpen! Want ze was nog steeds verliefd.
Ik draaide me om en keek wie er stond. Mijn mond viel open. Mijn lieve zus Margreeth en naast haar mijn broer Pierre.
Ik schrok, hij was er opeens. Wat moest ik doen?
Mijn mond viel open en ik keek hem van top tot teen aan. Zijn haar was donkerder, donkerbruin zijn ogen waren nog steeds blauw net als mij. Ze keken mij dwars aan. Ik haalde adem en wist niet wat ik moest doen.
Ik wilde naar hem toe rennen en hem omhelzen en nooit meer loslaten, maar in zijn blik zag ik dat hij was veranderd.
"Pierre is thuisgekomen."
Thuisgekomen.
Ik voelde blijdschap opkomen, maar tegelijkertijd ook woede, want waarom had hij ons niet kunnen steunen of eerlijk kunnen zijn?
Opeens drong hij ons leven weer binnen? En moest ik een plaats maken voor mijn broer.
Pierre keek alleen naar mijn ogen en stapte op me af. Ik was bang en blij. Vroeger was ik spontaan en had ik een snelle reactie, maar ik was niet meer dezelfde Lauren.
Ik stapte naar achteren en trapte op Felix zijn tenen.
"Lauren! Au!"
Ik kon niet lachen, want mijn blik was gevangen door die van Pierre.
Opeens dook Pierre naar voren en greep mijn armen stevig vast. Ik voelde hij mij tegen zich aandrukte en me met kracht omhelsde. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouders en liet mijn armen bengelen. Hij snikte en ik bleef staan. Waarom kwam hij terug?
Hij hield me te lang vast voor mijn gevoel en liet me langzaam los terwijl hij mij bekeek.
"Lauren!"
Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik keen hem aan. Niet lachend, maar emotieloos. Langzaam sloeg ik mijn armen om hem heen en knuffelde hem.
"Welkom thuis Pierre!" fluisterde ik in zijn oor en liet me omhelzen.
"Je bent veranderd Lauren."

Later liepen we met zijn vieren naar de kliniek van Jeanine.
"Ze weet niet dat jullie twee er zijn!" zei Margreeth.
Felix wreef zenuwachtig in zijn handen.
Terwijl ik gespannen naar mijn zus keek liepen we de kamer in.
"Laat Felix maar eerst." zei Pierre.
Hij stapte naar achteren en gaf Pierre een duw.
"Nee" zei die zachtjes.
Toch hield Pierre het vol en ik liep een stukje mee en zag dat Margreeth al bij mijn zus aan haar bed zat.
De gordijnen waren open, mijn zus zat op haar stoel. Aangekleed! Haar kamer rook lekker. Ik juichte.
"Jeanine, Felix is er. Achter je."
Jeanine draaide zich om. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hoe zou ze reageren?
Ze keek Felix aan en rende naar hem toe en sloeg haar armen stevig om hem heen en sprong in de lucht.
"Felix! Wat fijn je te zien!"
Ik had mijn zus in tijden niet zo blij gezien. Ze werd langzamerhand gelukkig!
Ik keek naar Margreeth we keken elkaar aan en begrepen elkaar zonder te spreken. Beide hadden we tranen in de ogen. Ik keek naar Felix en Jeanine, ze omhelsden elkaar nog steeds.
Ik draaide me om, ik wilde even weg. Even alles ontvluchten. Ik rende door de gang naar buiten toe en ging buiten op een bankje zitten.
Mijn familie is belangrijk. Ik hou zielsveel van mijn familie. Eindelijk waren we compleet!
Ik keek naar de eenden. Ik had een weg uitgestippeld, die niet meer de route zou gaan volgen.
"Lauren."
Ik keek naast me en schrok toen ik Benjamin zag.
Hij zat naast me. Mijn vijand.
"Ik wil even nog met je praten."
Ik keek hem schuw aan en hield de bank stevig vast. Even wierp ik een blik achter ons en zag mijn broer in de schaduw staan kijken naar ons. Hij keek mij aan en zei: Wees niet bang! Ik ben bij je!
Ik keek weer naar Benjamin en keek hem recht aan.
"Hoe gaat het?" vroeg hij ongemakkelijk. Ik keek naar de vijver en haalde adem.
"Steeds beter."
"Gelukkig."
Ik wist hoe hij was, wie hij was. Alles wist ik van hem. We hadden samen talloze uren doorgebracht.
"Ik ga volgende week naar Amerika toe voorgoed."
Ik keek hem verschrikt aan. Hij keek terug.
"Waarschijnlijk kom ik niet meer terug. Ik wil vrijheid, ik voel me hier in het nauw gedreven. Ik ga opzoek naar..."
Zijn stem stierf weg. Ik keek hem aan. Ik hield nog van hem, maar wij konden nooit meer samen gaan.
"Ik wil nog wel tegen je zeggen:....."
Hij zweeg even en keek mij nog op een anderr doordringende manier aan.
"Ik mis je elke dag! En ik schaam me voor wat mijn broer heeft gedaan, als ik het had geweten."
Hij balde zijn vuisten en een woedende blik kwam tevoorschijn.
"Ik ben blij dat het goed met je gaat en ik je met levende ogen heb kunnen zien en meemaken!"
Ik knikte en een traan kwam tevoorschijn. Hij keek me met medelijden aan en ik keek niet weg.
"Ik heb een brief. Maak hem pas open over 5 dagen, als ik in Amerika ben!"
Ik pakte een witte envelop aan en hij hield hem even vast.
"Ik weet dat het onmogelijk zal zijn, maar stiekem hoop ik dat we nog contact krijgen. Ik zal je keuze respecteren en snap de druk op ons beide! Maar ik wilde het even kwijt."
Ik bleef zwijgen en keek hem recht in de ogen.
"Bedankt! Dat je de moeite heb genomen. Ik wens je het allerbeste toe."
Hij keek mij afwachtend aan. Terwijl ik zo rustig mogelijk probeerde te blijven.
"Ik weet niet of het makkelijk of ik het wil contact, want ik zit erg met mezelf in de knoop."
Hij stond op en ik ook. Ik wist dat ik hem misschien nooit meer zou zien.
"Mag ik nog een knuffel van je?" vroeg hij.
Ik knikte en stapte op hem af en schrok van zijn sterke armen die ik om me heen voelde.
"God zegen je." zei ik.
Ik hield hem stevig vast. Alsof ik zijn hart vasthield. Ik voelde tranen opkomen en slikte.
We lieten elkaar los en hielden onze handen vast.
"Tot ziens Lauren."
Ik liet mijn tranen in de vrije loop en hij bracht zijn hand naar mijn wang en veegde voorzichtig mijn tranen weg. Maar ze bleven stromen. Ook hij had tranen in zijn ogen.
"Goodbye!"
Langzaam lieten we elkaar los. Zijn vingers gleden over mijn polsen en uiteindelijk hadden we geen contact meer. Ik beet op mijn lippen.
Ik wist ook dat hij het vreselijk vond. We moesten beide door. Hij keek achter zich en verdween.
Ik bleef nog even staan kijken. We hadden beide een hoofdstuk gesloten. En nu?
Ik haalde diep adem en draaide me om en zag mijn broer staan. Ik had hem vergeven, ik moest hem een kans geven. Ik stapte op hem af en gaf hem een knuffel en hield hem stevig vast.
Opeens ging de deur open en stonden Felix en Jeanine er hand in hand en Margreeth er achter.
"Gaan jullie mee wandelen?"
Ik knikte en pakte de hand van mijn broer vast en mijn zus.
Hand in hand, verbonden liepen we vooruit. Samen. Met vertrouwen en geloof.
Ik keek mijn broer en zussen en Felix aan en lachte.

Het leven is niet altijd makkelijk! Dat merkte ik en had ik de afgelopen jaren gemerkt. Maar met de juiste teamgenoten en de juiste technieken kan je winnen en jezelf overmeesteren!