Het onbekende meisje

Hoofdstuk 8 ~ Sjantine

"Jij zit naast Lauren!"
Mijn vriendin Thirza tikte mij op de schouder. Ik draaide me om en stak mijn tong uit.
"Jij naast Thomas! Ik heb wel een zakdoek bij me!"
Ik keek waar we zaten. Drie rijen voor zijn bureau. Lauren zat al op haar plaats. Haar spullen nog in haar tas. Ik ging zitten en keek naar Meneer Bronk.
Omdat onverwachts Meneer Duin zijn ontslag had ingediend, hadden we een paar weken geen AK gehad. Ik was blij, maar nu kregen we dus weer AK.
Zelf snapte ik niet waarom ik voor AK had gekozen, maar ik vond het op zich wel gaan. Ik haalde goeie cijfers dus ik vond het prima gaan.
Ik nam Meneer Bronk in me op. Hij was een leuke, sportieve jongen. Toen ik Thirza even aankeek, knipperde die een paar keer en seinde naar hem.
"Goed dames en heren!"
De klas werd in één keer stil, iets wat zelden voorkwam. Ik keek naar Lauren. Ze keek naar buiten. Ik kende ze niet heel goed, ze was erg op zich zelf en eerlijk gezegd had ik nog niet echt op haar gelet.
Ze was in de pauzes nergens te bekennen, ze sprak niet, tenminste ik had haar stem nog nooit gehoord! Ze zag er wel aardig en vriendelijk uit.
"Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook spannend vind, dus ik stel me eerst voor."
Hij ging voor het bord staan, zelfverzekerd en keek iedereen recht aan. Zijn blik bleef bij ons in de buurt hangen. Ik keek naar buiten en zag dat Lauren hem niet aankeek, maar weer naar buiten keek.
"Ik ben Felix Bronk. Ben 25 jaar oud en kom uit Groningen. Ik heb twee zussen. Ik hou van watersporten! Ik ben na mijn VWO diploma naar Amerika gegaan voor een paar maanden en woon sinds vier jaar hier in Noort-Brabant. Genoeg over mezelf, of zijn er nog vragen?"
Niemand stak zijn hand op, maar keek met open mond hem aan.
"Nu wil ik ook van jullie wat weten, dus je hobby's, naam, welke richting je zou willen? Wat je van mij verwacht! Alles is welkom! Zodat ik een beeld over je kan schetsen."
Hij liep naar zijn bureau en wees de buitenste rij aan.
"Zouden jullie willen beginnen?"
Vooraan zat Julian. Ik grinnikte, hij zat werkelijk bij elk vak vooraan. Vorig jaar zat ik naast hem bij Frans. Ik haalde best veel onvoldoendes, terwijl ik dat dit jaar totaal niet heb! Al mijn cijfers van Frans zijn boven een 7!
"Ik ben Julian van Amstel. Ik ben 16 jaar en woon in Kaatsheuvel. Mijn hobby's zijn mensen bespioneren!"
Meneer Bronk fronste zijn wenkbrauwen en moest een lach inhouden.
"Ow ja! Ik heb nog een broer hier op school, maar veel docenten denken dat ik op hem lijk, maar die komen er snel achter dat ze zich vergissen!"
Meneer Bronk knikte en keek naar Mirthe die achter Julian zat. Ik kon het altijd goed met Mirthe vinden. We speelden beide gitaar en konden samen gigantisch gek doen.
"Mijn naam is Mirthe Bruggeman. Ik heb een zus en broer. Ik hoop en vraag dat u niet teveel huiswerk geeft en al helemaal niet elke week toetsen, zoals Meneer Duin!"
Meneer Bronk lachte hardop en schudde zijn hoofd.
"Jullie lopen heel goed op planning, toetsen hoeven eigenlijk niet meer, daarom ben ik bezig met iets anders."
"Hoe oud zijn je broer en zussen, want ik ken ook een paar mensen van Bruggeman."
"Eliza en Aleph."
"Die ken ik wel, ze zaten bij mij op de Universiteit. Doe ze nog de groeten!"
Mirthe knikte en grinnikte.
"De volgende."
Hij keek naar Lauren. Lauren keek hem niet aan, maar staarde naar de deur.
"Ik ben Lauren Bergmans. 16 jaar. Ik heb een broer en twee zussen."
Toen zweeg ze. Iedereen keek naar Lauren, omdat ze zich niet echt had voorgesteld.
"Hobby's!?" riep Thomas.
Meneer Bronk keek Lauren aan, maar Lauren keek niet terug.
"Heb je hobby's?" vroeg Meneer Bronk op een andere toon dan Thomas het vroeg.
Ze keek op keek naar Meneer Bronk. Haar ogen stonden wazig.
"Schrijven, lezen en piano spelen!"
Meneer Bronk knikte en nam haar nog goed op. Ik voelde een spanning, alleen Lauren leek niets door de hebben. Meneer Bronk ging verder met Margarita.
"Ken je hem?" fluisterde ik.
Lauren keek mij aan. Haar ogen keken mij dwars aan, ik schrok van de kleur ogen. Zo helderblauw.
"Waarom?" vroeg ze argwanend aan mij.
"Hij kijkt jou de hele tijd aan."
"Denk maar niet dat ik een relatie met hem of een andere docent wil."
Ik haalde mijn schouders op. Ze was nuchter en niet bepaald vriendelijk dus.
Na een half uur had iedereen zich voorgesteld en hadden we nog een kwartiertje over.
"Jullie vermaken jezelf wel."
Iedereen ging kletsen of iets doen. Ik keek naar mijn buurvrouw. Lauren keek naar haar handen. Ik volgde haar blik en zag om haar ringvinger een ring, maar 4 letters erin gegraveerd.
Opeens gingen haar ogen naar Meneer Bronk, ik wierp een blik op hem en zag dat hij ook naar Lauren keek. Terwijl ik naar Lauren keek zag ik haar ogen groter worden. Veel groter worden.
Ze keek met opengesperde ogen naar Meneer Bronk. Haar ogen stonden niet meer afwezig of wazig, maar kwamen tot een ontdekking.
Waar kende ze hem van? Hoe kende zij elkaar?
Ik zat roerloos en hoorde de stemmen niet meer. Meneer Bronk keek Lauren ook aan en knipperde niet één keer.
Lauren keek niet weg. Ze aarzelde niet en keek hem zelfverzekerd aan. Meneer Bronk leek haar ook te herkennen, hij keek haar dwars aan.
Lauren.
Ik zuchtte diep. Ze was zo onbereikbaar, terwijl ze maar naast me zat.
De bel ging en iedereen stond op. Ik ook Lauren achterlatend. Ze bleven elkaar aankijken. Meneer Bronk stond op en zei netjes gedag, ook tegen mij. Toen ging zijn blik weer naar Lauren die nog steeds zat. Ik sloot de deur en liep zo geruisloos mogelijk weg. Hun achterlatend. Ik weet niet wat er gebeurde, maar het was heel vreemd net alsof die elkaar beter kenden dan je zou denken!